Φοιτητής γεωπονικής σχολής ο έφηβος Χάρης με τα δικά του όνειρα, τα όνειρα της ηλικίας του, να τον συνοδεύουν στην καθημερινή ζωή του, με την ανεμελιά του νέου που έχει την σιγουριά της φροντίδας των γονιών από τα μικρά του χρόνια.
Δεν άρεσαν και πολύ οι κατ΄ ιδίαν συζητήσεις του νέου με τον πατέρα του, όπως άλλωστε συμβαίνει με την πλειοψηφία των νέων στις σχέσεις τους με τους γονείς.
Ετούτος εδώ όμως ο πατέρας ήταν το κάτι άλλο, διαφορετικός στην προσέγγιση συζητήσεων με τον γιό του Χάρη.
«Κάθισε εδώ να μιλήσουμε, κάτι έχω και εγώ να σου πω από αυτά που με δίδαξε η ζωή. Εσείς οι νέοι δείχνεται να τα ξέρετε όλα αλλά η ζωή έχει και επιφυλάσσει εκπλήξεις που πολλές φορές είναι οδυνηρές για την ατομική αλλά και την κοινωνική ζωή των ανθρώπων».
Με συγκαλυμμένη δυσφορία δέχτηκε ο Χάρης να αφουγκραστεί τον πατέρα του λέγοντας μέσα του «πάλι το κήρυγμα θα ακούσω από τον γονιό μου», αφού ήξερε ότι από όταν άρχισε να καταλαβαίνει την ζωή ο πατέρας του όλο και εύρισκε τις ευκαιρίες να του δίνει συμβουλές.
Σέβονταν όμως τον πατέρα του, γιατί μέσα του ο νέος γνώριζε τον τίμιο αγώνα ζωής και επιβίωσης για την οικογένεια που έκανε ο πατέρας Στεφανής αλλά κα η μητέρα του.
Για πες μου παιδί μου πως βλέπεις τα πράγματα να εξελίσσονται στην πατρίδα μας στην Κύπρο, τον ρώτησε ο πατέρας.
Η πορεία της πατρίδας μας είναι προδιαγεγραμμένη και έτσι θα την βλέπουμε να συνεχίζεται, απαντά ο Χάρης.
Και τι σκέπτεσαι να κάνεις εσύ, ο ένας, ο απλός πολίτης, για να αλλάξεις ή να συμβάλλεις για την αλλαγή του προδιαγεγραμμένου;
Εε ότι κάνουν και οι άλλοι, απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο νέος.
Δηλαδή τι κάνουν οι άλλοι, αποκρίνεται ο πατέρας που αρχίζει να ανησυχεί για την επιφανειακή προσέγγιση του θέματος από τον γιο.
Και συνεχίζει: Μα αν περιμένουμε από τους άλλους να δούμε τι θα κάνουν για θέματα υψίστης σημασίας που μας αφορούν τότε «το χάσαμε το παιγνίδι» απαντά ο πατέρας που αρχίζει, εύσχημα, να συγκεντρώνει τα δυνατά επιχειρήματα του για να δώσει στον γιο το μήνυμα της συμμετοχής στο κοινό πατριωτικό αγώνα, ενάντια στις ξένες επιβουλές που στερούν την ελευθερία του ατόμου και σαν κατακτητές υποδουλώνουν λαούς, υφαρπάζουν περιουσίες, αλλοιώνουν την κοινωνική συνοχή, διαβρώνουν την ιστορία με τελικό στόχο και σκοπό την ανελευθερία των λαών και την εκμετάλλευση πλούσιων σε αγαθά περιοχών μη αποκλειόμενης και της προσάρτησης εδαφών στην κατοχή των κατακτητών για ίδιας εκμετάλλευσης πολιτικογεωστρατηγικούς σκοπούς.
«το κατάλαβες μωρέ αυτό που είπα;» λέει ο πατέρας.
Ναι το κατάλαβα, αποκρίνεται ο γιος με ένα βλέμμα «μπλαζέ» που κοίταζε τον ορίζοντα ωσάν να σκέπτονταν την απογευματινή συνάντηση με τους φίλους που θα έπιναν το φραπεδάκι και θα συζητούσαν «περί ανέμων και υδάτων» στην παραλιακή ζώνη της πόλης που ζούσαν.
"google ad"
Δηλαδή τι κατάλαβες, συνεχίζει ο πατέρας. Πως θα προσθέσεις, συγκεκριμένα, το λιθαράκι σου στην κοινή προσπάθεια, στο κοινό αγώνα;
Πως θα προσθέσεις τον δικό σου κόκκο της άμμου δίπλα στο αμμόλοφο των υπόλοιπων προσπαθειών;
Αυτό δεν έκαναν οι πρόγονοι μας, επιμένει ο πατέρας, αυτό δεν έκανε η γενιά μου; Ο ίδιος δεν έμεινα δυόμισι χρόνια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Γερμανία αιχμάλωτος των επίβουλων κατακτητών Γερμανών; Αυτό δεν έκαναν χιλιάδες και εκατομμύρια συμπατριώτες μας, Κύπριοι και Έλληνες, στερούμενοι τα πρόσκαιρα αγαθά και θυσιάζοντας σε πολλές περιπτώσεις την ζωή τους προκειμένου να παραμείνουν ελεύθεροι στο χωριό και στην πατρίδα τους;
Υπάρχει μεγαλύτερη αξία στην ζωή, κάθε ανθρώπου, από την ελευθερία του;
Θα αδιαφορήσουμε, ή θα αφήσουμε στην τύχη του, το μέγιστο αγαθό για τον άνθρωπο που είναι η δημιουργία οικογένειας;
Θα εγκαταλείψουμε τις παραδόσεις μας, τα ήθη και τα έθιμα μας για να «απολαύσουμε» ξενόφερτες υποκουλτούρες;
Θέλουμε ή δεν θέλουμε να αποκτήσουμε παιδιά και εγγόνια μέσα σε ένα ελεύθερο κράτος με δομές και υποδομές κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης;
Παιδί μου πες αν τα κατάλαβες αυτά, τα απλά αλλά ουσιώδη πράγματα. Πες την Αλήθεια και εγώ κοντά σου θα είμαι πάντα, όσο ζω και αναπνέω, όσο οι δυνάμεις με κρατούν ζωντανό, να προσφέρω και να δημιουργώ, για την οικογένεια μου και για το κοινωνικό σύνολο, έτσι όπως τα μελίσσια στην κυψέλη μέσα και έξω δουλεύουν ακούραστα, μονιασμένα με ένα πρόγραμμα μιας τέλειας οργανωμένης κοινωνίας.
Ο Θεός μας έδωσε το μυαλό για να σκεπτόμαστε και να δημιουργούμε παραδείσους στην γη. Θα πρέπει λοιπόν να παλεύουμε ενάντια στους επίβουλους των προσπαθειών μας. Μην χαλαρώνουμε γιατί στην χαλάρωση επάνω βρίσκουν την ευκαιρία οι επίδοξοι κατακτητές και μας κάνουν μετά την ζωή κόλαση!
Έδειξε να έχει συγκλονιστεί ο Χάρης από αυτά που του έλεγε ο πατέρας του, μερικές φορές μάλιστα σαν να διέκρινε δάκρυ συγκίνησης και έντονης συναισθηματικής φόρτισης στα μάτια του πατέρα.
Σηκώθηκε από το πεζούλι που κάθονταν με τον πατέρα του και μέσα στην έκδηλη αγωνία του πατέρα (αν τα από καρδιάς λόγια «άγγιξαν» τον γιο του) ο Χάρης ακουμπά στον ώμο του γονιού και του ψιθυρίζει χαμηλόφωνα αλλά με πλήρη συνείδηση των λεγομένων του: «πατέρα άκουσα με προσοχή αυτά που μου είπες, έχω και εγώ όνειρα, θέλω να πάρω το πτυχίο, θέλω να έχω εργασία, θέλω να δημιουργήσω οικογένεια, θέλω την πατρίδα ελεύθερη, θέλω μια κοινωνία οργανωμένη με κοινωνική πρόνοια και αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, θέλω τα παιδιά μου να ζουν ελεύθερα και να δημιουργούν, θέλω να ζουν χαρούμενα, θέλω ……
Δεν μπόρεσε να πει περισσότερα γιατί διέκρινε το ανεπαίσθητο σφίξιμο των δοντιών του πατέρα που προσπαθούσε να συγκρατήσει το δάκρυ ή τον λυγμό αφού τα μάτια είχαν ήδη αρχίσει να βουρκώνουν.
Με μια απλή κίνηση ο Χάρης έπιασε με αγάπη τον ώμο του πατέρα και του λέει: «φεύγω τώρα έχω και διάβασμα για το πανεπιστήμιο μα θαρρώ πως έμαθα πιο πολλά από το διάβασμα πολλών βιβλίων» και απομακρύνθηκε άμεσα σεβόμενος την συναισθηματική φόρτιση του γονιού του.
Επιτυχημένος στη ζωή και στην οικογένεια του ο Χάρης θυμάται και διηγείται όμορφες αληθινές ιστορίες με επίκεντρο τον «φιλοσοφημένο» πατέρα του.
Γιάννης Μ. Γαβριλάκης
Μέλος Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων