Απαράδεκτη χαρακτηρίζει την ανακοίνωση των πρυτανικών αρχών του Πολυτεχνείου Κρήτης για τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ο καθηγητής φιλοσοφίας του Ιδρύματος κ. Δημήτρης Πατέλης.
Σε κείμενό του αναφέρει τα εξής:
Είχα εκφράσει την έντονη διαμαρτυρία μου για το γεγονός ότι η διοίκηση του Ιδρύματος, πραξικοπηματικά, χωρίς να ρωτήσει για τη γνώμη των μελών της κοινότητας του, “απένειμε την ανώτατη τιμητική διάκριση του Ιδρύματος, το Χρυσό Μετάλλιο, στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως ένδειξη αναγνώρισης της σημαντικής συμβολής του στην ίδρυση και ανάπτυξη του Ιδρύματος”.
Στην ως άνω ανακοίνωση, η διοίκηση του Ιδρύματος δείχνει να έχει χάσει κάθε μέτρο, όσο αφορά την επίγνωση και τη συνείδηση της θέσης και του ρόλου του Πανεπιστημίου και του πανεπιστημιακού λειτουργού.
Εκ νέου πραξικοπηματικά, εκφράζεται με ορολογία καθεστωτικού κομματάρχη: “O Kωνσταντίνος Μητσοτάκης έφυγε από τη ζωή αποτελώντας έναν από τους μεγαλύτερους οραματιστές στον χώρο της πολιτικής. Η ενέργεια στο έργο του και το πάθος του για τη ζωή αποτελεί παράδειγμα για όλους μας”.
Όχι κύριοι! Σταματήστε να εκθέτετε και να εξευτελίζετε το Ίδρυμα. Κρατήστε τέτοια εφιαλτικά “οράματα” και “παραδείγματα” για τον εαυτό σας και -αν σας αρέσουν- για την ενδοοικογενειακή διαπαιδαγώγηση που επιφυλάσσετε στα δικά σας τέκνα (με αποκλειστικά δική σας ευθύνη).
Κανείς δεν σας έδωσε το δικαίωμα να ομιλείτε ως ανώτατοι επιστημονικοί-εκπαιδευτικοί λειτουργοί κατ’ αυτό τον τρόπο εξ ονόματος του Πολυτεχνείου Κρήτης!
Με όλη την ευθύνη που απορρέει από τη θέση του πανεπιστημιακού δασκάλου φιλοσοφίας, από την άποψη της ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής φιλοσοφίας, επισημαίνω πως ό,τι πρεσβεύει ο βίος και η πολιτεία του τεθνεόντος, ο πολιτικός κυνικός αμοραλισμός στην υπηρεσία των πλέον επιθετικών κύκλων της παγκόσμιας ολιγαρχίας του κεφαλαίου, συνιστά ζοφερό αντιπαράδειγμα και όνειδος για τη νεολαία, για κάθε άνθρωπο που εμφορείται από ανθρωπιστικά ιδεώδη.
Μήπως πρέπει ομοθυμαδόν να εκφράσουμε τη θλίψη μας με κλαυθμούς και οδυρμούς για τη “μεγάλη απώλεια”; Ποιος ήταν ο κ. Κ. Μητσοτάκης και ποιος ήταν ο ρόλος του για το λαό και τον τόπο; “Πατριαρχική μορφή γνωστής δυναστείας επαγγελματιών πολιτικών υπαλλήλων του καθεστώτος (με τρεις τουλάχιστον απογόνους στην ενεργό πολιτική), με μακροχρόνιο βίο και πολιτεία και τον καθεστωτισμό ως μόνη σταθερή ιδεολογία, συμπυκνώνει και συμβολίζει ορισμένα χαρακτηριστικά, τα οποία, κάθε άλλο παρά υποδειγματικά μπορούν να αποκαλούνται: αρχομανή φιλοδοξία, δια βίου σύμφυση με την εξουσία και συστηματική επιβολή και προώθηση απογόνων σε αυτήν, χειραγωγικές πρακτικές, καιροσκοπισμός, απουσία αρχών, αποστασία, ροπή στη διαπλοκή και σε συνωμοσίες, επιδεικτική προβολή και επίκληση διασυνδέσεων με ισχυρούς παράγοντες της αλλοδαπής, κυνικό αμοραλισμό και στυγνότητα στην προβολή και επιβολή αντιλαϊκών πολιτικών, πατερναλισμό, νεποτισμό, παραγοντισμό κ.ο.κ.
Είναι λοιπόν σαν να επιβραβεύονται με αυτή την απόφαση όλα εκείνα τα στοιχεία φαυλότητας, που σηματοδοτούν και προσωποποιούν ότι μας οδήγησε στην καταστροφική κρίση, αλλά και οι κατ’ εξοχήν φορείς αυτής της φαυλότητας, οι οποίοι -ενώ μας οδήγησαν εδώ- αυτοπροβάλλονται τώρα και ως αυτόκλητοι “σωτήρες”… Είναι άκρως προκλητικό, άνθρωποι που εξανίστανται δήθεν “κατά των παρατάξεων και της πολιτικής στο Πανεπιστήμιο”, να προβαίνουν στη δια χρυσού μεταλλίου βράβευση του κατ’ εξοχήν συμβόλου του παλαιοκομματισμού. ”
Από κείμενό μου του 2013 “Χρυσό μετάλλιο αμοραλιστικού εξευτελισμού”