Γιατί αυτή είναι η απλή αλήθεια που δεν παραδέχεται η κυβέρνηση της χώρας.
Ο πρώτος ανεύθυνος όλη αυτή την περίοδο μετά την καραντίνα ήταν η ίδια η κυβέρνηση. Είναι η κυβέρνηση που διοργάνωνε φιέστες, των οποίων τα στελέχη συχνάζανε σε πανηγύρια και γιορτές δίχως να τηρούν κανένα μέτρο, που είχαν καταργήσει στην πράξη κάθε μέτρο προστασίας και που αποτύπωσαν με την πρακτική τους την εντύπωση ότι η πανδημία του κορωνοϊού έχει τελειώσει.
Ακόμα και η πολιτική συζήτηση που επικεντρώθηκε στη σκανδαλολογία ευνόησε την αποτύπωση στο μυαλό του μέσου πολίτη ότι έχουμε επιστρέψει σε μία άρρωστη μεν, κανονικότητα δε, πολιτικών κομμάτων που συγκρούονται για το ποιο είναι περισσότερο ή λιγότερο διεφθαρμένο.
Ουδείς τηρούσε τα μέτρα για την πανδημία γιατί αυτό ήταν το σήμα που έδωσε το πολιτικό σύστημα. Τώρα, η κυβέρνηση ζητά “φιλότιμο” από τους πολίτες που δε μπορούν να κάνουν αλλιώς παρά να υπακούσουν και είναι έτοιμη να αποδώσει ευθύνες σε όσους δε συμμορφωθούν.
Αν μη τι άλλο είναι υποκριτικό και αποτυπώνει την αποτυχία της κυβέρνησης. Η ατομική ευθύνη είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος και μπορεί να πάρει τη μορφή του συμπολίτη μας που θρησκεύεται, του νέου που έχει ανάγκη να διασκεδάσει, του τουρίστα που θέλει να χαλαρώσει. Όμως αποκρύπτει αυτόν που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης. Μία κυβέρνηση που δεν έκανε τίποτα από αυτά που έπρεπε ώστε να διασφαλίσει την όσο γίνεται πιο ομαλή λειτουργία της κοινωνίας.
Η απλή είναι είναι ότι “ο ανεύθυνος δε μπορεί να κουνά το δάκτυλο και να απαιτεί από όλους τους άλλους να αναλάβουν την ευθύνη που αυτός απέτυχε να αναλάβει από θέση ισχύος”.
Θα την αναλάβει ο πολίτης, όχι όμως επειδή τον καλεί η κυβέρνηση, αλλά επειδή δε μπορεί να κάνει αλλιώς.