Του Θοδωρή Περάκη *
Για κάθε ζήτημα που συζητάμε, για να μη πελαγοδρομούμε, θα πρέπει να ξέρουμε τι στόχους έρχεται να εξυπηρετήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Θέλει να εξυπηρετήσει την πολιτική της συνέχισης της επίθεσης στα δικαιώματα του κόσμου της δουλειάς και του μόχθου από κει που την άφησαν η Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, γιατί δε μπορούσαν να τη συνεχίσουν χωρίς να ξεσηκώσουν θύελλες, συνεχίζοντας έτσι την πολιτική της εξάρτησης σε Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
Η επίθεση είναι συνολική και αφορά τους αγρότες αλλά και όλους τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση αφαίρεσε από τον κρατικό προϋπολογισμό 1,8 δις που θα πήγαιναν στα ασφαλιστικά ταμεία. Τα λεφτά αυτά, αλλά και άλλα επιπλέον, θα παρακρατηθούν από τους εργαζόμενους και τους αγρότες (μέσω ΕΦΚΑ). Αποτέλεσμα είναι παραπέρα μειώσεις στις συντάξεις και νέες περικοπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Όσο αφορά τους αγρότες. Περίπου το ένα τρίτο των δικαιωμάτων δεν ενεργοποιήθηκε, πράγμα που σημαίνει ότι χάνουν τα δικαιώματά τους (χρήματα από επιδοτήσεις). Αυτά τα λεφτά πηγαίνουν στο εθνικό απόθεμα δίνοντας τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να κάνει τάχα φιλολαϊκή – φιλοαγροτική πολιτική. Γιατί όμως δεν ενεργοποίησαν τα δικαιώματα οι δικαιούχοι; Γιατί όσοι απ’ αυτούς δεν ήταν κατά κύριο επάγγελμα αγρότες θα φορολογούνταν με 26% από το πρώτο ευρώ. Επιπλέον θα πλήρωναν και ΕΦΚΑ με αποτέλεσμα από την ενεργοποίηση δεν θα είχαν κανένα οικονομικό όφελος. Με απλά λόγια δεν θα έμπαινε φράγκο στην τσέπη τους. Στους συνταξιούχους αγρότες μπορεί να μη κόβει το 60% της σύνταξής τους μέχρι το 2023, εφόσον αυτοί συνεχίζουν να έχουν αγροτικό εισόδημα, αλλά τους φορολογεί σαν -μη κύριο επάγγελμα αγρότες- καταληστεύοντάς τους και αποδίδοντας όλα στο βωμό του χρέους, στο μεγάλο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Οι αγροτοπατέρες πανηγυρίζουν ότι μειώθηκε ο ΦΠΑ στα αγροεφόδια, ενώ μετά από λίγο καιρό θα επανέλθει ξανά, αφού αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση. Για όλα αυτά οι αγροτοπατέρες δε βγάζουν λέξη!!!
Το πρόβλημα σήμερα για τους φτωχομεσαίους αγρότες είναι ότι τους φορολογεί και τους εισπράττει ασφαλιστικές εισφορές σαν ελεύθερους επαγγελματίες. Έτσι για παράδειγμα ένας αγρότης με επιδότηση 8000 ευρώ και μηδέν εισόδημα για το 2016 πληρώνει 85 ευρώ το μήνα ΕΦΚΑ (ασφάλιση) και φόρο μηδέν λόγω μηδενικού εισοδήματος. Για το 2017, επειδή μειώνεται το αφορολόγητο από τα 8000 στα 5000 ευρώ, για τις 3000 θα πληρώσει φόρο εισοδήματος 26% συν το ΕΦΚΑ που αντιστοιχεί στις 8000 ευρώ. Αν παρουσιάσει και επιπλέον εισόδημα για το 2017 αυτό θα φορολογηθεί με 26% συν τον ΕΦΚΑ του.
Ένα άλλο παράδειγμα. Αν κάποιος παραγωγός παρουσιάσει τιμολόγια 50.000 ευρώ που είναι το ανώτερο όριο του μεσαίου αγρότη (θερμοκήπια) πληρώνει περίπου 1000 ευρώ το μήνα για ΕΦΚΑ (ασφάλιση) και στο καθαρό κέρδος, φόρο 26%. Να σημειώσουμε εδώ πως από το καθαρό κέρδος αφαιρούνται τα 5000 ευρώ που είναι σήμερα το αφορολόγητο.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το πρόβλημα της φτωχομεσαίας αγροτιάς δεν λύνεται με τη μείωση των εξόδων ή την αύξηση της τιμής του προϊόντος, διότι πληρώνεις περισσότερα για ασφάλιση και φόρους ώστε αυτό που μένει σαν εισόδημα εξακολουθεί να είναι χαμηλό και κατώτερο από τις ανάγκες επιβίωσης της αγροτικής οικογένειας. Το πρόβλημα είναι το τερατώδες ασφαλιστικό – φορολογικό. Με βάση αυτό από τις 600.000 κατά κύριο επάγγελμα αγρότες οι 430.000 θα πεταχτούν στο δρόμο. Το αίτημα που πρέπει να τίθεται στους αγρότες και σ’ όλους τους εργαζόμενους είναι « όχι στον εργασιακό μεσαίωνα- σύνταξη ασφάλιση για όλο το λαό». Και αυτό δε μπορούν να το προωθήσουν οι συμβιβασμένοι αγροτοπατέρες. Είναι υπόθεση της εργατικής τάξης να εκφράσει μαζί με τη φτωχομεσαία αγροτιά τα πραγματικά αιτήματα και τους στόχους πάλης στα πλαίσια του λαϊκού κινήματος. Με βάση την αδυναμία του λαϊκού κινήματος ν’ απαντήσει στα παραπάνω αιτήματα αναπτύσσονται διάφορες απόψεις για αδήλωτα κέρδη, «μαύρα λεφτά και άλλα. Το πραγματικό όμως ερώτημα για όλους τους εργαζόμενους και τους φτωχομεσαίους αγρότες είναι: θα τους χαρίσουμε τη ζωή μας; Γιατί πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι όλος ο πλούτος παγκόσμια και στη χώρα μας παράγεται από την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό.
Τι στάση κρατάει η αριστερά μας σ’ όλα αυτά τα ζητήματα; Από το 1964 που η ΕΔΑ ζητούσε συνεργασία με την Ένωση Κέντρου ως σήμερα, στηρίζει τις επιλογές της αστικής τάξης είτε συνεργαζόμενοι ανοικτά μαζί της, είτε μπαίνοντας φραγμός στις αντιστάσεις που αναπτύσσει ο κόσμος της δουλειάς Στην πραγματικότητα η αριστερά μας είναι για τα μπάζα.
Παρά τις δύσκολες συνθήκες, λόγω της ολομέτωπης επίθεσης σε δικαιώματα και κατακτήσεις που βιώνει ο λαός μας και οι λαοί του κόσμου, είδαμε στις πλατείες να αποδεσμεύονται πλατιά λαϊκά στρώματα από την επιρροή των αστικών κομμάτων και να αντιστέκονται στην επίθεση. Όμως δεν είχαν το ιδεολογικό και πολιτικό φορτίο για να συνεχιστεί η Αντίσταση. Από την αρχή της χρονιάς είδαμε επίσης 160 εκατομμύρια Ινδούς εργάτες να κατεβαίνουν στο δρόμο και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, καθώς επίσης και το λαό της Γαλλίας παρά την κατάσταση της έκτακτης ανάγκης να διαδηλώνει μαζικά. Στη χώρα μας, κατακαλόκαιρο, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ έδιναν τη δική τους μάχη με απεργίες (8 μέρες) ζητώντας μόνιμη δουλειά. Ξανά οι Γάλλοι εργάτες ετοιμάζονται να κατέβουν στο δρόμο ενάντια στα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης Μακρόν που είναι αντίστοιχα με τα δικά μας. Κατά τη γνώμη μου όπως φανερώνεται και από τα παραπάνω συντελούνται διεργασίες σε παγκόσμιο επίπεδο με βάση την επίθεση που δέχονται η εργατική τάξη και οι λαοί. Στην κίνησή τους οι εργατικές μάζες είναι υποχρεωμένες να συναντηθούν με τις κομμουνιστικές και επαναστατικές απόψεις.
Το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα δε φοβάται τους «τρομοκράτες», αλλά την εργατική τάξη και τους λαούς. Δεν είναι τυχαίες οι δίκες των Τούρκων αγωνιστών της ΑΤΙΚ στη Γερμανία που δικάζονται όχι για κάτι που έκαναν, αλλά για τις απόψεις τους. Δεν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για την εργατική τάξη και να μην αναφερόμαστε στον αντικομμουνισμό όπως αυτός εκφράστηκε ξανά στην πρόσφατη σύνοδο των φασιστών στη Λετονία. Η εργατική τάξη με ηγεσία τους κομμουνιστές όρθωσε το ανάστημά της και έκανε την Οκτωβριανή επανάσταση. Έθεσε δηλαδή τον άνθρωπο στο προσκήνιο και σταμάτησε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σε 20 χρόνια οι σοβιετικοί εργάτες μαζί με σύμμαχα στρώματα, κατάφεραν να κάνουν τη Ρωσία από καθυστερημένη χώρα – μεγάλη βιομηχανική δύναμη μαζί και τη σοβιετική επικράτεια, όπου το ηλεκτρικό ρεύμα έφτασε και στο τελευταίο σοβιετικό σπίτι. Και όλα αυτά με 8ωρο, κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη και χωρίς κανένα άστεγο- άνεργο και πεινασμένο. Στην πορεία είναι ο σοβιετικός λαός που συνέτριψε το ναζιφασισμό και την επιλογή των αστικών τάξεων της Δύσης να συντρίψουν την ΕΣΣΔ. Η Σοβιετική Ένωση εκείνη την περίοδο ήταν στο απόγειο της δόξας της. Με τη λήξει του Β’ παγκοσμίου πολέμου και την παράδοση της Ιαπωνίας η Αμερική ρίχνει την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Στην πραγματικότητα η βόμβα έπεσε πάνω στο αναπτυσσόμενο κομμουνιστικό κίνημα για να τρομάξουν οι κομμουνιστές και οι λαοί, και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να γίνει κυρίαρχος. Αυτό καταδεικνύει πόσο αδίσταχτοι και επικίνδυνοι είναι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια το επιβεβαιώνουν άλλωστε με τις επεμβάσεις τους και την καταστροφή σε μιας σειράς χωρών. Από τον Περσικό, τη Γιουγκοσλαβία, την Ουκρανία και αλλού. Ότι μας παίρνουν σήμερα είναι κατακτήσεις εκείνης της περιόδου που οι κομμουνιστές ήταν στην ηγεσία του κινήματος που ανάγκαζε ακόμη και τον Τσώρτσιλ, τον μεγαλύτερο αντικομμουνιστή ως τότε να ζητά ν’ αντιγραφούν το ασφαλιστικό, η παιδεία, η υγεία της Σ.Ε.
Δεν είναι τυχαίος ο αντικομμουνισμός των καπιταλιστών- ιμπεριαλιστών όλου του κόσμου. Απαραίτητο για το αύριο των λαών η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική βάση. Στη χώρα μας απαραίτητη προϋπόθεση η κοινή δράση όλων των αριστερών και επαναστατικών δυνάμεων για να στηριχτούν εστίες Αντίστασης και να δημιουργηθούν όροι Ανατροπής των συσχετισμών υπέρ της εργατικής τάξης.
* συνταξιούχος αγρότης, μέλος του ΚΚΕ(μ-λ)