Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος Ι.J.F
Υπάρχουν σελίδες της σύγχρονης ιστορίας που καίνε… Υπάρχουν γεγονότα που δεν γίνονται λαϊκό ανάγνωσμα ούτε εικονογραφούνται σε περιοδικά ποικίλης ύλης… Υπάρχουν ταξικές συγκρούσεις όπου ήρωες είναι οι ίδιες οι λαϊκές μάζες και όχι «μυθικά» πρόσωπα…
Δεν είναι η επετειομανία της εποχής που μας αναγκάζει να σκύψουμε πάλι απάνω από τον Κόκκινο Δεκέμβρη του ’44. Είναι η θέλησή μας να συνεχίσουμε τον αγώνα για τη νικηφόρα επανάσταση που δεν θα χαθεί μέσα από νέες Βάρκιζες: γι’ αυτό είναι απαραίτητη η μάχη της μνήμης ενάντια στη λήθη, γι’ αυτό είναι απαραίτητη η επανασύνδεσή μας με τα κορυφαία γεγονότα του ελληνικού επαναστατικού κινήματος.
Το πλαίσιο
Αναμφισβήτητα, ο Δεκέμβρης του ’44, αποτελεί την πιο μεγάλη ιστορική στιγμή για το ελληνικό επαναστατικό κίνημα. Έχοντας διεξαγάγει έναν τιτάνιο τρίχρονο αγώνα ενάντια στους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές και τα ντόπια στηρίγματά τους, ο ελληνικός λαός δεν δίστασε να σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης πρώτος σ’ ολόκληρο τον κόσμο, προτού ακόμα τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Το Δεκέμβρη του ’44 τέθηκε το πρόβλημα που βάζει κάθε επανάσταση: Ποιος κυβερνάει ποιον; Σ’ αυτό το ερώτημα οι Έλληνες αγωνιστές απάντησαν με το αίμα τους. Αυτή ήταν η κοινωνική επανάσταση που τόσο ήθελαν να ξεχάσουν οι επικεφαλής του λαϊκού κινήματος, η οποία μπήκε στην ημερήσια διάταξη στο τέλος του ’44.
Η Μάχη της Αθήνας και η τραγική κατάληξή της δεν είναι ένα ξαφνικό και ανεξήγητο γεγονός. Είναι αποτέλεσμα και ποιοτικό άλμα μιας ποσοτικής συσσώρευσης αγώνων και μαχών ενός μεγαλειώδους κινήματος, του μεγαλύτερου αντιστασιακού κινήματος της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και το οριακό σημείο μιας σειράς λαθών και συμβιβασμών, υποχωρήσεων και ξεπουλημάτων που έκανε η ηγεσία του ΚΚΕ.
Ενώ η εργατική τάξη και ο πληθυσμός της υπαίθρου τρία χρόνια πάλευαν ενάντια στους χιτλερικούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους, έχοντας ως όραμα τους μια Ελλάδα απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, από την «ξένη ακρίδα» και το φασισμό, το ΚΚΕ, κορμός και εγκέφαλος αυτού του αγώνα, δεν έδωσε επαναστατική προοπτική στη λαϊκή πάλη, την περιόρισε στα ασφυχτικά πλαίσια του εθνικο¬απελευθερωτικού αγώνα, αναζητώντας μια αλλαγή στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος που θα του έδινε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και μια σημαντική θέση στην πολιτική ζωή του τόπου.
Οι ρίζες
Οι ρίζες αυτής της πολιτικής αναμφισβήτητα βρίσκονται στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934, όπου η διορισμένη από τη Γ’ Διεθνή, ηγεσία υπό τον Ν. Ζαχαριάδη τροποποιεί για πρώτη φορά το πρόγραμμα του κόμματος και αλλάζει το χαρακτήρα της επερχόμενης ελληνικής επανάστασης, από σοσιαλιστικό σε αστικοδημοκρατικό.
Αυτή η πολιτική, που προπολεμικά οδήγησε στο Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, στη θέση της λαϊκομετωπικής αντίληψης που κυριάρχησε και στην ολοκληρωτική διάλυση του κόμματος από τη δικτατορία του Μεταξά, κατά τη διάρκεια της Αντίστασης, οδηγεί την ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ ουσιαστικά είναι η μόνη μαχόμενη πολιτική δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα και συγκεντρώνει την ενθουσιώδη λαϊκή υποστήριξη, ν’ αναζητάει συνεχώς συμμαχίες με χρεοκοπημένα αστικά ραμολιμέντα και να υπογράφει ατιμωτικές συμφωνίες, όπως αυτές του Λιβάνου (Μάης του ’44) και της Γκαζέρτας (Σεπτέμβρης του ’44).
Το ξεκίνημα
Με τον ερχομό του Παπανδρέου στην Ελλάδα, η τραγωδία μπήκε στην τελευταία της πράξη.
Η πρώτη δουλειά της κυβέρνησης ήταν ο διορισμός του γνωστού φασίστα και χίτη στρατηγού Σπηλιωτόπουλου ως στρατιωτικού διοικητή της Αθήνας. Ο Παπανδρέου διασκεδάζει τις έντονες διαμαρτυρίες των ΚΚΕ-ΕΑΜ… διαβε¬βαιώνοντάς τους πως όλα θα πάνε καλά!!
Οι φασίστες, οι χίτες, οι γερμανοτσολιάδες, οι δοσίλογοι, όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, κάτω από την κάλυψη των εγγλέζικων στρατευμάτων, αναθαρρεύουν και προκαλούν. Τα ξενοδοχεία της Ομόνοιας γίνονται φασιστικές σφηκοφωλιές. Η οργή του λαού μεγαλώνει. Το σύνθημα «θάνατος στους προδότες» γεμίζει τους τοίχους των πόλεων, γίνεται κεντρικό σύνθημα του ελληνικού λαού.
Τελικά την 1 Δεκέμβρη σκάει η «βόμβα»! «Ο αρχιστράτηγος των εν Ελλάδι εδρευουσών συμμαχικών δυνάμεων» (συμφωνία της Γκαζέρτας) Σκόμπυ διατάζει τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και την απομάκρυνσή του από την Αθήνα μέχρι τις 10 του Δεκέμβρη.
Το ύπουλο σχέδιο των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών και της αστικής τάξης, που από καιρό έχει μελετηθεί, μπαίνει σ’ εφαρμογή. Ο στόχος των αντιδραστικών είναι η συντριβή του ΕΛΑΣ.
Το αιματοκύλισμα
Τότε το ΚΚΕ αποφασίζει ν’ αντιδράσει. Οι 7 εαμίτες υπουργοί παραιτούνται και το ΕΑΜ καλεί τον αθηναϊκό λαό σε διαδήλωση διαμαρτυρίας στις 3 του Δεκέμβρη στο Σύνταγμα και σε Γενική Απεργία στις 4 του Δεκέμβρη.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου, μπασμένη στο κόλπο, απαγορεύει τη διαδήλωση με την αιτιολογία του… κινδύνου εκτροπών, αλλά 200.000 λαού αψηφούν την απαγόρευση και πλημμυρίζουν τους δρόμους. Έτσι άρχισαν τα ματωμένα γεγονότα του Δεκέμβρη.
«Δύο άγνωστοι», όπως ανακοίνωσε μετά η αστυνομία, πυροβολούν μέσα στο συγκεντρωμένο πλήθος και σκοτώνουν πολλούς διαδηλωτές. Στην πραγματικότητα, η επίθεση ήταν σχεδιασμένη και άρχισε ταυτόχρονα από 5 κατευθύνσεις: από τη στέγη της Βουλής πυροβολούν το λαό οχυρωμένοι τσολιάδες, χίτες και χωροφύλακες, από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία εδεσίτες, από τη διεύθυνση της αστυνομίας μπουραντάδες στη γωνία Νίκης και Μητροπόλεως, καθώς και στις στήλες του Ολυμπίου Διός αστυφύλακες.
Δημιουργείται πανικός. Όλοι τρέχουν αλαφιασμένοι για να κρυφτούν στα δέντρα και στα περίπτερα της πλατείας Συντάγματος. Οι Άγγλοι παρακολουθούν τη φοβερή σκηνή ατάραχοι από τα μπαλκόνια.
Ξένοι δημοσιογράφοι μπαίνουν μπροστά σε φάλαγγα διαδηλωτών και αναγκάζουν τις συμμορίες των ταγματασφαλιτών να σταματήσουν το πυρ. Αναπτύσσεται διαδήλωση στην Πανεπιστημίου. Μπροστά πηγαίνουν άσπρα πανό βουτηγμένα στο αίμα των νεκρών. Πίσω έρχεται ένα γιγάντιο πανό που το βαστούν κορίτσια που τραγουδούν το «πέσατε θύματα».
Το πανό γράφει: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. ΕΑΜ». Οι ξένοι δημοσιογράφοι το φωτογραφίζουν και την επόμενη μέρα κυκλοφορεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αφήνοντας κατάπληκτους τους λαούς. Απολογισμός της μεγάλης σφαγής: νεκροί 24, τραυματίες 140.
Τα εγγλέζικα στρατεύματα συλλαμβάνουν χιλιάδες λαϊκούς αγωνιστές, για να τους χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια ως ομήρους.
Την άλλη μέρα, 4 του Δεκέμβρη, ο λαός της Αθήνας θάβει τους νεκρούς του. Είναι ένα θέαμα πρωτοφανές. 600. 000 διαδηλωτές ακολουθούν τα φέρετρα. Με σφιγμένες γροθιές, με πρόσωπα σφραγισμένα από την οργή, ο τεράστιος αυτός όγκος συνοδεύει τα τιμημένα παλικάρια στην τελευταία τους κατοικία. Γυρίζοντας από την κηδεία, ο λαός δέχεται ύπουλη επίθεση με πολυβόλα στην πλατεία Ομόνοιας. Χίτες και εδεσίτες χτυπάνε λυσσασμένα τις άοπλες μάζες. Νεκροί 34, τραυματίες 69, είναι ο καινούριος φοβερός απολογισμός.
Το ποτήρι της λαϊκής οργής φουσκώνει. Με την κραυγή «όπλα-όπλα» «εκδίκηση», οι χιλιάδες λαού ξεχύνονται προς τις συνοικίες μας και αφού οπλίζονται με ό,τι βρουν ρίχνονται στον αγώνα.
Το τέλος
Ο ηρωισμός όμως και η αυτοθυσία δεν έφταναν για να κερδηθεί ένας τέτοιος αγώνας.
Την ώρα που οι Εγγλέζοι αποβίβαζαν κατά χιλιάδες στον Πειραιά και στο Φάληρο Ινδούς, Αιγυπτίους και Βρετανούς στρατιώτες, το ΚΚΕ δεν μετακίνησε ούτε ένα τάγμα του πανίσχυρου ΕΛΑΣ για να ενισχύσει τον αγώνα της Αθήνας. Ενώ ο Σκόμπι εξόντωνε μαζικά τον άμαχο πληθυσμό βομβαρδίζοντας απ’ όλες τις διευθύνσεις, το ΚΚΕ έστελνε διαμαρτυρίες στους διεθνείς οργανισμούς και την εγγλέζικη Βουλή των Λόρδων.
Όταν λαϊκοί αγωνιστές υπονόμευσαν το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία και ήταν έτοιμοι να το ανατινάξουν μαζί με όλη την ηγεσία της ελληνικής και αγγλικής αντίδρασης, το ΚΚΕ τους σταμάτησε, θεωρώντας «παραφροσύνη και άσκοπη ανθρωποσφαγή» μια τέτοια ενέργεια. Στην πραγματικότητα, όμως, γιατί ήθελε ήδη να δώσει το σύνθημα της υποχώρησης.
Στις 5 του Γενάρη του ’45, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ που μάχονταν στην Αθήνα ανασυντάσσονται και βγαίνουν από την πρωτεύουσα, υπακούοντας στη διαταγή υποχώρησης. Μαζί τους βγαίνουν και 100.000 λαού, για να γλιτώσουν από τους Εγγλέζους και τους χίτες «ελευθερωτές». Έτσι τελειώνει ο Μεγάλος Δεκέμβρης του ’44.
Στις 14 του Γενάρη υπογράφουν ανακωχή με τον Σκόμπυ και αρχίζουν συζητήσεις για υπογραφή συμφωνίας.
Ενώ οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ παραμένουν ανέπαφες και ετοιμοπόλεμες, ενώ «στις αρχές του Φλεβάρη ο ΕΛΑΣ ήταν έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει οποιαδήποτε νέα επίθεση», όπως γράφει ο Στέφανος Σαράφης, το ΚΚΕ στις 12 τον Φλεβάρη υπογράφει τη Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία βάζει ταφόπετρα στον επαναστατικό αγώνα του ελληνικού λαού. Αποστρατεύουν και διαλύουν ΕΛΑΣ , ενώ χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές παραδίνονται στο έλεος του ταξικού εχθρού ως παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου!!
Με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, οι «ηγέτες» παραδίνουν τα όπλα στην αντίδραση, οδηγώντας το λαϊκό κίνημα στη σφαγή.
Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο λαϊκός ήρωας Άρης Βελουχιώτης, που μαζί με μερικές δεκάδες συναγωνιστές του δεν δέχτηκε να πειθαρχήσει σε μια συμφωνία που πρόδινε τα λαϊκά συμφέροντα, και σκοτώθηκε πιστός στον όρκο που είχε δώσει για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού.