Ο κ. Σαμαράς επέλεξε να παρουσιάσει προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος, στη μέση του προεκλογικού αγώνα, μετατρέποντας ένα θέμα που εκ της φύσεως του απαιτεί συναίνεση και ψύχραιμο διάλογο σε αντικείμενο εκλογικής αντιπαράθεσης. Το κύριο πρόβλημα των προτάσεων αυτών –κάποιες από τις οποίες, όπως είναι λογικό, έχουν και πραγματικό ενδιαφέρον- είναι η πλήρης αναντιστοιχία λόγων και έργων.
Για παράδειγμα:
- Μιλά ο κ. Σαμαράς για μείωση του αριθμού των βουλευτών, όταν αυτό μπορεί να το κάνει με απλό νόμο (από 300 σε 200) και το έχει ήδη υποσχεθεί από το 2010.
- Μιλά για συνταγματική θέσπιση μικρής κυβέρνησης και οι δικές του κυβερνήσεις, που είχε υποσχεθεί προεκλογικά να είναι ολιγομελείς, ξεπερνούν τα 40 μέλη.
- Μιλά για «αξιόπιστες εγγυήσεις διαφάνειας στα οικονομικά των κομμάτων» και κρύβει τα στοιχεία για τα δεκάδες εκατομμύρια νέα δανεικά κι αγύριστα που λαμβάνει από τις τράπεζες το δικό του κόμμα.
- Μιλά για ενίσχυση ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και έχει αναθέσει το σχετικό υπουργείο σε άνθρωπο ο οποίος εμφανίζεται από τον πρώην Γ.Γ. της κυβέρνησης κ. Μπαλτάκο να αναμιγνύεται στο έργο της Δικαιοσύνης.
- Μιλά για αποτελεσματική προστασία του πυρήνα του ατομικού δικαιώματος της ιδιοκτησίας και ακολουθεί μια πολιτική δημευτικής φορολόγησης των ακινήτων με πλασματικές αντικειμενικές αξίες και πλειστηριασμό των ακινήτων των φορολογουμένων με τιμή εκκίνησης ακόμα και στο 1/3 της αντικειμενικής αξίας.
- Μιλά για πληρέστερη προστασία του περιβάλλοντος, αλλά και αντιμετώπιση «ακραίων καταστάσεων» σε βάρος της περιουσίας του Δημοσίου, και νομοθετεί την νομιμοποίηση αυθαιρέτων που έγιναν εις βάρος της περιουσίας του Δημοσίου ακόμα και πάνω στον αιγιαλό!
Θέλει δηλαδή να τροποποιηθεί το Σύνταγμα για να προστατευτούμε από έναν μελλοντικό πρωθυπουργό τύπου Σαμαρά. Δεν είναι κακή ιδέα. Ακόμα καλύτερη είναι όμως να αποδοκιμαστεί μαζικά από τον λαό η κυβέρνηση που ασκεί αυτές τις πολιτικές.