Ο Δημοτικός Οργανισμός Κοινωνικής Πολιτικής και Παιδείας (ΔΟΚΟΙΠΠ) του Δήμου Χανίων στην προσπάθειά του για μια σύγχρονη επιστημονική ενημέρωση και επιμόρφωση των πολιτών, ξεκίνησε και συνεχίζει για 8η συνεχή χρόνια το θεσμό του Ανοιχτού Λαϊκού Πανεπιστημίου.
Στο πλαίσιο του Α’ θεματικού Κύκλου, με τίτλο «Πανεπιστήμιο για γονείς», πραγματοποιήθηκε ομιλία με θέμα «Η πειθαρχία μέσα στην Οικογένεια: Έπαινος και τιμωρία και διλήμματά τους», από τον κ. Καρδαρά Παναγιώτη, Αναπληρωτή Καθηγητή Κοινωνικής Παιδιατρικής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Ο κ. Καρδαράς ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «πειθαρχία μέσα στην οικογένεια είναι να διδαχθεί ένα παιδί να αναγνωρίζει τα όρια του και να ενεργεί μέσα αυτά με μια αποδεκτή μορφή συμπεριφοράς. Ο σκοπός της πειθαρχίας είναι να αλλάξει τη μελλοντική συμπεριφορά του παιδιού και όχι να τιμωρήσει μια προηγούμενη συμπεριφορά».
Εν συνεχεία, ανέλυσε τις τρεις κυρίαρχες μεθόδους ανατροφής, την απολυταρχική, την ανεκτική και την περιοριστική τεχνική, που χρησιμοποιούν οι γονείς για να κοινωνικοποιήσουν τα παιδιά τους, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων και τα εξής:.
Οι γονείς που ανατρέφουν τα παιδιά τους με απολυταρχικό ύφος, ιεραρχούν ως πρώτη αξία την υπακοή Συχνά αποδοκιμάζουν τη λεκτική επικοινωνία και συνήθως χρησιμοποιούν εντολές, διαταγές απειλές για να καθοδηγήσουν τα παιδιά τους καταφεύγοντας πολλές φορές και στη σωματική ποινή.
Οι ανεκτικοί γονείς αποφεύγουν να χρησιμοποιούν φυσική η ψυχολογική δύναμη πάνω στο παιδί. Αυτοί οι γονείς εστιάζουν αξιολογούν πρώτιστα την ελευθερία του παιδιού, την ατομική του υπόσταση και την ελεύθερη έκφραση των απόψεων του.
Οι περιοριστικοί γονείς χρησιμοποιούν ένα δρόμο ανάμεσα στους δυο προαναφερθέντες εμπιστεύονται δηλαδή στην εξουσία τους και ενδυναμώνουν τις δυνατότητες του παιδιού πιο περιοριστικά απ’ ότι οι ανεκτικοί.
Πάντως, το να φτάνεις στα άκρα και στις δυο περιπτώσεις είναι κακή αντιμετώπιση. Η υπερβολική ανοχή φθάνει στα όρια της παραμέλησης, γιατί στερεί από το παιδί την επίβλεψη που χρειάζεται .Στην άλλη περίπτωση η υπερβολική αυστηρότητα πιθανόν να οδηγήσει στην κακοποίηση».
Κλείνοντας, ο κ. Καρδαράς επεσήμανε ότι «οι σχέσεις εμπιστοσύνης δημιουργούνται μακροπρόθεσμα. Ο γονιός είναι προστάτης του παιδιού όχι τιμωρός. Ο ρόλος του γονιού είναι να προβλέπει, να αποτρέπει και σε τελική ανάλυση να διορθώνει ότι δύναται να διορθωθεί.
Η συνέπεια του γονιού είναι ο μεγάλος Δάσκαλος του παιδιού, και το περιβάλλον που διαμορφώνει το θερμοκήπιο για την καλλιέργεια των αρετών του».
