ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Βλέπουμε ,διαβάζουμε και ακούμε στα μέσα ενημέρωσης αναλύσεις από ειδικούς. Ας διαβάσουμε προσεκτικά τι λένε και οι απλοί πολίτες. Αλίευσα δύο σχόλια τυχαία από την ηλεκτρονική σελίδα της «Καθημερινής.» 
«Όταν ένα κράτος δανείζεται μέχρι τα μπούνια για να συντηρεί ένα τεράστιο πελατειακό σύστημα, τότε καλώς γίνονται οι αλλαγές που γίνονται μπας και εξυγιανθεί.
Από τους 1.000.000 δημοσίους και ημι-δημοσίους υπαλλήλους (οι οποίοι όπως προαναφέραμε πληρώνονται από τα τεράστια δάνεια του κράτους), ζει και ο υπόλοιπος ιδιωτικός τομέας. Ένας κορεσμένος ιδιωτικός τομέας που έχει σε κάθε γειτονιά : 4 φαρμακεία, 5 κομμωτήρια, 3 φούρνους, 5 παντοπωλεία, 4 μανάβικα, 5 σουβλατζίδικα, 5 καφέ, 3 εστιατόρια, κοκ.
Δεν είναι δυνατό κάθε γειτονιά της Αθήνας να έχει τόσα πολλά από κάθε είδος. Λογικό είναι λοιπόν να επιβιώσουν 1-2 φαρμακεία σε κάθε γειτονιά, 1-2 σουβλατζίδικα, 1-2 κομμωτήρια κοκ.
Αυτό είναι Δαρβινισμός. Αυτό κάνει λοιπόν η κρίση. Μας φέρνει μια ισορροπία.
Αυτές οι ισορροπίες έχουν γίνει στην βόρεια Ευρώπη επί εποχή Θάτσερ. Εμείς το τρενάραμε με λαμογιές (εις βάρος μας) μέχρι το 2009. Μετά αναγκαστήκαμε να συμμορφωθούμε και να
εξ-δαρβινιστούμε.
Πας στην Γερμανία και βλέπεις ότι σε μια μικρή πόλη υπάρχουν 2 φαρμακεία, 2 κομμωτήρια, 2 σούπερ μάρκετ, κοκ. Σε εμάς πως μας φαίνεται τόσο παράλογο να κλείνουν μαγαζιά, όταν έχουμε 5 από κάθε είδος για κάθε 5.000 πολίτες?
Σχολίασε ο/η Λύσεις για την Ελλάδα | 15:54:33, Μάρτιος 9th, 2012 “Καθημερινή”
Σχόλιο Μανούσου Γ. Δασκαλάκη Ο υπερεπαγγελματισμός υπάρχει διότι δεν έχουμε ισχυρή βιομηχανία ούτε υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας, για να απορροφηθεί ο εργαζόμενος. Υπήρξε μια εποχή που κουτσά στραβά μπορούσαν να επιβιώσουν οι μικρές επιχειρήσεις για κάποια χρόνια, η κάθε μία. Σύμφωνα με παλιότερη έρευνα της Γ.Σ.Β.Ε.Ε προ δεκαετίας, ο μέσος όρος για μια μικρή επιχείρηση, ήταν 6 χρόνια. Έτσι αποκτήσαμε εγωιστική αυτάρκεια, εμείς οι Έλληνες πολίτες «του 60 οι εκδρομείς» και δεν καλλιεργήσαμε παιδεία συνεργασίας, είτε μέσω εμπορικών- βιοτεχνικών συνεταιρισμών, ή ακόμη και μετοχικών εταιρειών. Γιαυτό διογκώθηκε και το κράτος αλλά και από την κακοδιαχείριση και την πελατειακή λογική. Υπάρχει προπαγάνδα από την ολιγαρχία εναντίον του κράτους διότι δεν θέλει να υπάρχει κράτος, ,προκειμένου όλες οι υπηρεσίες να πληρώνονται από τους πολίτες {παιδεία, υγεία, πρόνοια} και έτσι οι φτωχότεροι να πεθαίνουν στο περιθώριο. Μια τέτοια κοινωνία, κοινωνικού δαρβινισμού θέλουμε; Κοινωνία απάνθρωπη και ζούγκλα όπως τείνει να γίνει τώρα με τα μνημόνια; Δεν πρέπει να λέμε μεγάλο ή μικρό κράτος αλλά κράτος όσο χρειάζεται, ασφαλώς και όσο αντέχει μια νοικοκυρεμένη οικονομία. Οργανωμένο στελεχωμένο με αξιοκρατικά κριτήρια καμωμένο για να προσφέρει ανταποδοτικές υπηρεσίες στον πολίτη. Εντωμεταξύ η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τα προβλήματα της οικονομίας και ήρθε σαν η χαριστική βολή που έπληξε τους νέους, και τους πάνω από τα πενήντα, και τις γυναίκες, καθώς και τους μικρούς και μεσαίους εμποροβιοτέχες, και επαγγελματίες. Αλλά δεν φταίει μόνο η κρίση. Κυρίως υπαίτιες είναι οι μεγάλες μονοπωλιακές και ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις, Ελληνικές αλλά οι περισσότερες ξένες, που έχουν πάρει σχεδόν όλο τον τζίρο από το μικρομάγαζα και τους έχουν αφήσει ψίχουλα. Είναι τυχαίο που συνέχεια αυτοκτονούν μικροεπιχειρηματίες;
Δεύτερο σχόλιο αναγνώστη
“Η κοινωνία θα βγει από το αδιέξοδο όταν θα πιστέψει ξανά ότι μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις. Όταν ξαναβρεί την χαμένη της αυτοπεποίθηση και την αίσθηση της αξίας της. Αυτό για να γίνει θα πρέπει ο λαός να συμμετέχει καθημερινά στη λήψη των αποφάσεων και να αναλάβει στην πράξη την ευθύνη για τη ζωή του. Θα πρέπει να διδαχτούμε πολλά από το παράδειγμα της Ισλανδίας όπως παρουσιάστηκε στην εκπομπή Εξάντας.
Συγκεκριμένα, επειδή η πράξη είναι ο χώρος στον οποίο διαμορφώνονται οι συνειδήσεις, θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του πολικού συστήματος π.χ μείωση του αριθμού βουλευτών κτλ, αλλαγή του συντάγματος και διαμόρφωση νέου που θα διασφαλίζει την διαφάνεια και την ισοπολιτεία για όλους τους πολίτες, λιγότερο κράτος και παράλληλα ενίσχυση των τοπικών οικονομιών οι οποίες μπορούν να παίξουν ρόλο μέσα στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Η έξοδος από τον εγωκεντρισμό και η δημιουργία του κοινού τόπου θα επιτευχθεί μόνο μέσα από την συμμετοχή των πολιτών στη πολιτική και την αίσθηση ότι όλοι μαζί μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για τη ζωή μας.”Σχολίασε ο/η periklis | 15:12:11, Μάρτιος 9th, 2012 “Καθημερινή”
Σημείωση Μ.Δ Σε αυτό το σχόλιο περιττεύουν τα σχόλια.Συγχαίρω μόνο τον συγγραφέα για την οξύνοια του πνεύματος του και την δημοκρατικότητα του.