Του Βαγγέλη Ι. Γενεράλη
“ Ακόμα και τα σχολιαρόπαιδα γνωρίζουν πως αυτό
θα έχει καταστροφικές συνέπειες για όλους μας.”
( World Energy Outlook 2011 – International Energy Agency )
_Ποια είναι αυτή η μεγάλη και παγκόσμια απειλή, τόσο απτή και ορατή ακόμα και με το γυμνό μάτι ενός ανηλίκου;
_Γιατί χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες σε Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ελβετία, Σουηδία, Αυστραλία και αλλού κατεβαίνουν στους δρόμους σχεδόν κάθε εβδομάδα τους τελευταίους δύο μήνες με κεντρικό σύνθημα **Respect Existence or Expect Resistance ** (Σεβαστείτε τη Ζωή, αλλιώς να είστε έτοιμοι για Αντίσταση); _
Η παραπάνω, εξαιρετικά δυσοίωνη φράση, επιβεβαιώνει έναν σαφή κίνδυνο για τον πλανήτη. Αυτόν που ελλοχεύει κάτω από την γενική και κάπως αφηρημένη έννοια-ταμπέλα της κλιματικής αλλαγής. Εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, η παγκόσμια αφήγηση για τον κίνδυνο αυτό και τις επιπτώσεις του απασχολεί όλους σχεδόν τους κλάδους της ακαδημαϊκής, επιστημονικής, πολιτικής, οικονομικής και τεχνοκρατικής κοινότητας (τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο), οι οποίοι με πυρετώδεις ρυθμούς προσπαθούν να αναλύσουν ένα τεραστίων διαστάσεων πολύπλευρο φαινόμενο εν εξελίξει και παράλληλα να σχηματίσουν μια μεθοδολογία για την αντιμετώπισή του. Αν και τα πρώτα “κακά μαντάτα” για την (κατα)χρήση ορυκτών καυσίμων έβγαιναν από τα χείλη ειδικών από το 1988, πολύ πριν έρθει στην επικαιρότητα ο όρος “κλιματική αλλαγή”, τα τελευταία χρόνια εντατικοποιούνται οι προσεγγίσεις στο φαινόμενο και άρχισαν να ποικίλουν οι προτεινόμενοι τρόποι για να αντιμετωπιστεί. Το έργο αυτό φαντάζει τιτάνιο και για κάποιους, ακόμα και τους μη-πεσιμιστές, ακατόρθωτο.
Με την Συνθήκη του Παρισιού (2016), το αρμόδιο για θέματα κλιματικής αλλαγής Συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών (UNFCCC) έθεσε επί χάρτου το μείζον διακύβευμα του πλανήτη στον αιώνα που διανύουμε: τη διατήρηση της μέσης αύξησης της θερμοκρασίας στον πλανήτη έως τους 2oC πάνω από το προ-βιομηχανικό όριο, με απώτερο σκοπό να μειωθούν στο ελάχιστο δυνατό οι επιπτώσεις του φαινομένου του θερμοκηπίου. Επιπλέον, πάλι σε επίπεδο Ηνωμένων Εθνών, έχουν οριστεί δεκαεπτά “Στόχοι για την Βιώσιμη Ανάπτυξη” (Sustainable Development Goals), οι οποίοι αφορούν όλες τις πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, με ιδιαίτερη βαρύτητα στις αναπτυσσόμενες χώρες του αποκαλούμενου Τρίτου Κόσμου.
Είχαν προηγηθεί άλλες σύνοδοι κορυφής, με σημαντικότερες αυτή του Earth Summit στο Ρίο το 1992 και αυτή που οδήγησε στην επικύρωση του Πρωτόκολλου του Κιότο το 2005. Ουσιαστικά πρόκειται για χαρτογραφήσεις των κατευθυντήριων γραμμών που πρέπει να ακολουθηθούν, από τις ανεπτυγμένες χώρες κυρίως, ώστε να μειωθούν οι εκπομπές αερίων (όπως το διοξείδιο του άνθρακα και το μεθάνιο) στην ατμόσφαιρα τα οποία προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη. Καθ’ όλη τη διάρκεια των συνόδων αυτών, οι μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου επιδίδονται σε ένα καλά σκηνοθετημένο παιχνίδι υπεκφυγών, καθυστερήσεων και γραφειοκρατικών τεχνασμάτων, πετώντας την “καυτή πατάτα” του κλίματος από τη μια γωνιά του πλανήτη στην άλλη, με σκοπό να κερδίζουν χρόνο και εντυπώσεις και να παρατείνουν την εφαρμογή καίριων δεσμεύσεων. Το αποτέλεσμα των καθυστερήσεων αυτών είναι να φαντάζει πλέον μη-εφικτή η εφαρμογή της πλατφόρμας που έχει συμφωνηθεί και να πρέπει αυτή να ορίζεται εκ νέου για να ακολουθεί τα καταστροφικά δεδομένα και τις γραφικές παραστάσεις των ειδικών που όλο και ξεπερνούν τα κρίσιμα όριά τους.
Η σταδιακή μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που έχει ήδη τροχοδρομηθεί σε πολλές χώρες, θεωρείται προαπαιτούμενο και οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες προετοιμάζονται ήδη για να πουλήσουν υπηρεσίες και προϊόντα που θα χρειαστούν στη μεταβατική αυτή περίοδο “σα να μη συμβαίνει τίποτα” και με τους δικούς τους όρους. Συγκεκριμένα για την Ευρώπη, ο καθολικός στόχος για την μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές έχει οριστεί στο 20% της μέσης μικτής κατανάλωσης για το 2010, με τάση αυτή να ξεπεράσει το 27% έως το 2030.
Τα επίσημα δεδομένα δείχνουν μεν να υπάρχει η βούληση και η τεχνογνωσία για να αντιμετωπιστεί το μείζον περιβαλλοντικό πρόβλημα της εποχής μας, το κατά πόσο όμως μπορούμε να μιλάμε για πραγματικά “πράσινη” και βιώσιμη ανάπτυξη μέσα στα υπάρχοντα πλαίσια της παγκόσμιας αγοράς, υπό τις καθιερωμένες και πάγιες συνθήκες παραγωγής, διακίνησης και κατανάλωσης, είναι ένα ερώτημα που παραμένει αίολο. Στην πραγματικότητα, μια τέτοια μετάβαση, σε όποιο ποσοστό κι αν επέλθει, με τα τωρινά δεδομένα και πάνω στις υπάρχουσες βάσεις, φαντάζει περισσότερο “γκριζοπράσινη” παρά “πράσινη”.
Οι ρυθμοί με τους οποίους η μετα-βιομηχανική παγκόσμια μηχανή διαχείρισης πλούτου κατασπαράσσει φυσικές πηγές ενέργειας και αναλώνει ένα φυσικό κεφάλαιο το οποίο (σχετικά) μόλις πρόσφατα συνειδητοποιήσαμε πως είναι στην ουσία περιορισμένο, είναι δυσανάλογοι με τους ποιοτικούς ρυθμούς εξέλιξης της ίδιας της κοινωνίας που υποτίθεται πως (εξ)υπηρετεί.
Κάθε κομμάτι της καθημερινής μας δραστηριότητας και συνθήκης επιβίωσης, από το φαγητό μέχρι την ενέργεια που καταναλώνουμε για την κάθε μας ανάγκη, είναι μέρος μιας τεράστιας διηπειρωτικής αλυσίδας εκμετάλλευσης φυσικού και ανθρώπινου δυναμικού, το οποίο έχει δημιουργήσει χαώδεις κοινωνικές ανισότητες και καταστροφικές ζημιές στο οικοσύστημα του πλανήτη και στις φυσικές ισορροπίες του.
Από το πως αρδεύονται τα χιλιάδες εκτάρια που απαιτούνται για να υπάρχει τροφή στο ράφι και στο τραπέζι μας, μέχρι το που καταλήγουν οι εκατομμύρια τόνοι πλαστικού που χρειαζόμαστε για τόσες καθημερινές ανάγκες, όλα τα στοιχεία της παραγωγικής και καταναλωτικής διαδικασίας που γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να αποχωριστούμε αποτελούν τους κρίκους μιας πελώριας αλυσίδας που περιτυλίγει τον πλανήτη σε έναν ασφυχτικό εναγκαλισμό.
Η παγκοσμιοποιημένη αγορά, με την δίχως περιορισμούς και κανόνες (πέραν της μεγιστοποίησης του κέρδους) διακίνηση προϊόντων από τη μια γωνιά του πλανήτη στην άλλη, έχει εξαπλωθεί σαν πλέγμα παραγωγής ρυπογόνου πλούτου και η παγκόσμια κοινότητα στέκει άοπλη απέναντί της. Για κάθε ανοιχτή πληγή στον πλανήτη, οι οικονομικοί κολοσσοί της παγκόσμιας αγοράς έχουν ήδη έτοιμες τις γάζες προσωρινής επούλωσης για να μετατίθεται το πρόβλημα στο απώτερο μέλλον και να διαιωνίζονται οι παθογένειες που το δημιούργησαν με το ελάχιστο κόστος.
Από τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α ως την καταστροφή των κοραλλιογενών υφάλων στον Ινδικό Ωκεανό και από το δηλητηριώδες νέφος στις βιομηχανικές πόλεις της Κίνας ως τα ακραία και πρωτόγνωρα καιρικά φαινόμενα στην Ευρώπη, η αποκαλυπτική εικόνα που διαγράφεται με ζοφερά χρώματα κάθε φορά που κάνουμε την παραμικρή διήθηση στον τρόπο λειτουργίας αυτού του παγκόσμιου μηχανισμού είναι αρκετή για να αποθαρρύνει και τον πιο αισιόδοξο εξ ημών. Μια εμπεριστατωμένη λύση για ένα εξακριβωμένο πρόβλημα σε ένα πεδίο, ενδέχεται να προκαλέσει πολλαπλάσια άλλα προβλήματα σε ένα άλλο, με τις όποιες γνωματεύσεις να πρέπει να αντλούν από το τοπικό και να αφορούν το παγκόσμιο σε κάθε τους μικρή λεπτομέρεια ώστε να διατηρηθεί μια ισορροπία. Διότι ο πλανήτης μας είναι ένα ενιαίο, οργανικό και αλληλεξαρτώμενο οικοσύστημα, σε αντίθεση με το παγκόσμιο παζάρι ύλης και ψυχών που έχουμε εγκαθιδρύσει πάνω του. Ακόμα και το σύνολο των σπουδαιότερων ακαδημαϊκών και ερευνητών της εποχής μας μπορεί μόνο να ξύσει την επιφάνεια του προβλήματος στην ολότητά του.
Πάνω απ’ όλα, οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς και εμπορίου τρέμουν στην ιδέα οποιασδήποτε μετάβασης σε ένα βιώσιμο, οργανικό οικονομικό μοντέλο για όλο τον πλανήτη γιατί γνωρίζουν πως η ρητή (και όχι συμβιβαστική, μετριοπαθής) εφαρμογή του απειλεί τα ίδια τα θεμέλια του συστήματος που υπηρετούν -και αμείβονται αδρά για να το κάνουν. Οι πιο ένθερμοι και ομιλητικοί εξ αυτών, με πρωταγωνιστές εκείνους των Η.Π.Α., δεν διστάζουν να οξύνουν την ρητορική τους με κάθε ευκαιρία. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα από τις Η.Π.Α είναι ο καταιγισμός λάσπης και προπαγάνδας που στήθηκε απέναντι στην πρωτοβουλία για το Green New Deal -μια “Πράσινη Χάρτα” για την αμερικανική οικονομία που διχάζει εξίσου Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς.
Η επισφάλεια της εργασίας στο νέο εργασιακό Μεσαίωνα που επέβαλλε η παγκόσμια τραπεζική κρίση των τελευταίων ετών, η καθολική εξειδίκευση που θρυμμάτισε την ταξική συνοχή και η απομυθοποίηση κάθε μαζικής εναλλακτικής πολιτικής πρότασης, στέκουν ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε κάθε σημείο αυτού του παγκοσμιοποιημένου συστήματος εκμετάλλευσης. Μπροστά στο ενδεχόμενο να μετατραπούν τα υπέρ-κέρδη των οικονομικών κολοσσών σε επιδοτήσεις και χορηγίες για την άμεση μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι κυνικοί νεοφιλελεύθεροι βλέπουν το “τέρας” του σοσιαλισμού να τους ξανακοιτάει στα μάτια και επιστρέφουν σε έναν εφιάλτη από τον οποίο ήταν μέχρι πρότινος σίγουροι πως ξύπνησαν για τα καλά.
Είτε γιατί είναι πολύ αργά για να κάνουμε “κάτι”, είτε γιατί το κόστος είναι απροσμέτρητο και δυσανάλογα μεγάλο, οι αρνητές της κλιματικής αλλαγής, από τα πιο χαμηλόβαθμα στελέχη έως τους κυρίαρχους του παιχνιδιού, επιμένουν πως είναι προτιμότερο να συνεχίσουμε με αυτά που ξέρουμε στο ίδιο μονοπάτι και απλά να συνηθίσουμε στην ιδέα πως η κλιματική αλλαγή είναι μια μη-αναστρέψιμη de facto πραγματικότητα για όλους. Η μέση θερμοκρασία του πλανήτη θα συνεχίσει να ανεβαίνει, οι αρκτικοί πάγοι θα συνεχίσουν να λιώνουν ανεβάζοντας την στάθμη της θάλασσας, τα τροπικά δάση και η βιοποικιλότητα θα συνεχίσουν να φθίνουν, οι ωκεανοί θα συνεχίσουν να εξυπηρετούν σαν χωματερές για τα απόβλητα του “πολιτισμού” μας και εκατομμύρια άνθρωποι θα συνεχίσουν να μετακινούνται ατέρμονα λόγω ξηρασίας, εξαθλίωσης και έλλειψης βασικών στοιχείων για την επιβίωσή τους. Όλα αυτά βάσει μιας “business as usual” παγκόσμιας λογικής και πολιτικής, γιατί πολύ απλά όλα αυτά συντελούν στη συντήρηση της ποιότητας ζωής που δημιουργήσαμε στον “ανεπτυγμένο” κόσμο και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τα διαπραγματευτεί στο ελάχιστο.
Είμαστε στα αλήθεια πρόθυμοι να συνεχίσουμε τις ζωές μας πάνω σε ένα μη-βιώσιμο πρότυπο που επιβαρύνει με γεωμετρική ακρίβεια τις συνθήκες διαβίωσης για τις επόμενες γενιές; Μπορούμε αλήθεια να κρίνουμε την κοινωνική ευημερία με όρους και πρότυπα που αφορούν σε περασμένες δεκαετίες και σε εντελώς διαφορετικές ιστορικές συνθήκες; Και, εν τέλει, τί είναι αυτό που τρομάζουμε στην ιδέα να θυσιάσουμε και να στερηθούμε;
Για την δεκαεξάχρονη Σουηδή Greta Thunberg και δεκάδες χιλιάδες νέους της Ευρώπης που διαμαρτύρονται για την ολιγωρία των κυβερνώντων απέναντι στο μέγιστο πρόβλημα των καιρών μας, αυτά τα διλήμματα είναι ανούσια. Η μεθοδική καταδυνάστευση του φυσικού πλούτου του πλανήτη, η διαιώνιση της φτώχιας για την συντήρηση ενός οικονομικού μοντέλου που παραπατά από πτώχευση σε πτώχευση, η ληστρική απομύζηση του εργατικού δυναμικού στις αναπτυσσόμενες χώρες, η επιστροφή στη Γη δηλητηριωδών λυμάτων και απορριμμάτων και τόσα άλλα εγκλήματα του σύγχρονου “πολιτισμού”, ξεπερνούν τη σημειολογία οποιασδήποτε ηθικής και συνθλίβουν οποιονδήποτε προοπτικισμό υπηρετεί, εμμέσως ή μη, τους αυτουργούς αυτών των εγκλημάτων.
Οι έφηβοι της Ευρώπης που αφήνουν τις σχολικές αίθουσες για να διαμαρτυρηθούν για το ζοφερό μέλλον που κληρονομούν άθελά τους είναι η φυσική συνέχεια εκείνων των κινημάτων που, από τα μέσα του 20ου αιώνα και μετά, έθεσαν τα συμφέροντα του πλανήτη σαν οργανικό οικοσύστημα στο οποίο ανήκουμε (και όχι περιουσιακό κεφάλαιο που μας ανήκει ως κτήση) πάνω από τα μονομερή συμφέροντα της υλικής ευημερίας με κάθε κόστος. Είναι αυτά τα κινήματα του άμεσου παρελθόντος που διασκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής σκηνής, είτε ως πράσινες-εναλλακτικές ρεφορμιστικές δυνάμεις είτε σαν ακτιβιστικά εγχειρήματα που κρατούν τέτοια ζητήματα στην επικαιρότητα και φιμώθηκαν κατ’ ουσίαν από την επίπλαστη ευμάρεια των δεκαετιών που ακολούθησαν. Η “πράσινη εναλλακτική” ως δρώσα συνιστώσα στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες δεν είναι κάτι το καινοφανές, ούτε μπορεί να αγνοηθεί η συνεισφορά των διάφορων πράσινων διεθνών και μη ΜΚΟ.
Κανείς δεν προσπαθεί εν έτει 2019 μ.Χ να ανακαλύψει τον “πράσινο τροχό” που θα μας τροχοδρομήσει ως δια μαγείας σε μια νέα βιώσιμη εποχή αειφόρους ανάπτυξης και αρμονίας με το περιβάλλον. Οι μάχες των οικολογικών δυνάμεων στα πενήντα και πλέον χρόνια που βρίσκονται στο προσκήνιο έχουν αποφέρει μεν καρπούς, όμως η μάχη απέναντι στην κολοσσιαία μηχανή παραγωγής πλούτου/φτώχιας ήταν και παραμένει άνιση και οι νίκες είναι λίγες.
Είναι καιρός να εμπιστευτούμε και να επενδύσουμε στο πιο σπουδαίο κεφάλαιο που διαθέτει αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα: Στα άσπιλα, καθαρά και ζωηρά μυαλά των νέων ανθρώπων.
Δεν θα αργήσει να έρθει η εποχή μετάβασης σε μια νέα οικονομική τάξη, βασισμένη σε μιας νέας φύσης παγκοσμιοποίηση, όπου η παγκόσμια κοινότητα θα λειτουργεί σε αρμονία με τον φυσικό πλούτο του πλανήτη. Αν και είναι αδύνατον να προσδιοριστεί χρονικά, διαβάζοντας τους “οιωνούς” μπορούμε σχεδόν καταφατικά να συμπεράνουμε πως οι μαθητές που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στους δρόμους του κόσμου θα είναι και οι πρωταγωνιστές της νέας αυτής εποχής. Αυτές οι κινητοποιήσεις λοιπόν ίσως και να είναι η ιδρυτική διακήρυξη μιας διαφορετικής επανάστασης: μιας μαζικής μετατόπισης του κοινωνικού άξονα από την σισύφεια οικονομική πολιτική διαχείρισης της αλληλουχίας των κρίσεων, προς νέες δομές αυτοδιαχείρισης των συνειδητών, άμεσων, ουσιωδών αναγκών εντός μιας κυκλικής οικονομίας αγαθών και υπηρεσιών.
Τα δίκτυα συνεργατικής οικονομίας, τα αυτόνομα ενεργειακά grids, οι βιώσιμες και ευσυνείδητες καταναλωτικές συνήθειες, οι τοπικές αγορές διάθεσης προϊόντων και η επιστροφή της πρωτογενούς παραγωγής μακριά από την εκβιομηχάνιση αλλά πιο κοντά στην οργανική καθετοποίηση, είναι οι προάγγελοί ενός ζωντανού πειράματος που συντελείται αυτή τη στιγμή γύρω μας το οποίο επιχειρεί να εφαρμόσει τις βάσεις για τον κόσμο που θέλουμε να δούμε στο μέλλον και οφείλουμε να στηρίξουμε και να ενισχύσουμε. Αυτόν τον κόσμο που έχουμε υποσχεθεί στις επερχόμενες γενιές και τώρα τον απαιτούν, χωρίς τις κωλυσιεργίες και τα ημίμετρα με τα οποία τους έχουμε συνηθίσει να ζουν.
Τα στείρα και ξοφλημένα ιδανικά των περασμένων δεκαετιών που γαλούχησαν γενιές επί γενεών διαχειριστών ενός μηχανισμού που εισάγει εξαθλίωση για να παράγει βρώμικο πλούτο δεν μπορούν πια να εμπνεύσουν τα μυαλά των νέων. Ο νέος κόσμος που οραματίζονται στέκει πέρα από όλα αυτά, χωρίς καμία ηθική νομιμοποίηση πλέον, χωρίς κανένα χρέος. 
Είναι η υπέρβαση της οικονομίας ως μηχανιστική λειτουργικότητα με σκοπό το κέρδος λίγων και την εκμετάλλευση των πολλών. Είναι η υπέρβαση της πολιτικής ως γραφειοκρατικής διευθέτησης και ανάθεσης σε υπέρ-κλιμάκια απρόσωπων ειδικών που εξυπηρετούν ξένα προς την κοινωνία συμφέροντα. Είναι η υπέρβαση της τεχνολογίας ως φετιχιστικό προϊόν και ο επαναπροσδιορισμός της ως εργαλείο εξυπηρέτησης των αναγκών μας. Είναι η αποκαθήλωση του μοντέλου του σύγχρονου ανθρώπου ως κυρίαρχου όντος μέσα στο φυσικό περιβάλλον που γεννιέται και ζει και η απομυθοποίηση των επιθυμιών που μας ενσταλάζονται σχεδόν εκ γενετής και μας τοποθετούν ανάλογα νικητές ή ηττημένους σε μια ατελέσφορη κούρσα ενάντια στον χρόνο, χωρίς πραγματικές απολαύσεις, χωρίς αληθινή ανθρώπινη επαφή και συναίσθηση. Είναι ό,τι, τελικά, οραματίζονταν τα σπουδαία μυαλά σε όλη την πορεία της ανθρώπινης Ιστορίας που προδόθηκαν ή/και ηττήθηκαν από τη λαίλαπα του τραγικά εφήμερου και εύθραυστου οικοδομήματος που ονομάσαμε Δυτικό πολιτισμό.
Έξω από τα αδιαφανή διακρατικά φόρα των μεγάλων δυνάμεων αλλά και έξω από τις σχολικές αίθουσες, οι μαθητές της Ευρώπης (και σύντομα όλου του δυτικού κόσμου) βάζουν μπροστά τα αιτήματα που αναμασώνται γύρω από στρογγυλά τραπέζια σε αργούς και επίπονους ρυθμούς και εν τέλει διυλίζονται σε ένα απειροελάχιστο κλάσμα της αρχικής δυναμικής τους εξαιτίας της βραδύνουσας γραφειοκρατίας και των τεχνασμάτων της αντίδρασης. Τα αιτήματα αυτά δεν έχουν να κάνουν με το εργασιακό μέλλον των νέων αυτών, το οποίο είναι ούτως ή άλλως τόσο στυγνά επισφαλές και αμφίβολο όσο ποτέ άλλοτε, αλλά με την ίδια την ποιοτική υπόσταση του κόσμου που θα βρουν μπροστά τους τα επόμενα χρόνια -την πρώτη ύλη πάνω στην οποία θα οικοδομήσουν τις ζωές τους.
Πρωτίστως, έχει να κάνει με την αναζήτηση ταυτότητας των νέων αυτών ανθρώπων, σε μια εποχή και σε τέτοιες πολιτισμικές συνθήκες όπου κάτι τέτοιο είναι ούτως ή άλλως η πρωταρχική τους επιθυμία πριν μπουν για τα καλά στην “μεγάλη συνθήκη” που ονομάζουμε ενήλικη ζωή. Η συλλογική τους συνειδητότητα και ο ετεροπροσδιορισμός τους απέναντι στις ξοφλημένες ιδεολογίες και ιδεοληψίες του παρελθόντος δοκιμάζεται και θα κρυσταλλωθεί σε κάτι νέο, αμοιβαίο και διάχυτο σε όλον τον πλανήτη. Ξεπερνώντας έμπρακτα την “κουλτούρα του ναρκισσισμού”, προκαλώντας τα ταμπού και τις αγκυλώσεις μιας πεπερασμένης εποχής, τοποθετώντας την περιβαλλοντική και αλληλέγγυα συνείδηση πάνω από τα ιδιοτελή προστάγματα ενός χρεωκοπημένου κόσμου, οι νέοι και νέες που διαδηλώνουν με “πράσινα” συνθήματα σε αυτή την περίοδο της Ιστορίας θα είναι και οι φορείς που θα υπερβούν τους καθηλωτικούς φραγμούς μιας εργασιακής ηθικής που τους θέλει αλυσοδέσμιους στα αμπάρια να τραβούν κουπί για να ξεκολλήσει η γαλέρα των προγόνων τους από τα βράχια.
Η 15η Μαρτίου ( “αι ειδοί του Μαρτίου” ) έχει οριστεί ως μέρα παγκόσμιας κινητοποίησης μαθητών από πάνω από τριάντα χώρες του κόσμου για την κλιματική αλλαγή. Αυτή η γενιά είναι η πλέον αρμόδια, ενημερωμένη και ικανή να σταθεί σαν προμετωπίδα ενός ρεύματος που θα αντιστρέψει την συστηματική αφαίμαξη των φυσικών πόρων του πλανήτη και σαν ασπίδα απέναντι στην βαρβαρότητα και τον κυνισμό όσων αρνούνται πεισματικά το αναπόφευκτο. Ας τους αφήσουμε να μας δείξουν το δρόμο.
They hope to teach leaders a valuable lesson. Schools taking action against #climatechange. #education #environment pic.twitter.com/GXiHGjIQiG
— Shah A Farhad (@BeingFarhad) March 4, 2019
**_Πηγές:_**
– https://www.ipcc.ch
– https://www.ipcc.ch/sr15/
– https://en.wikipedia.org/wiki/2015_United_Nations_Climate_Change_Conference
– https://sustainabledevelopment.un.org/
– https://www.youtube.com/watch?v=7AQ7yZ9ORBE
– https://www.youtube.com/watch?v=VFkQSGyeCWg
– https://en.wikipedia.org/wiki/Green_New_Deal
– https://www.nature.com/articles/nclimate3352
– https://twitter.com/Strike4Youth
– https://www.thenation.com/article/greta-thunberg-climate-change-strike/
– https://www.nytimes.com/2019/01/10/climate/ocean-warming-climate-change.html
