Του Νίκου Μπογιόπουλου *
H εγχώρια πλουτοκρατία και το εγχώριο πολιτικό σύστημα για να αποσείσουν τις εγκληματικές ευθύνες τους για τα δεινά του ελληνικού λαού θεωρούν «περίτεχνη» τακτική να ρίχνουν την ευθύνη στους «έξω». Λες και οι «έξω» δεν είναι σύμμαχοί τους. Λες και οι «έξω» δεν είναι εταίροι τους. Λες και δεν είναι οι ντόπιοι που έφεραν «μέσα» τους «έξω», που τους κρατάνε εδώ, που «διαπραγματεύονται» και συναποφασίζουν μαζί τους.
Έτσι διανύουμε και πάλι τη φάση που ως βασικός υπεύθυνος για την κλιµάκωση και τη γενίκευση της αντιλαϊκής επίθεσης αναγορεύεται τοΔιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο, με την κυβέρνηση να παριστάνει την ηρωική Μπουμπουλίνα που του αντιστέκεται…
Πρόκειται για θαυμάσια εξέλιξη, με την έννοια ότι μετά την ανακάλυψη της πυρίτιδας, μετά την ανακάλυψη της Αμερικής, τώρα έχουμε και μια νέα συγκλονιστική ανακάλυψη: Η καλή μας κυβέρνηση, η ίδια που αμέσως μετά τις εκλογές του Γενάρη 2015 χαριεντιζότανε με το ΔΝΤ, που ο κ.Τσίπρας το επισκεπτόταν το 2013 για να μας πει πόσο «λογικότερο» ήταν σε σχέση με την ΕΕ, τώρα ανακάλυψε ότι το ΔΝΤ… είναι κακό, είναι… μπαμπέσικο, είναι και… εκβιαστικό!
Κατά τα λοιπά, τόσο η κυβέρνηση όσο και η μνημονιακή αντιπολίτευση – αυτή που χαριεντιζότανε με το ΔΝΤ πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ – συνεχίζουν να αναζητούν επικοινωνιακά ερείσματα για την προώθηση μιας πολιτικής που για το σερβίρισμά της χρειάζεται την επίκληση άλλοτε του «καλού» κι άλλοτε του «κακού μπάτσου», με το ΔΝΤ και τον Τόμσεν, από την μια μεριά, την ΕΕ και τον Σόιμπλε, από την άλλη μεριά, να εναλλάσσονται και στους δυο ρόλους.
Φυσικά ο κανιβαλικός ρόλος του ΔΝΤ είναι δεδομένος και αδιαμφισβήτητος. Τόσο δεδομένος και τόσο αδιαμφισβήτητος (όπως θα επιχειρήσουμε να υπενθυμίσουμε στο σημερινό και στα επόμενα σημειώματα της στήλης) που μόνο κάποιος εντελώς γελοίος ή κάποιος εντελώς πολιτικός απατεώναςμπορεί να καμώνεται ότι μόλις σήμερα το αντιλήφθηκε.
Ωστόσο δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη για το που θα πάνε τα πράγματα ακόμα κι αν αποχωρήσει το ΔΝΤ από την Ελλάδα εφόσον δεν ανατραπούν οι πολιτικοί συσχετισμοί υπέρ του λαού. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη για το που θα πήγαιναν τα πράγματα μετά το Καστελόριζο, ακόμα κι αν δεν υπήρχε το ΔΝΤ.
Αντί άλλης απόδειξης, να σημειώσουμε ότι η βάρβαρη πολιτική στην Ισπανία, η σφαγιαστική πολιτική στην Γαλλία, η αντιλαϊκή πολιτική στη Βρετανία, χωρίς ΔΝΤ εφαρμόζονται. Που σηµαίνει ότι η σταυροφορία του ελληνικού καπιταλισµού εναντίον των εργαζοµένων ήταν προαποφασισµένη και θα εξελισσόταν µε ή χωρίς το ΔΝΤ.
Αυτό ουδόλως αναιρεί ότι το ΔΝΤ είναι ένα από τα πιο στυγνά «εργαλεία» των κεφαλαιοκρατών. «Εργαλείο» που, όµως, δε δρα από µόνο του. Ήταν οι ηγέτες του όλου καπιταλιστικού κόσµου σε Ανατολή και Δύση που, ήδη από το 2008, αποφάσισαν ότι το ΔΝΤ θα χρησιµοποιηθεί για την έξοδο – τη δική τους έξοδο – από την οικονοµική κρίση.
Στα «γιατί» αυτής της επιλογής θα πρέπει να προσµετρηθεί µια ενδιαφέρουσα δήλωση του Αµερικανού υπουργού Οικονοµικών Τίµοθι Γκάιτνερ σχετικά µε την αξιοπιστία του ΔΝΤ:
«Οι ΗΠΑ – όπως είχε τονίσει – δεν έχασαν ποτέ ούτε δεκάρα. Είµαστε πολύ ισχυροί ως χώρα χάρη σε ό,τι έπραξε το ΔΝΤ κατά το παρελθόν (…)» (Bloomberg, 15/5/2010).
Αλλά δεν είναι µόνο οι ΗΠΑ που λατρεύουν το ΔΝΤ. Παρά τις οπορτουνιστικές αντιλήψεις που µιλούσαν για αναζήτηση από την Ελλάδα πιο «φιλελλήνων» δανειστών όπως ήθελαν ορισµένοι να παρουσιάζουν την Κίνα ή τη Ρωσία και κάποιες αραβικές χώρες, η αλήθεια είναι ότι ήδη από το 2010 η Κίνα, εκτοπίζοντας τις Γερµανία, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία και Σαουδική Αραβία, κατέλαβε την τρίτη από άποψη ισχύος θέση στα κέντρα λήψης αποφάσεων του ΔΝΤ, σε απόσταση αναπνοής από τη δεύτερη Ιαπωνία.
Όταν, επίσης, μιλούσαν διάφοροι για «φιλέλληνες» δανειστές ήξεραν ότι η κατανοµή των ψήφων στο ΔΝΤ ήταν πλέον σχεδόν ισοδύναµη ανάµεσα στις ΗΠΑ, από τη µια µεριά, και στις χώρες του BRIC και τη Σαουδική Αραβία, από την άλλη. Ναι, λοιπόν, «μαγαζί» των ΗΠΑ το ΔΝΤ, αλλά και ουδείς εξ εκείνων που το απαρτίζουν και συναποφασίζουν την τακτική του δεν είναι αθώος του αίματος των λαών που πέφτουν στα νύχια του ΔΝΤ.
Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, ότι από µόνη της η απόφαση για πρωταγωνιστική εµπλοκή του ΔΝΤ στην διαχείρηση της καπιταλιστικής κρίσης πρόσφερε από την πρώτη στιγμή µια σαφή απάντηση για το τι εννοούσαν και εννοούν οι καπιταλιστές – όλοι οι καπιταλιστές ανεξαρτήτως εθνικότητας– όταν µιλούσαν μετά την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς περί της οικοδόµησης ενός «καλού», «δηµοκρατικού», «δικαιότερου» καπιταλισµού.
Η επιλογή τους από το 2008 να βάλουν ένα «λύκο», ένα διεθνή τοκογλύφο και µαυραγορίτη, που δανείζει µε ενέχυρο τις πολιτικές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώµατα λαών και χωρών για να φυλάξει τα πρόβατα είχε εξηγηθεί περίφηµα από το µεγαλοχρηµατιστή Τζορτς Σόρος στο βιβλίο του On Globalization (σ.σ: Για την Παγκοσµιοποίηση):
«Στην περίπτωση κρίσης – γράφει ο Σόρος – οι δανειστές
µπορούν να ευελπιστούν ότι το ΔΝΤ θα τους διασώσει»!
Εποµένως, το ΔΝΤ δεν επρόκειτο να χρησιµοποιηθεί ως µοχλός εξόδου από την οικονοµική κρίση (ούτε βέβαια υπήρξε ποτέ τέτοια πρόθεση), αλλά ως εκείνο που πάντα ήταν: ως πολιτικό εργαλείο του ιµπεριαλισµού για τη µεγαλύτερη υποταγή χωρών, κυβερνήσεων και κυρίως των λαών στις επιταγές και υποδείξεις του κεφαλαίου.
Άλλωστε, ανέκαθεν προϋπόθεση για κάθε χώρα που δανείζεται από το ΔΝΤ είναι η ανάληψη σηµαντικών «πολιτικών υποχρεώσεων». Ήδη, πολύ πριν αποβιβαστεί στην Ελλάδα, η πρώτη κίνηση του ΔΝΤ, δανείζοντας τη χρεοκοπηµένη Ουγγαρία, ήταν να επιβάλει ως όρους τη µείωση µισθών, το πάγωµα των συντάξεων και την κατάργηση στη χώρα του 13ου µισθού.
Η ιστορία του ΔΝΤ πείθει για τις «καλές» προθέσεις όσων το επικαλούνταν σαν «τεχνικό σύμβουλο», με πρώτη και καλύτερη την ΕΕ:
Στις 120 φορές που «παρενέβη» από την ίδρυσή του για να «λύσει» προβλήµατα οι λαοί και οι χώρες που υπέστησαν την «παρέµβαση» ισοπεδώθηκαν. Όλες. Αυτός είναι και ο λόγος που πάνω από εφτά δεκαετίες τώρα, το ΔΝΤ έχει µεταβληθεί σε ό,τι πιο µισητό για τις χώρες της Λατινικής Αµερικής και του «Τρίτου Κόσµου» που έχουν ενταχθεί στα προγράµµατά του, παίζοντας ρόλο δυνάστη για τους λαούς των κρατών που πέφτουν στα πλοκάµια του.
Όσο για τις σχέσεις του ΔΝΤ µε τη «δηµοκρατία», η παράδοση της οικονοµίας της Χιλής από το φασίστα Πινοσέτ στο ΔΝΤ βοά. Το αποτέλεσµα εκείνης της πρόσδεσης, µετά το τσουνάµι των ιδιωτικοποιήσεων που παρέσυρε από τις δηµόσιες επιχειρήσεις µέχρι το σύστηµα κοινωνικής ασφάλισης, ήταν η πλήρης κατάρρευση της οικονοµίας της Χιλής το 1982.
Η «θεραπεία» της Χιλής µε το «φάρµακο» του ΔΝΤ οδήγησε την ανεργία στο 22%, το 40% των κατοίκων κάτω από το όριο της φτώχειας, και ισοπέδωσε τους µισθούς των εργαζοµένων που περικόπηκαν κατά 50%. Κάποιοι βέβαια ευνοήθηκαν. Ήταν τα µονοπώλια, που είδαν τους φόρους επί των κερδών τους να καταργούνται πλήρως.
Σημειώστε: Ειδικός απεσταλµένος του ΔΝΤ στη Χιλή εκείνη την περίοδο ήταν ο κύριος Λίπσκι, ο κατοπινός συνεργάτης του Στρος-Καν, αναπληρωτής και προσωρινός αντικαταστάτης του µετά την παραίτηση του Στρος-Καν το Μάη του 2011.
Αποκαλυπτικός για το χαρακτήρα του ΔΝΤ είναι ο ρόλος που έπαιξε και συνεχίζει να παίζει συνολικά στη Λατινική Αµερική, όπου από τη δεκαετία του ’80 έχει καταστεί συνώνυµο της εξαθλίωσης, της φτώχειας, των πτωχεύσεων, της λιτότητας και των «αναδιαρθρώσεων» χρεών που φέρνουν νέα δάνεια, νέα χρέη και διαδοχικές χρεοκοπίες.
Για παράδειγµα, η κατάρρευση της Αργεντινής µε τη ληστεία άνω του 50% των συναλλαγµατικών αποθεµάτων της χώρας, ή της Βραζιλίας, που η «εξυγίανση» της οικονοµίας της οδήγησε στο διπλασιασµό της ανεργίας, στο κατρακύλισµα των κοινωνικών παροχών και στο διπλασιασµό του δηµόσιου χρέους από το 1996 έως το 2001 είναι «έργα» του ∆ΝΤ.
Οι βασικοί κανόνες πάνω στους οποίους καλούνται να ανταποκριθούν όλες οι χώρες που οι αστικές τάξεις τους κάλεσαν το «ιππικό» του ∆ΝΤ ενάντια στους λαούς είναι οι εξής:
α) Πλήρης ιδιωτικοποίηση όλων των κρατικών εταιρειών και καταλήστευση του εθνικού πλούτου των δανειοληπτριών χωρών,
β) πλήρης διάλυση οτιδήποτε θυµίζει δηµόσιο χαρακτήρα ή έλεγχο στην οικονοµία με έμφαση στον εκμηδενισμό δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια κλπ ,
γ) ενίσχυση με κάθε τρόπο της τραπεζοκρατίας και εισαγωγή ενός νοµοθετικού πλαισίου που εγγυάται τον προσανατολισµό όλων των κατασταλτικών µηχανισµών στην υπηρεσία της ασύδοτης δράσης του κεφαλαίου
δ) πλήρης απελευθέρωση των κεφαλαιαγορών και απεριόριστη δυνατότητα κίνησης του κεφαλαίου στις χώρες που έχουν ενταχθεί στα σχετικά «προγράµµατα» -ενδεικτικό ότι στη Χιλή κατοχύρωσαν ως δικαίωµα στις ξένες επιχειρήσεις να επαναπατρίζουν τα κέρδη τους από τις δραστηριότητές τους στη Χιλή, χωρίς κανένα δασµό ή φόρο,
ε) ανεξέλεγκτη διαµόρφωση των τιµών στη βάση ότι «όλα τα ρυθµίζει η αγορά» – το αποτέλεσµα στην Ινδονησία και στο Εκουαδόρ, για παράδειγµα, ήταν λόγω της άρσης της επιδότησης των καυσίµων και ορισµένων τροφίµων η πρόκληση τεράστιας κοινωνικής εξαθλίωσης, το 1998 και το 2001.
στ (και κυριότερο): Όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από «υποδείξεις» για μειώσεις μισθών και συντάξεων, για µαζικές απολύσεις εργαζοµένων στο όνοµα της µείωσης του κόστους παραγωγής, για πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, και φυσικά από µέτρα στραγγαλισµού των λαών που έχουν δανειστεί, αφού τα χρέη των αρχικών δανείων καταβάλλονται στο πολλαπλάσιο στο ταµείο του διεθνούς τοκογλύφου.
Αυτό είναι από το 1944 το «εργαλείο» – βασικός πυλώνας του ιμπεριαλισμού που λέγεται Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και που ελέγχεται ουσιαστικά από τις ΗΠΑ, όσο κι αν κατά καιρούς έχει για επικεφαλής Γάλλους διευθυντές, όπως η Λαγκάρντ και πριν ο «σοσιαλιστής» Ντοµινίκ Στρος-Καν.
Αυτό ήταν πάντα. Αυτή είναι η «τεχνογνωσία» που διαθέτει για να βγάλει την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσµο από την κρίση. Τι απ΄όλα αυτά δεν γνώριζαν οι εγχώριοι ταγοί μας, παλιοί και νέοι;
Τι ακριβώς δεν είχαν καταλάβει όταν έναν μόλις χρόνο µετά την εµπλοκή του ΔΝΤ στην Ελλάδα, ο Ντοµινίκ Στρος-Καν δήλωσε:
«Οι Έλληνες βρίσκονται µέσα στα σκατά. Και µάλιστα πολύ
βαθιά» (συνέντευξη στο Canal+, 13/3/2011).
Δεδοµένου, μάλιστα, ότι η ελληνική πλουτοκρατία και οι εκπρόσωποί της έχουν οδηγήσει τους Έλληνες να «συναναστρέφονται» µε µηχανισµούς όπως το ΔΝΤ, δεν φαίνεται να είχε και πολύ άδικο.
Αλλά οι τελευταίοι που πρέπει να παριστάνουν τους «έκπληκτους» από τέτοιες διαπιστώσεις ή πολύ περισσότερο τους «σωτήρες» του λαού από τέτοιες καταστάσεις είναι εκείνοι (οι δεξιοί, «αριστεροί» και «κεντροαριστεροδεξιοί») που μας έριξαν και μας διατηρούν σε αυτές τις υπέροχες ΔουΝουΤο-καταστάσεις.
enikos.gr
