Μεγάλη κούραση, ύπνος βαθύς, γλυκιά ανακούφιση… Η αίσθηση που απομένει είναι τόσο ωραία που μοιάζει σχεδόν σαν προδοσία η επιστροφή στην ζωή…
Σήμερα το μεσημέρι είναι η κηδεία του Σάββα.. Πόσοι θα βρεθούν εκεί; Πόσοι μετά από ένα χρόνο θα τον θυμούνται; Πόσοι θα θυμόμαστε το γεγονός;;
Η μεγαλύτερη προσβολή όμως για την μνήμη και των δυο φοιτητών θα είναι που σήμερα όσοι βρεθούν εκεί (εκτός φίλοι-γνωστοί-συγγενείς-οικογένεια) θα σκύψουν το κεφάλι, θα αφήσουν ένα δάκρυ και θα σφίξουν της οικογένειας το χέρι λέγοντας “κουράγιο” και μετά επιστροφή τάχιστη στον τάφο που χρόνια τώρα μένουν..
Για μη βρεθεί κανείς αντιμέτωπος με την αλήθεια…
Δεν πέθαναν.. Τους σκοτώσαμε!
