Στεναχώρησε πολλούς ο Μίκης Θεοδωράκης με τις προχθεσινές δηλώσεις του από τα Χανιά για την επανάσταση που πρέπει να κάνουν οι πολίτες, μα κυρίως πολλούς από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ήδη, αμέσως από την επόμενη μέρα, πολλοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να επιτεθούν στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη – όπως έχει πράξει πολλές φορές στο παρελθόν και η πολιτική ηγεσία του κόμματος όταν δεν τους αρέσουν αυτά που ακούνε: επιτιθόμενοι στο προσωπικό επίπεδο.

Έτσι, αντί να απαντήσουν στα ερωτήματα που έθεσε για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας, επέλεξαν να εστιάσουν στο παρελθόν του Μίκη Θεοδωράκη, και στη συμμετοχή του στη συγκυβέρνηση Τζανετάκη του “βρώμικου ’89”, ασπαζόμενοι την ορολογία που καθιέρωσε το ΠΑΣΟΚ, για να καταλήξουν ότι ο Μίκης Θεοδωράκης δε δικαιούται να ομιλεί περίπου και καλό θα ήταν να επικεντρώνεται μόνο στα της μουσικής του.

Ξεχνούν, φαίνεται, ότι σε αυτή τη συγκυβέρνηση για την “Κάθαρση” συμμετείχε σύσσωμη η Αριστερά της εποχής, ο “Συνασπισμός”, δηλαδή η συνεργασία ΚΚΕ του Φλωράκη και ΕΑΡ του Κύρκου, απόγονος του οποίου είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνά.

Η εποχή εκείνη ήταν περίεργη. Ο κομμουνισμός κατέρρεε και κάποιοι διακήρυτταν το “τέλος της ιστορίας” και τη μη ύπαρξη εναλλακτικής.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έκανε το λάθος μια φορά. Και λένε ότι “ουκ ανδρός σοφού το δις εξαμαρτείν”.

Όμως κάποιοι κάνουν το λάθος και δεύτερη φορά αφού και σήμερα επαναλαμβάνουν ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική” πέρα από τα ακραία προγράμματα λιτότητας και τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.

Άραγε, και γι’ αυτό φταίει ο Μίκης;

Φαίνεται ότι η απουσία πολιτικών απαντήσεων που καμουφλάρεται σε “απουσία εναλλακτικής”, αναγκάζει πολλούς να επιλέγουν τις προσωπικές επιθέσεις. Ακόμα και σε ανθρώπους όπως ο Μίκης Θεοδωράκης.

Είναι πραγματικά κρίμα.

Α.Α.