Οι σημερινές μαζικές συγκεντρώσεις υπέρ της Παλαιστίνης δεν είναι «μια ακόμη πορεία». Είναι κραυγή. Και αυτή η κραυγή αφορά όχι μόνο τον παλαιστινιακό λαό, αλλά και την Ελλάδα.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλέξει να οικοδομήσει μια στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, που φτάνει έως το στρατιωτικό επίπεδο – με κομβικό σημείο τη βάση της Σούδας – τοποθετώντας τη χώρα σε μια σαφή πολιτική και ηθική ταύτιση με ένα κράτος το οποίο, σύμφωνα όχι με «ακραίες φωνές» αλλά με τον ΟΗΕ, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, κορυφαίες ανθρωπιστικές οργανώσεις και ακόμη και δύο πρώην πρωθυπουργούς του Ισραήλ, διαπράττει Γενοκτονία.

Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: ο ελληνικός λαός δεν συμμερίζεται αυτή την ταύτιση. Δηλώνει ανοιχτά ότι στέκεται στο πλευρό όσων υφίστανται τη Γενοκτονία, απορρίπτοντας την πολιτική επιλογή της κυβέρνησης σε αυτό το ζήτημα.

Η σκιά της Κύπρου

Η στήριξη στον παλαιστινιακό λαό δεν αποτελεί μόνο πράξη διεθνούς αλληλεγγύης. Για την Ελλάδα, είναι και ένας καθρέφτης της δικής της ιστορίας.
Η Κύπρος, όπως και η Παλαιστίνη, ζει εδώ και δεκαετίες υπό καθεστώς κατοχής.

• Στρατιωτική εισβολή και κατοχή: Το 1974, η Τουρκία εισέβαλε και κατέλαβε το 37% του νησιού. Το 1967, το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Γάζα – η τελευταία παραμένει ουσιαστικά υπό στρατιωτικό έλεγχο μέσω αποκλεισμού, παρά την αποχώρηση στρατευμάτων το 2005.

• Δημογραφικές αλλοιώσεις: Η Τουρκία εγκατέστησε πληθυσμό από την Ανατολία στα κατεχόμενα. Το Ισραήλ δημιούργησε δεκάδες παράνομους εποικισμούς, μεταβάλλοντας σταδιακά την πληθυσμιακή ισορροπία.

• Παραβίαση διεθνούς δικαίου: Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας ζητούν την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων και χαρακτηρίζουν παράνομους τους εποικισμούς. Και στις δύο περιπτώσεις, παραμένουν ανεκτέλεστα.

Σύνορα, τείχη και εκτοπισμοί

Στην Κύπρο, η Πράσινη Γραμμή χωρίζει το νησί και φυλάσσεται από την Ειρηνευτική Δύναμη του ΟΗΕ. Στην Παλαιστίνη, τείχη, στρατιωτικές ζώνες και δεκάδες σημεία ελέγχου κατακερματίζουν την επικράτεια.

Οι αριθμοί αποτυπώνουν το μέγεθος της τραγωδίας:

• 200.000 Ελληνοκύπριοι εκτοπίστηκαν το 1974.

• Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν το 1948 και το 1967, ενώ οι εξώσεις και οι κατεδαφίσεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Η λεγόμενη Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου αναγνωρίζεται μόνο από την Τουρκία. Αντίστοιχα, η ισραηλινή προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και των Υψιπέδων του Γκολάν δεν αναγνωρίζεται διεθνώς, ενώ η Δυτική Όχθη εξακολουθεί να θεωρείται κατεχόμενο έδαφος.

Η αντίφαση που καίει

Η Κυπριακή Δημοκρατία, θύμα κατοχής, συμμετέχει στη στρατηγική συμμαχία με Ισραήλ, ΗΠΑ και Ελλάδα. Μια συμμαχία που την τοποθετεί στο πλευρό ενός κράτους που εφαρμόζει πρακτικές παρόμοιες με εκείνες που υπέστη η ίδια.

Αυτή η αντίφαση δεν είναι απλώς διπλωματική αβλεψία. Είναι πολιτικό και ηθικό ρήγμα. Και γι’ αυτό η σημερινή διαδήλωση αποκτά διπλό νόημα:

είναι μια πράξη αντίστασης απέναντι στη συνενοχή και μια υπενθύμιση ότι η μνήμη της δικής μας κατοχής μας υποχρεώνει να σταθούμε δίπλα σε όσους βιώνουν τη βία του κατακτητή σήμερα.