Το ποίημα που ακολουθεί γράφτηκε πέρυσι και με αφορμή τα αντιφασιστικά συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν στην Ελλάδα και διεθνώς με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού και του Φασισμού.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά και στις 21 Μαρτίου επαναφέρω αυτό το ποίημα για να τιμήσω και τις νέες διαδηλώσεις που οργανώνονται στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Ρατσισμού και του Φασισμού αλλά και για να τιμήσω την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Γιατί η Ποίηση και σε αυτή τη μάχη ενάντια στους απογόνους του Χίτλερ έχει να προσφέρει πάρα πολλά αλλιώς δεν θα είναι Ποίηση…

Νύχτα και καταχνιά
καυτή βροχή στο ιδρωμένο σου σώμα
τρέχεις
με κομμένη την ανάσα
να φτάσεις στην αριστερή όχθη
να ξεφύγεις
απ’ τους βασανιστές σου
κι από αναμνήσεις
που στάζουν δάκρυα, ιδρώτα και αίμα,
νύχτα και καταχνιά
καυτή βροχή στα χαλύβδινα κράνη τους
τρέχουν
με κομμένη την ανάσα
να φτάσουν στην δεξιά όχθη
για να σε προλάβουν
δεν αρκούν τετρακόσια χτυπήματα,
για να ολοκληρωθεί το έργο τους
πρέπει και να σε σκοτώσουν
με όλους τους τύπους και τους κανόνες
όρθιο
γυμνό
φοβισμένο
σε τοίχο μπροστά ματωμένο
με συνθήματα ξεθωριασμένα των κομμουνιστών
“θάνατος στον φασισμό,
ενισχύστε την προλεταριακή άμυνα”
και να γελούν
καυτή βροχή στα χαλύβδινα κράνη τους
και είναι το χαμόγελο τους
που σε τρομάζει
όχι ο θάνατος
κι εκείνη η εντολή
που ορίζει το τέλος

οπλίσατε, επί σκοπόν, πυρ!

~

Ανοίγεις τα μάτια
βρέχει ακόμα, ζεις
το σκοτάδι σβήνει, σύντομα θα ξημερώσει
δίπλα σου ένας λευκός σκύλος
και μια γυναίκα πιο λευκή απ’ αυτόν
ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια
πλατύ χαμόγελο
στο χέρι ένα μπράουνινγκ
Ρόζα το όνομα της
σύνδεσμος στην Αντίσταση,
θυμίζει μια παλιά σου γνωριμία
χρόνια πολλά πριν σε κάποιο καμπαρέ
κρασί, τζαζ και συμπάθεια,
εξηγεί
πως σε βρήκαν μισοπεθαμένο
για την μάχη που ακολούθησε
και για τα χαλύβδινα κράνη
που κράτησαν λάφυρο
έξω σε μια μικρή γωνιά
να τα χτυπάει αλύπητα καυτή βροχή και αέρας

το βράδυ, δίπλα στη φωτιά
γνώρισες νέους φίλους και συντρόφους
να γελάνε
να τραγουδάνε
να φλερτάρουνε
σχέδια να κάνουν για κάποιο σαμποτάζ
σε μια γερμανική φυλακή
ή σε κάποιον μαυραγορίτη
σκέφτεσαι, και τα αγάλματα πεθαίνουν
αλλά όχι κι ο άνθρωπος,
περνάει η νύχτα
ξαπλώνεις, ώρα για ύπνο, αγκαλιά με τον λευκό σκύλο
και με το χαμόγελο της στα χείλη

σ’ αγαπώ, σύντροφε.

~

Ξυπνάς
ούτε πρωί, ούτε βράδυ
δεν είσαι γυμνός
δεν είσαι νεκρός
δεν είσαι αιχμάλωτος,
τεμπέλης είσαι μόνο
ξαπλωμένος στο ημίδιπλο κρεβάτι σου
στα πόδια σου βιβλία
ένα για την αντίσταση στους ναζί
άλλο με ποιήματα του Μπρεχτ
ένα άρθρο για τον Αλέν Ρενέ
και στο χέρι σου
μια ξεθωριασμένη φωτογραφία
η Ρόζα Λούξεμπουργκ
γελάς
να γιατί ίδρωνες το βράδυ
να τι σε εμπόδιζε να κοιμηθείς,
κι όμως κοιμήθηκες,
πας να σηκωθείς
άργησες
πρέπει να πάρεις τα φάρμακα σου
θα χάσεις το νεφρό,
κάτι σε σταματάει
ένα εικόνισμα στον τοίχο;
όχι, μια αφίσα
μόνο μια αφίσα
ένα μνημείο του ΕΛΑΣ
Κρητικοί αντάρτες που στήνουν χορό
κι ένα σύνθημα
“Ποτέ ξανά φασισμός”

το απόγευμα
μπροστά στον υπολογιστή
λες με βεβαιότητα
πως στον άνθρωπο αρκεί
να αγαπά, να πίνει, να τραγουδά
και ν’ αγωνίζεται

ή μήπως όχι;

 Ειρηναίος Μαράκης