Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος, ερευνητής, αναλυτής AEJ/IFJ
Δεν ξεχνώ όσους κομματιάστηκαν για να κρατήσουν τη λεπτή κόκκινη γραμμή της αξιοπρέπειας την ώρα του χαμού.
Δεν ξεχνώ αυτούς που σφίξανε τα δόντια και μείνανε πιστοί στις αξίες. Τα παλληκάρια που είδανε τη φωτιά κατάματα και μείνανε εκεί.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που ποτέ δεν τους ξεχνάς. Άνοιξαν δρόμο στα όνειρα σου και σου έδειξαν ότι το φως που πίστεψες ήταν απόλυτα σκοτάδι.
…οι μνήμες θλίψεις. Οι μνήμες σωσίβια. Οι μνήμες εμείς κι όσα δε ζήσαμε πάλι εμείς…
Απλά θυμάμαι όσους εν γνώσει τους ανοίξανε τις πύλες της κολάσεως και πρόδωσαν για το αδειανό πουκάμισο της ιδιοτέλειας ένα ολόκληρο λαό. Θυμάμαι τους άνδρες και τις γυναίκες που στάθηκαν μπροστά στον φόβο, αλλά και αυτούς που στήσανε το πρόσχημα και παίξανε ζαριές τα ιμάτια του ελληνικού λαού.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που τους αγαπάς και δεν ξεχνάς. Σε δένουν εκείνα τα χρόνια της έντονης επαναστατικής διέγερσης. Σε τραβάνε σα μαγνήτης, οι σκέψεις της αθωότητας μιας εποχής έγχρωμης, που καμιά φορά νιώθεις πως ξεθωριάζει. Οι άνθρωποι αυτοί χάνονται. Χάνονται προσωρινά αλλά ξανασυναντιούνται κι έχουν τόσα να πουν.
Δεν ξεχνάω να θυμάμαι αυτούς που δεν γονάτισαν παρά την υπέρτερη ισχύ, που δεν έκαμψαν την πλάτη σκεπτόμενοι ρεαλιστικά, αλλά πήγαν στο ραντεβού με το πεπρωμένο που τους έλαχε.
Μου είπαν πως αυτοί οι άνθρωποι φοβήθηκαν. Φορούσαν χειροπέδες στα χέρια τους και πήγαιναν για εκτέλεση. Ποιούς θα εκτελούσαν μέσα στη νύχτα; Στον τοίχο στήνουν τα ξημερώματα λίγο πριν την ανατολή. Να βλέπουν το φως που έρχεται και να ζηλεύουν την ελευθερία. Ελευθερία και φως, μαζί πορεύονται κι αυτά.
Μου είπαν πως φοβήθηκαν κι εγώ αναρωτήθηκα πως μάλλον μεγάλωσαν. Ήρθε ο φόβος και η βία φορώντας τον μανδύα των μνημονίων. Τους φόρεσαν αλυσίδες και είπαν «παραδινόμαστε»., παραδόθηκαν άνευ όρων. Δεν λογάριαζαν τα όνειρα και τα χρέη.
Πόσο μακριά φαινόταν το αποτέλεσμα, ανυποψίαστα αφελείς. Είπαμε για τους αγαπημένους μας ανθρώπους, τους λατρεμένους συνοδοιπόρους με τα μυστικά τους περάσματα. Λίγο πιο πέρα μια μπάντα έπαιζε το «βαλς των χαμένων ονείρων» του Μ. Χατζιδάκη. Οι σημαντικοί μας άνθρωποι. Δεν τους ξεχνούμε. Είναι εκείνοι που κουβαλούν το δικό τους βάρος, τον σταυρό που γέρνει στους ώμους τους, που σκύβουν και πέφτουν στη γη και φωνάζουν κουράγιο. Δεν είστε μόνοι.
Δεν τον αλλάξαμε τον κόσμο. Αλλά ούτε και τον εαυτό μας. Παραμένουμε χάρτινοι και λιώνουμε με την πρώτη βροχή. Εμείς προχωρούσαμε με λόγια στα κεφάλια και φωτιές στην καρδιά και στα μάτια. Θα τους νικήσουμε. Έτσι λέγαμε και ηττηθήκαμε από τους εαυτούς μας.
Κάτσαμε α ξαποστάσουμε κουβαλώντας ακόμα το παρελθόν μας. Χώμα και νερό, να τα παραδώσουμε;
Ο ελληνικός λαός ξέρει, γνωρίζει τι συνέβη και δεν ξεχνάει. Στο τέλος αυτή η μνήμη είναι που θα νικήσει τη σκουριά, τον κυνισμό και το σκοτάδι.