Από την αναγνώστριά μας Angelina Luminosa λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο – καταγγελία:
«Στις 7.10.20, ανήμερα της ομόφωνης καταδίκης της Χρυσής Αυγής, νωρίς το πρωί διευθυντής δημόσιου γενικού λυκείου στην περιοχή της Καλαμαριάς στην Ανατολική Θεσσαλονίκη υποχρέωνε μαθήτριες να υπογράψουν δήλωση φρονημάτων. Πιο συγκεκριμένα και όπως η πλειοψηφία της κοινωνίας γνωρίζει καλά, το τελευταίο διάστημα έχει ξεσπάσει κύμα καταλήψεων και αντιδράσεων στη μέση εκπαίδευση για τις απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούν. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη τη χώρα, άλλοτε με τη στήριξη των εκπαιδευτικών αλλά και των συλλόγων γονέων και άλλοτε μόνοι τους ως μαθητικό σώμα, διεκδικούν τα αυτονόητα: αποσυμφόρηση των τάξεων, τήρηση υγειονομικών μέτρων, πρόσληψη προσωπικού καθαριότητας, κάλυψη των κενών θέσεων με πρόσληψη καθηγητριών/τών, επανεξέταση του ζητήματος της τηλεκπαίδευσης, μιας και δεν έχουν όλα τα παιδιά ίση πρόσβαση σε υπολογιστή ή/και διαδίκτυο, είναι μερικά από τα βασικά και καίρια αιτήματά τους.»
»Όπως εύλογα συμπεραίνει κανείς, το εν λόγω σχολείο, μεταξύ πληθώρας άλλων, τέλεσε υπό κατάληψη για κάποιες μέρες. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών μαθητές και μαθήτριες δέχθηκαν διάφορους προπηλακισμούς και απειλές από γονείς κυρίως, με αποκορύφωμα κάποιοι από αυτούς τους γονείς να εμφανίζονται ως ένστολοι, ντυμένοι με τα ρούχα υπηρεσίας τους, κάνοντας δηλαδή έμμεση χρήση του θεσμού που εκπροσωπούν, απειλώντας και τρομοκρατώντας τους μαθητές και τις μαθήτριες με εισαγγελείς και λοιπές τακτικές τραμπουκισμού.»
»Τη μέρα αυτή, λοιπόν, μια μέρα ορόσημο για την ελληνική κοινωνία, μια μέρα που επιτέλους αναγνωρίστηκε επίσημα από τους θεσμούς του κράτους αυτό που χρόνια τώρα ήταν αυταπόδεικτο στον πολύ κόσμο, η ενοχή της Χρυσής Αυγής και η σύστασή της σε εγκληματική οργάνωση στο βωμό πολιτικών ιδεών που έχουν μαυρίσει σύνολη την παγκόσμια ιστορία στο παρελθόν και βρίθουν από φόβο και αίμα, ο προαναφερθείς διευθυντής κάλεσε δύο μαθήτριες – τις οποίες έχει στοχοποιήσει με πολιτικό πρόσημο ξανά στο παρελθόν – στο γραφείο του και απαιτούσε από αυτές να του κατονομάσουν συμμαθητές τους που «πρωτοστάτησαν» στην κατάληψη σύμφωνα με πληροφορίες που του έδωσε η γειτονιά.
Τα κορίτσια φυσικά αρνήθηκαν να προβούν σε μια τέτοια κατάπτυστη πράξη, με αποτέλεσμα ο ίδιος να αλλάξει τακτική και να αρχίσει να τις κατηγορεί ως υπεύθυνες παράνομων πράξεων, υποκινήτριες δράσεων που στοχεύουν στη ζημία του σχολείου τόσο υλικά όσο και λειτουργικά αλλά και στην παρεμπόδιση της μόρφωσης των υπόλοιπων παιδιών (να θυμίσουμε εδώ απλά την τηλεκπαίδευση), με αποκορύφωμα την κατηγορία με επίκληση στην ηθική των κοριτσιών και το συναίσθημα, πως εμποδίζουν παιδιά από οικογένειες που υποφέρουν από ανέχεια να πετύχουν τα όνειρά τους (αναφερόμενος στις πανελλήνιες).
Στη συνέχεια, κι αφού απέτυχε και αυτή του η μέθοδος, κάνοντας χρήση του θεσμού και του ρόλου του ως διευθυντής της σχολικής μονάδας κατέφυγε σε μεθόδους άσκησης ψυχολογικής βίας και χειραγώγησης. Συνέχεια όλου αυτού ήταν να συντάξει ο ίδιος χαρτί επί τόπου και να υποχρεώσει τις μαθήτριες να υπογράψουν μεταξύ άλλων πως δεν θα συμμετέχουν ποτέ ξανά σε κατάληψη σχολείου. Μέλος του συλλόγου καθηγητών που παρευρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο γραφείο προσπάθησε να αποτρέψει τα κορίτσια από το να υπογράψουν, λαμβάνοντας πίσω επίπληξη από τον διευθυντή, ο οποίος ισχυριζόμενος πως δεν έχει καμία δουλειά να απευθύνει το λόγο στα παιδιά, απαίτησε να απομακρυνθεί από το χώρο.»
»Όπως ήταν αναμενόμενο, οι γονείς των κοριτσιών παρουσία δικηγόρου βρέθηκαν στο γραφείο του διευθυντή για να διευθετήσουν το θέμα απαιτώντας να πάρουν το υπογεγραμμένο έγγραφο. Όσο κι αν μάταια προσπαθούσε να πείσει και να εξηγήσει ο συγκεκριμένος εκπαιδευτικός πως το συμφωνητικό ήταν μεταξύ των παιδιών και αυτού μέσα στα όρια του σχολείου, μια σχολική πλάκα, πως ήταν ένα αστείο μόνο και το πήρανε όλοι πολύ στα σοβαρά άνευ λόγου, φρόντισε να σκίσει σε κομματάκια μεγέθους κομφετί το χαρτί, κάνοντας ελιγμούς και αλλάζοντας στάση μπροστά σε γονείς και δικηγόρο σε σχέση με το πώς συμπεριφέρθηκε την προηγούμενη στις μαθήτριες.
Είναι της πάσης ξεκάθαρο πως τέτοια διεστραμμένα αστεία δε χωράνε ούτε στην εκπαίδευση ούτε πουθενά. Τέτοιες ασφαλίτικες τακτικές, είναι γνωστές και γυρίζουν τον κόσμο σε εποχές μαύρες, τρομοκρατίας και διχασμού, σε εποχές που χθες η ελληνική κοινωνία απέδειξε πια επίσημα πως καταδικάζει και δεν θέλει να επιστρέψει.»
»Θα τολμούσε, άραγε, εργοδότης να υποχρεώσει εργαζόμενο να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση πως δεν θα ξαναπεργήσει καταλύοντας έτσι το νόμιμα κατοχυρωμένο δικαίωμά του στην απεργία, τον πολιτικό βίο, τη διεκδίκηση του δίκιου του; Κι όμως, ένας διευθυντής της δευτεροβάθμιας χθες επιχείρησε το ανάλογο.
Είναι, απορίας άξιο πλέον με τι κριτήρια γίνεται κάποιος εκπαιδευτικός, πού τελειώνει ο εκπαιδευτικός του ρόλος και πού αρχίζει η επιβολή και η εφαρμογή των πολιτικών και προσωπικών του πεποιθήσεων πάνω σε ανυπεράσπιστα ανήλικα παιδιά, αν τα δημόσια σχολεία έχουν μετατραπεί σε σωφρονιστήρια, αν έρχονται μέρες εντονότερου ξεπεσμού. Γιατί όταν ένας Έλληνας ενήλικος άντρας στη θέση του διευθυντή σχολικής μονάδας επιβάλλεται με τους προαναφερθέντες τρόπους σε δύο ανήλικες μαθήτριες και χρησιμοποιεί για να «αστειευτεί» μεθόδους που έκαναν την ελληνική κοινωνία να πυορροεί μέχρι και σήμερα, οι πράξεις του είναι καθρέφτης μιας μερίδας εκφραστών εκείνου του είδους πολιτισμού αυτής της χώρας, του ήθους και της διαπαιδαγώγησης που δέχεται εκούσια και ακούσια η νέα γενιά μέσα στα όρια του σχολείου, που χθες ομόφωνα κρίθηκε ένοχος.»