Με άρθρο του ο δημοσιογράφος Δημήτρης Καμπουράκης αναφέρεται σε τηλεφωνική συνομιλία που είχε με τον πρώην βουλευτή Χανίων και Υπουργός της Νέας Δημοκρατίας κ. Χρήστο Μαρκογιαννάκη:
Με αφορμή το προχθεσινό μου άρθρο επικοινώνησες μαζί μου για να μου εκφράσεις τις απόψεις, τις διαφωνίες και τις ενστάσεις σου. Δικαίως, αφού το κείμενο αναφερόταν σε σένα. Προς τιμήν σου, δεν ζήτησες ούτε διόρθωση, ούτε επανόρθωση στα σημεία που θεώρησες ότι αδικείσαι, απλώς μου ανέφερες τον προσωπικό και πολιτικό σου αντίλογο σε όσα έγραψα. Όλα καλά.
Επειδή όμως εμένα δεν μου αρέσει να δημιουργώ λάθος εντυπώσεις, ούτε να παρερμηνεύονται λόγια ή γραφτά μου, παίρνω την πρωτοβουλία να κάνω ορισμένες διευκρινήσεις επ’ αυτών που έγραψα για σένα. Το κάνω διότι δεν είμαι πληρωμένο πιστόλι κανενός, ούτε εύνοιες επιδιώκω, ούτε κρατικές θέσεις κυνηγώ.
Αν τα γούσταρα αυτά, τώρα θα έτρεχα στην Κίσσαμο και στο Σέλινο να μαζεύω σταυρούς με την πλήρη στήριξη μάλιστα της ηγετικής ομάδας της ΝΔ και στις 8 του Ιούλη θα ήμουν βουλευτής Χανίων. Το ξέρεις. Προτίμησα την δουλειά μου και την ελευθερία μου.
Κατ’ αρχήν μου είπες ότι τον καιρό της μεγάλης σου δύναμης δεν έπαιρνες 18.000 σταυρούς (όπως έγραψα) αλλά 20.000. Δική μου λανθασμένη πληροφόρηση, ζητώ συγνώμη. Δεύτερον, θεώρησες βρώμικο υπονοούμενο αυτό που έγραψα «η σχέση του Μαρκογιαννάκη με τους ψηφοφόρους του είναι γεμάτη πολυπλοκότητες». Κανένα υπονοούμενο.
Ούτε ότι τα έπιανες σε κατηγόρησα, ούτε ότι η επαφή σου με τον κόσμο σου διέπονταν από κάτι παράνομο ή τυπικά παράτυπο. Ίσα-ίσα, ξέρω πως από την πολιτική δεν έβγαλες λεφτά, το αντίθετο.
Τώρα, τι ακριβώς εννοούσα με το «πολυπλοκότητες»; Ένα πλέγμα παλαιοκομματικών εξυπηρετήσεων που πάντα έχουν και την ανθρώπινη πλευρά τους, αλλά που δεν παύουν να «δένουν» τον πελάτη-ψηφοφόρο με τον πολιτικό με προσβλητικό (στην ουσία του) τρόπο. Θα αντιτείνεις, βέβαια, πως όλοι (ή σχεδόν όλοι) οι βουλευτές και πολιτευτές αυτή τη δουλειά κάνουν, γιατί να την πληρώσεις εσύ; Δίκιο έχεις κι εσύ Χρήστο, αλλά υπάρχει μια λεπτή γραμμή που όσοι ασχολούνται με την πολιτική πρέπει να την προσέχουν. Εσύ, δεν την πρόσεξες νομίζω…
Σε ενόχλησε επίσης η φράση μου «το προφίλ και οι πρακτικές του Μαρκογιαννάκη και του Κυριάκου Μητσοτάκη, μοιάζουν όσο η έρημος της Σαχάρας με τα δάση του Αμαζονίου». Απορώ γιατί ενοχλείσαι. Αυτό δεν το ανασκευάζω. Μα είναι ο φυσικός νόμος της ζωής. Είσαι ένας πολιτικός της παλιάς γενιάς και φουρνιάς, ενώ ο Κυριάκος είναι ένας πρωθυπουργός του μέλλοντος. Οι αντιλήψεις σας δεν μπορεί να είναι ίδιες και δεν είναι. Θα μου πεις πως αν το θέμα δεν είναι προσωπικό και πολιτικό αλλά ακουμπάει στο χάσμα γενεών, γιατί από την παλιά γενιά έφαγε μόνο εσένα κι όχι κι άλλους; Έφαγε πολλούς Χρήστο μου, πάρα πολλούς. Δες το σύνολο των ψηφοδελτίων του και θα καταλάβεις. Μην επικεντρώνεσαι στους δυο-τρεις παλιούς που κράτησε, σκέψου τους πενήντα συνομήλικους σου που αποστράτευσε.
Θα μου πεις πως όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Σύμφωνοι, μόνο που εδώ μπερδεύουμε τους νοικοκυραίους. Κάποτε εσύ ήσουν ο μέγας νοικοκύρης στο «βιλαέτι των Χανίων» όπως το λες, αλλά σήμερα είναι άλλος. Και στο βιλαέτι των Χανίων και στο μεγάλο βιλαέτι της ΝΔ. Κυριάκο τον λένε και είναι πλέον νοικοκύρης με τίτλους και με λαϊκή νομιμοποίηση. Ακούνητος. Ξέρω ότι το θεωρείς άδικο, πλην αυτή η ζωή (κατά την δική μας οπτική) είναι γεμάτη αδικίες. Και θα σου πω λοιπόν ευθέως τι πιστεύει ο νοικοκύρης για σένα, στο καθαρά πολιτικό μέρος διότι τα προσωπικά σας δεν μ’ ενδιαφέρουν: Πιστεύει ότι το κόψιμο σου από το ψηφοδέλτιο των Χανίων μπορεί να διώξει πέντε, αλλά απελευθερώνει δεκαπέντε να μπουν στο μαγαζί, οι οποίοι όσο σ’ έβλεπαν μέσα δεν θα περνούσαν ούτε από το πεζοδρόμιο. Σωστό ή λάθος δεν ξέρω, η ζωή θα δείξει.
Τέλος πάντων, η τελική σου απόφαση να μην κατέβεις στις εκλογές και να απελευθερώσεις στους ψηφοφόρους σου να ψηφίσουν ό,τι θέλουν, τιμά την πολιτική σου ιστορία και σε διασώζει από έναν προσωπικό εξευτελισμό. Δεν θα ήταν δα και σόι, στα πολιτικά σου στερνά να κατέβεις με τον Καμένο ή τον Λεβέντη και να μην εκλεγείς καν. Το είπες και μοναχός σου στην συνέντευξη στο επιμελητήριο. Άφησε λοιπόν τους ανθρώπους ήσυχους να ψηφίσουν κατά συνείδηση και μην ομολογείς δημοσίως ότι τους μετακινείς από κόμμα σε κόμμα «κουνώντας το μικρό δακτυλάκι της αριστερής χειρός σου» λες και οι ψηφοφόροι είναι προβατίνες. Δεν λέγονται αυτά. Ακόμα και να γίνονται, δεν λέγονται δημοσίως γιατί είναι προσβλητικά. Να κάτι που ο Κυριάκος δεν θα ‘λεγε ποτέ…
Αυτά είχα να διευκρινίσω Χρήστο Μαρκογιαννάκη. Οι δυο μας είχαμε πάντα μια έντιμη και καθαρή σχέση δημοσιογράφου-πολιτικού, που δεν έχω κανέναν λόγο ή διάθεση να την χαλάσω. Γνωρίζεις πως αν σ’ έβαζα μπροστά και σε καταχέριαζα ή αν απαξιούσα καν να απευθυνθώ σε σένα, θα κολάκευα πανίσχυρα αυτιά. Δεν μ’ ενδιαφέρει διόλου. Απλώς επίτρεψε μου να σου δώσω μια καλοπροαίρετη συμβουλή, αν και μικρότερος από σένα, διότι σε βλέπω πολύ μανιασμένο και η οργή είναι κακός σύμβουλος: Όταν αποφασίζουμε να κάνουμε πόλεμο με κάποιον (κι εσύ άνοιξες πόλεμο με τον Κυριάκο αυτή την περίοδο) μετράμε τις δυνάμεις μας, τα όπλα του αντιπάλου και βεβαίως διαλέγουμε προσεκτικά τον χρόνο. Αν δεν τα μετρήσουμε καλά αυτά (αλλά βάλουμε κάτω το κεφάλι και ορμήσουμε) , δεν πάμε για πόλεμο Χρήστο. Για αυτοκτονία πάμε…