Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F.
Η αλήθεια είναι ότι αρκετό καιρό τώρα σκέφτομαι αν έπρεπε να γράψω κάτι άλλο, διαφορετικό από τα καθημερινά κείμενα μου, που δημοσιεύονται σε εφημερίδες και facebook.
Ίσως και να σκέφτηκα ότι μέσα σε τόσα που συμβαίνουν, τι σημασία έχει άλλο ένα κείμενο. Ποιός θα το διαβάσει και γιατί να τον ενδιαφέρει.
Όμως ειδικά στα συγκεκριμένα κείμενα σπάνια γράφω για μένα, τα γράφω για τους άλλους, αυτούς που χρόνια τώρα ζουν στην σκιά της επικαιρότητας, μέσα σε συνθήκες σχετικής επιβίωσης, ανάμεσα σε συμπληγάδες οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων.
…Γιατί εδώ είναι ο έρωτας που ξέραμε, εδώ και οι πίκρες που μας θέλουν και τις θέλουμε, εδώ και εμείς για να’χει πάντα συντροφιά η εθνική μας μοναξιά…
Πέρασαν 6 χρόνια και ήρθε η αραβική άνοιξη. Οι πλατείες της Μαδρίτης, το Σύνταγμα, οι δικές μας πλατείες, η περικύκλωση της Βουλής. Συγκρούσεις και πέρασαν οι καπνοί, έσβησαν οι φωτιές, και ήρθανε τα κέντρα κράτησης, οι υγειονομικές βόμβες, και τέλος ήρθανε οι σβάστικες και μαχαίρια.
Είδα εργοστάσια να λειτουργούν χωρίς αφεντικά, κόσμο να τραγουδά για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Και σηκωθήκαμε. Όμως η οργή που κατέκλυσε τον κόσμο ξύπνησε ξανά και μας είπε να μην κλάψουμε και να μην φοβηθούμε. Φοβηθήκαμε. Και ύστερα ήρθαν πάλι οι κάλπες και ελπίδες και τρόμος, αλλά νικήσαμε και είπαμε όταν μιά καθαρίστρια μας χτύπησε τον ώμο και μας είπε ότι θα νικήσουμε.
…Είναι ντροπή να είσαι της γης ο κολασμένος,
είναι ντροπή να παραμένεις σκλαβωμένος
εγκλωβισμένος μες τα ψεύτικα διλλήματα
που βάζουν οι άτολμοι και οι χθεσινοί…
6 χρόνια με ελπίδες, με ήττες, με χαρές και απογοητεύσεις. Και ήρθα σήμερα και είναι όλα διαφορετικά και πρώτα εγώ.
Εμείς που συνδέσαμε λίγο πολύ τη ζωή μας με διαβάσματα-αναλύσεις και γραφτά. Εμείς που αλλάξαμε τις χώρες και πόλεις ή ξεμείναμε στο παιδικό μας δωμάτιο, που βρήκαμε και χάσαμε δουλειές, που χάσαμε συνοδοιπόρους στη ζωή μας.
Ανακαλύψαμε ή δεν ανακαλύψαμε ποτέ ένα σταθερό μονοπάτι για να πατήσουν τα πόδια μας.
Είμαστε εδώ τώρα έτοιμοι για μεγάλες αποφάσεις. Πότε απογοητευμένοι, πότε ορεξάτοι, σαν στρατιώτες που στεκόμαστε αμήχανοι προσπαθώντας να καταλάβουμε αν νικήσαμε ή χάσαμε.
Είμαστε εδώ γιατί είμαστε στη σωστή πλευρά που διαλέξαμε, για αυτούς που θα μας συντροφεύσουν σε όλη μας τη ζωή.
…Άσπρο μαντήλι ανέμιζε κι από χαρά πετούσε, τη μοναξιά της γκρέμιζε την αύρα της σκορπούσε, κι όλα τ’αστέρια τ’ουρανού τη θέλανε δική τους…
Είμαι χαρούμενος για όλα αυτά που μπορέσαμε να μην μιλάμε με γρίφους, αλλά να συμβάλλουμε, σε αυτό που ονειρευτήκαμε, δημιουργικά, αντιδογματικά, ανανεωτικά και επαναστατικά.
Είμαι χαρούμενος που τα ξημερώματα μας βρήκαν πάνω από πληκτρολόγια σε διαφορετικές χώρες, για εκείνο το μεγάλο κομμάτι της γενιάς μου που έφευγε σε άλλη χώρα αλλά είχε πάντα το νου και την καρδιά του πίσω στην πατρίδα.
Χαίρομαι για τις λιγότερες ή περισσότερες ώρες που πολλοί από εμάς περάσαμε μαζί σαν συνομώτες μιάς ιδιαίτερης εκφοράς λόγου και κοινωνικής κριτικής, πειραματιζόμενοι με κοινωνικές-πολιτικές γεωγραφίες, με τη σιγουριά ότι κάτι κινείται.
Μαζί σιγοτραγουδούσαμε ένα τραγούδι, μαζί εξοργιστήκαμε για μια μεγάλη αδικία ή συγκινηθήκαμε στην ανάμνηση μιας ηρωϊκής απόφασης στο κοινό βίωμα μια μεγάλης στιγμής.
…Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγά…
είδα το φίδι να πετά και τ’αετόπουλο να σέρνεται στο χώμα,
είδα πάνω μοναχικά να τραγουδάνε πως υπάρχουμε ακόμα….
Ας μιλήσουμε καθαρά λοιπόν, συγκρουστήκαμε σε ένα ταξικό επίπεδο, όπου η Αριστερά τα βάζει με μια καλοκαθισμένη στα κεκτημένα της αστική τάξη. Κάναμε ένα συνεχή και εξελισσόμενο αγώνα, ένα συνειδητό «ΟΧΙ». Σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περάσαμε κανείς δεν είναι άνετος και άφοβος αναγνώστης. Εμείς δεν παίξαμε και δεν παίζουμε κανένα παιχνίδι. Αγωνιστήκαμε για τη χώρα μας, για το μέλλον των παιδιών μας. Και θα παραμείνουμε όρθιοι μέχρι τέλους.
Ας κρατήσουμε ψηλά το επαναστατικό μας πνεύμα.
Για όλους εμάς οι αποφάσεις πάρθηκαν με ευκολία. Ίσως γιατί αυτό είναι το καλύτερο. Γιατί ήμασταν μιά καλή παρέα που μοιραστήκαμε τις μάχες, τις ρουτινιάρικες καθημερινότητες, τις μεγάλες νύχτες, τα μικρά ξημερώματα, τους τρόμους και τις ελπίδες μας συζητώντας πίνοντας τσικουδιά για την αλλαγή του κόσμου, ξέροντας ότι ο κόσμος δεν αλλάζει με συζητήσεις ούτε όμως και χωρίς αυτές.
Τώρα που η μάχη συνεχίζεται και η καλή παρέα τελειώνει το τελευταίο καραφάκι, η επόμενη μέρα είναι εδώ. Με αγώνα και αντιπαραθέσεις εντός και εκτός της Αριστεράς.
…Είναι ντροπή να σε καλούν και συ να ακολουθείς
χωρίς να θέλεις την αλήθεια, κατάματα να δεις
σε κοροϊδεύουν και συ χειροκροτείς, φωνάζεις και θαυμάζεις
