Δεξιά … στροφή στο παρελθόν

Του Βαγγέλη Πάλλα *

Η επιλογή της αστικής τάξης και του ελληνικού καπιταλισμού είναι και παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη από τον καιρό της όχι και τόσο απόμακρης στο χρόνο ελληνικής πολιτείας.

Μένουμε στη δύση, μένουμε στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό σύστημα ανεξάρτητα από την ποιότητα, την πολιτική και τη μορφή του τελευταίου: το ίδιο όταν ήταν ναζιστικό, το ίδιο όταν ήταν αποικιοκρατικό, το ίδιο όταν ήταν ιμπεριαλιστικό, το ίδιο όταν ήταν ρατσιστικό, το ίδιο και σήμερα που βουλιάζει αναθυμούμενο τις ναζιστικές δόξες του παρελθόντος του.

Η ελληνική αστική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για το πώς θα δείξει πίστη στη «δύση». Πως δεν θα εκτεθεί με «μικρότητες» που θα δυσαρεστούσαν τους ισχυρούς τοκογλύφους τους. Πως θα δείξει υπακοή και πίστη στους ισχυρούς ακόμα και στα δύσκολά τους. Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποιεί κάθε μέσο που είναι θεμιτό.

Ταυτόχρονα του μνημονίου καθημερινά το αποδεικνύουν. Ολόκληρη η χώρα σε υποθήκη, ολόκληρος ο λαός σε εκποίηση και το θράσος περισσεύει. Η διαχρονική παρουσία των αριστερών κομμάτων στη χώρα μας επιβάλλει στο αστικό σύστημα να επιτάσσεται διαρκώς σε όλα τα επίπεδα, ομολογουμένως με επιτυχία.

Ο καπιταλισμός δεν χρειάζεται να το δείχνει. Μπορεί να εξανθρωπιστεί; Αμφιβάλλω. Το ερώτημα δεν είναι κυρίως θεωρητικό, αλλά έχει άμεσες πολιτικές αναφορές, καθώς αρκετές πολιτικές δυνάμεις, διαπιστώνουν πως υπάρχει άγριος καπιταλισμός αλλά και ακραία φτώχεια.

Διαχρονικά όταν η αστική τάξη ήθελε «βοήθεια» πάντα εμφανιζόταν ένας μεσσίας που δεν στηρίζει μόνο τους ντόπιους πλουτοκράτες αλλά και τους ξένους. Τους αγαπά όλους αρκεί να έχουν λεφτά.

Αυτή λοιπόν είναι η αστική δεξιά τάξη στον τόπο μας.

Οι νικητές του εμφυλίου που έφτιαξαν τα σύγχρονα κολαστήρια -βλέπε Μακρόνησος- καταστρέφοντας χιλιάδες ζωές ανθρώπων, επειδή ήταν από την άλλη πλευρά.

Αυτοί που έστειλαν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες στις φάμπρικες της Γερμανίας για να συμβάλουν στο γερμανικό οικονομικό θαύμα, το κάνουν με τα μνημόνια και σήμερα, στέλνοντας τον ανθό της ελληνικής νεολαίας σε χώρες του εξωτερικού, αφυδατώνοντας τη χώρα από την πιο σημαντική πηγή πλούτου που διαθέτει, το επιστημονικό της δυναμικό.

Αυτοί που τάισαν με ζεστό κρατικό χρήμα από τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζόμενων την παρασιτική αστική τάξη δίνοντας διάφορα θαλασσοδάνεια, το κάνουν και σήμερα, με την απίστευτη μεταφορά πόρων μέσω ΕΣΠΑ και ΣΔΙΤ στους εθνικούς εργολάβους και πρώην και νυν εθνικούς προμηθευτές και κατόχους φυσικά μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Αυτοί που έφτιαξαν ένα δημόσιο σχολείο που οι θεολόγοι ήταν πιο απαραίτητοι από άλλες ειδικότητες, ενώ οι μαθητικές παρελάσεις και το ποιος θα κρατά τη σημαία, αποτελούν ακόμα και σήμερα το μόνο σημείο μιας άγονης αντιπαράθεσης όλων εκείνων που έχουν συμφωνήσει σε όλες τις βασικές επιλογές της παιδείας από τα προαπαιτούμενα των συμφωνιών με τους δανειστές, καθώς και από τις παλαιότερες ντιρεκτίβες της Ε.Ε.

Είναι αυτοί που έφτιαξαν ένα δημόσιο κατ’ εικόνα και ομοίωση τους, εχθρικό προς τις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες, άντρο ρουσφετιών των πολιτευτών του κάθε κόμματος εξουσίας, που χωρίς πιστοποιητικό κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων και αργότερα κομματικών δεν μπορούσες να διοριστείς.

Είναι αυτοί που μπόλιασαν στην κοινωνική ζωή του τόπου την δράση των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων δηλητηριάζοντας τόσους νέους και νέες με μισαλλόδοξα, ενοχικά και φοβικά αισθήματα θυμίζοντας κοινωνίες μορμόνων ή φανατικών ισλαμιστών.

Γιατί άραγε έρχονται όλοι αυτοί σήμερα, να στήσουν ξανά ένα σκηνικό μεταεμφυλιακής Ελλάδας; Τι ακριβώς φοβούνται;

Μια παράταξη μακράν του πολιτισμού. Με την αισθητική της να οριοθετείται ανάμεσα σε Τατιάνα και Δελφινάριο.

Ανίκανη και απαίδευτη. Το ιστορικό της θλιβερό παραπέμπει στις πιο σκοτεινές δράσεις της ιστορίας: Βιβλία στην πυρά, λογοκρισία ου κινήθηκε στο πεδίο του ευτράπελου έως και του φαιδρού.

Διαμαρτυρίες υστερικών να κραδαίνουν το σύμβολο του μαρτυρίου ως … ρομφαία. Εθνικές εξάρσεις, συγκεντρώσεις γραφικού επιθεωρισιακού περιεχομένου.

Στην ουσία της, έχει εγκολπωθεί διαχρονικά το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».

Διαβάζουμε και ακούμε ότι η ελληνική αστική τάξη με το φερέφωνο της την νέα Δημοκρατία, ανησυχεί για την ασφάλεια των πολιτών και ειδικά με το «άβατο» των Εξαρχείων. Ανησυχεί επίσης και για όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία 4 χρόνια στην Ελλάδα λες- και η καταστροφή της χώρας, η υποδούλωση στα νεοφιλελεύθερα μνημόνια, η απώλεια της κυριαρχίας ξεκίνησαν το 2015 είναι μια ουτοπική ερμηνεία των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ, που χρόνια τώρα με την κάλυψη των αστικών κυβερνήσεων (ΝΔ + ΠΑΣΟΚ) έδιναν πάρτυ.

Πρέπει να φοβόμαστε για την πολλή ανησυχία τους.

Είμαστε δύο κόσμοι, το έχω γράφει και διατυπώσει, εκατό φορές. Στη χώρα και στο πλανήτη ζουν δύο ειδών άνθρωποι. Οι λίγοι που ευνοούνται από το υπάρχον πολιτικό – οικονομικό σύστημα και πολλοί που εξαθλιώνονται είτε ηθικά είτε σωματικά από αυτό. έτσι κάτω από ένα διαφορετικό πολιτικό πρίσμα είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά. Αν υπήρχε τηλεόραση για παράδειγμα το 1942, οι αντάρτες που πήραν τα βουνά θα ήταν εχθροί για την διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης που έτσι κι αλλιώς δεν υπήρξε ποτέ.

Είναι ανιστόρητη η δεξιά; Όχι βέβαια. Αυτό που ξέρει να κάνει, είναι ανεπιτυχώς να ρίχνει μαύρο στη μνήμη μας.

Προσπαθούν να κάνουν το άσπρο – μαύρο. Το μαύρο είναι το αγαπημένο τους χρώμα. Εδώ και περίπου 10 χρόνια κάποιοι άνθρωποι του ευρύτερου πνευματικού χώρου προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τι είναι αριστερά, τι είναι δεξιά. Εδώ αφήνουν ένα κενό, ένα χάσμα, δοκιμάζουν επαναπροσδιορισμό της δεξιάς. Κάποιοι αναρωτιούνται:

Μα η δεξιά; Αυτή που ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει; Αυτή που μας χάρισε τον εμφύλιο, την Χούντα και την Χρυσή Αυγή;

Η λέξη τρομοκράτης έχει αξία να αναγνωρισθεί κάτω από το πρίσμα που εννοεί ο κάθε άνθρωπος την έννοια της τρομοκρατίας, καθώς και ποιον αξιακό κώδικα πρεσβεύει και τι συμφέροντα εξυπηρετεί. Παράδειγμα το αστικό κατεστημένο της χώρας, μέσα από τα συστημικά ΜΜΕ και τις δημοσκοπήσεις, προωθεί τον φόβο της τρομοκρατίας για προσωπικά και ιδιοτελή συμφέροντα.

Η αστική τάξη επικαλείται και λέει πως η αστυνομία σε όλα τα πολιτισμένα κράτη κατέχει το νόμιμο δικαίωμα στη βία. Εάν αυτό συμβαίνει, τότε αυτόματα οι πολίτες έχουν το νόμιμο δικαίωμα στην αντέκδιση. Υπάρχει ένα βιβλίο «Η κοινωνιολογία της βίας», θα ήταν χρήσιμο να το διαβάσουν όλοι.

Η βία του κράτους και του καπιταλισμού είναι αυτή που ζούμε από την ημέρα που γεννιόμαστε. Τη ζούμε στο σχολείο, στις εκκλησίες, στην οικογένεια, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στις εργασιακές σχέσεις. Το σύστημα βασίζεται στην βία. Η αντι – βία χρησιμοποιείτε για να αλλάξει ο ρους της ιστορίας.

Αυτό που διαφεύγει από την πλειοψηφία της αστικής νοοτροπίας είναι ότι οι καταδίκες πολλών πολιτών δεν αφορούν τις πράξεις τους, αλλά την ιδεολογία τους.

Το κράτος μέσα από νομοθετικές ρυθμίσεις, νομιμοποιεί όλες αυτές τις ενέργειες που αφήνουν τους πολίτες άνεργους, ανασφάλιστους, απροστάτευτους. Για να φοβούνται θες δε θες.

Ακούμε από τα ΜΜΕ, πως είναι κάποιος δολοφόνος και πως ορίζεται. Αν για παράδειγμα μια πολιτική έχει αφανίσει ανθρώπους, λόγω απόγνωσης, φτώχειας και εξαθλίωσης, οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της πολιτικής τι είναι;

Όσο λοιπόν το σύστημα είναι μοναδικός και απόλυτος παραγωγός βίας, θα γεννά αντιδράσεις. Όσο η αδικία συσσωρεύεται τόσο η αντίδραση θα ψάχνει τρόπο να εκδηλωθεί.

Έτσι προσπαθούμε να ζήσουμε ελεύθεροι σε μια κοινωνία και σε μια εποχή βαθιά σκλαβωμένη.
…λατρεύω την ελευθερία, αλλά θα ήθελα να τη βρίσκω θρονιασμένη ανάμεσα στη δικαιοσύνη και τον ανθρωπισμό…

Αδαμάντιος Κοραής

Αν ξεγελαστήκατε δικό σας πρόβλημα…

Πίσω στην Ιστορία λοιπόν να θυμηθούμε χη δεξιά στο μεγαλείο της, να μνημονεύσουμε τον Άη-Στράτη, την Ανάφη, τη Γαύδο, το Μακρονήσι ως τόπους βασανιστηρίων που οι δεξιές προπολεμικές κυβερνήσεις… αναμόρφωναν τους αντιπάλους.

Να θυμηθούμε την αγαστή συνεργασία της κατοχικής κυβέρνησης με τους Ναζί, όταν οι αριστεροί ξεκίναγαν τον μεγάλο αγώνα της απελευθέρωσης. Να θυμηθούμε τα τάγματα ασφαλείας, τους χίτες, τους κουκουλοφόρους που έδειχναν με το δάχτυλο τα θύματα τους, τους λαδέμπορους που εκμεταλλεύονταν την πείνα του λαού για να γίνουν πλουσιότεροι με τις ευλογίες του Γ’ Ράιχ.

Η συνεργασία με τον Σκόμπυ και η δολοφονία των αριστερών μπροστά στη Μ. Βρετανία, στο Σύνταγμα, στην καρδιά της ελεύθερης από τους ναζί αλλά φευ αλυσοδεμένης στο άρμα και σας ορέξεις της δεξιάς, που έκανε αντίσταση από μακριά-βλέπανε οι μάχες είναι για τους άλλους όχι για τα δεξιά αρχηγόπουλα – οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, ο δόλος και η δεξιά σκέψη έφερε τον εμφύλιο.

Έλληνες εναντίον Ελλήνων, οικογένειες μοιρασμένες , νίκη και ήττα που στην ουσία ήταν ήττα της Ελλάδας και μετά κυνηγητό, εξορίες βασανιστήρια, αποστασίες, χούντα, κολαστήρια EAT-ΕΣΑ και άνοιξαν πάλι Αέρος και. Μακρόνησος…

Οι δεξιοί αντιστέκονταν εις Παρίσιους για να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους ως σωτήρες στη μεταπολίτευση … και μετά ήρθαν οι μέλισσας ή μάλλον οι σφήκες…άγριες, δικασμένες για εξουσία – τσιμπολογούσαν ανελέητα τα πάντα… έφαγαν από παντού, ενίσχυσαν τους δικούς τους – που έφαγαν του σκασμού- έδωσαν και πήραν δανεικά και αγύριστα, χρεοκόπησαν την Ελλάδα μας έβαλαν στα μνημόνια μας πήραν ότι απέμεινε, φορολόγησαν, απέλυσαν, έκλεισαν νοσοκομεία, σχολεία, μας έκαναν άστεγους, άπορους, μας εξευτέλισαν στις ουρές των συσσιτίων, μας άφησαν χωρίς δικαιώματα, έρμαιο στις ορέξεις των εργοδοτών, απλήρωτους να συντηρούμε τα μαγαζιά τους και να πληρώνουμε τα δάνεια τους.

Και θέλουν να ρίξουν μαύρο στην μνήμη και την Ιστορία κατηγορώντας την Αριστερά για το δικό τους φαγοπότι…

Έλεος.