Υπάρχει μια ημέρα που ξεχωρίζει μέσα στους πολλούς μήνες που κάλυπτα τη Γάζα ως ειδική για τη Μέση Ανατολή στο BBC. Στεκόμουν μπροστά στην ομάδα μου, παρουσιάζοντας – για δεύτερη φορά – την ιστορία ενός πεντάχρονου κοριτσιού που ήταν παγιδευμένο σε ένα αυτοκίνητο μαζί με τα δολοφονημένα μέλη της οικογένειάς του: της Χιντ Ρατζάμπ.
Παρακολουθούσα συνεχώς τις ενημερώσεις της Ερυθράς Ημισελήνου, καθώς προσπαθούσαν να τη σώσουν. Το τμήμα του BBC στο οποίο εργαζόμουν επέλεξε να μην καλύψει την ιστορία της εκείνη την ημέρα. Μόνο αφότου ο ισραηλινός στρατός τη σκότωσε, πυροβολώντας το αυτοκίνητο 300 φορές με εκείνη μέσα, το BBC αποφάσισε να αναφέρει το όνομά της. Και όταν το έκανε, ο τίτλος του άρθρου δεν διευκρίνιζε καν ποιος είχε κάνει τι. Απέφυγε να βγάλει συμπέρασμα.
Το BBC πρόδωσε τη Χιντ. Και πρόδωσε ξανά τα παιδιά της Παλαιστίνης αποσύροντας το ντοκιμαντέρ “Gaza: How to Survive a Warzone”, ύστερα από εξωτερικές πιέσεις, επειδή ο 13χρονος αφηγητής του συνδεόταν συγγενικά με έναν αναπληρωτή υπουργό Γεωργίας στη Γάζα, η οποία διοικείται από τη Χαμάς. Το BBC είχε τη δυνατότητα να διατηρήσει την ταινία, απλώς προσθέτοντας μια γραμμή διευκρίνισης. Αντ’ αυτού, υπαναχώρησε, παρά το γεγονός ότι η αλήθεια στο επίκεντρο της ταινίας παρέμενε ξεκάθαρη: ότι το Ισραήλ βλάπτει τα παιδιά της Παλαιστίνης.
Το BBC απέτυχε
Αυτή η απόφαση με οδήγησε, μαζί με περισσότερους από 1.000 άλλους ανθρώπους – συμπεριλαμβανομένων των Γκάρι Λίνεκερ και Μίριαμ Μάργκολις – να υπογράψουμε μια ανοιχτή επιστολή καταδικάζοντας αυτή την κίνηση.
Χθες, ο γενικός διευθυντής του BBC, Τιμ Ντέιβι, και ο πρόεδρος του οργανισμού, Δρ Σαμίρ Σαχ, κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις στην Επιτροπή Πολιτισμού, Μέσων και Αθλητισμού σχετικά με το δημοσιογραφικό έργο του BBC. Εκεί, η βουλευτής Δρ Ρούπα Χακ ρώτησε αν το BBC «πέταξε το μωρό μαζί με το νερό του μπάνιου» αποσύροντας το ντοκιμαντέρ.
Ενώ το BBC ισχυρίστηκε ότι υπήρχαν «σοβαρές αδυναμίες» στον τρόπο που γυρίστηκε η ταινία, δεν αναγνώρισε τη γενική έλλειψη δημοσιογραφικής ακεραιότητας στην κάλυψη της Γάζας. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, ο Τιμ Ντέιβι συμφώνησε στην ανάγκη μιας ανεξάρτητης έρευνας για τον τρόπο που το BBC καλύπτει τη Μέση Ανατολή – ένα βήμα απολύτως απαραίτητο.
Γιατί παραιτήθηκα
Δούλευα στο BBC για πέντε χρόνια, ξεκινώντας ως ερευνήτρια και φτάνοντας να γίνω παρουσιάστρια ειδήσεων και δημοσιογράφος. Κάλυψα την πανδημία της COVID-19, την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον ινδουιστικό εθνικισμό στην Ινδία.
Αλλά όταν ήρθε η ώρα να καλύψω τη Γάζα, είδα σοκαριστική ασυνέπεια στη δημοσιογραφική γραμμή του BBC.
Δημοσιογράφοι επέλεγαν συνειδητά να μην ακολουθήσουν τα στοιχεία – από φόβο. Επί μήνες, έβλεπα το BBC να επαναλαμβάνει ένα από τα μεγαλύτερα δημοσιογραφικά του λάθη, όπως είχε κάνει και με την κλιματική αλλαγή: συζητούσε αντί να αναγνωρίζει την πραγματικότητα, παρότι τα στοιχεία ήταν καταλυτικά.
Η αλήθεια υπάρχει
Κάνω μια τολμηρή δήλωση: η αλήθεια υπάρχει.
Για τους δημοσιογράφους, η αλήθεια αποκαλύπτεται μέσα από λογικά, τεκμηριωμένα συμπεράσματα.
Η ουσία της δημοσιογραφίας δεν είναι να «παρουσιάζει όλες τις απόψεις». Είναι να ερευνά, να αναλύει και να καταλήγει σε συμπεράσματα – όποιον κι αν ενοχλεί, όσο δύσκολη κι αν είναι η δουλειά.
Η «αμεροληψία» αποτυγχάνει, όταν σημαίνει ότι πρέπει να παρουσιάζουμε όλες τις πλευρές ως ίσες, ακόμη και όταν τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ποια είναι η αλήθεια. Ένα ειδησεογραφικό μέσο που αρνείται να βγάλει συμπεράσματα, γίνεται εργαλείο πληροφοριακού πολέμου.
Εικόνες που δεν ξεχνιούνται
Κάθε μέρα, οι πιο σκληρές εικόνες και βίντεο που έχω δει ποτέ εμφανίζονταν στις ροές μου στο Twitter και στο Instagram.
Τις κοίταζα μία προς μία, συγκεντρώνοντας τις ιστορίες που θα παρουσίαζα στη σύνταξη του πρωινού meeting. Αυτές οι εικόνες ήταν καυτό σίδερο στο μυαλό.
Την πρώτη φορά που είδα έναν άνδρα να συνθλίβεται μέχρι θανάτου από μια ισραηλινή μπουλντόζα, η εικόνα ήταν τόσο θολή που έμοιαζε με ένα κομμάτι παπαρούνες. Όταν ξεκαθάρισε, είδα τη μάζα της σάρκας του διαλυμένη στο χώμα – πορτοκαλί και κόκκινη.
Για μήνες, δεν μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου. Το στήθος μου σφίγγονταν κάθε φορά που τον σκεφτόμουν. Αλλά αρνήθηκα να κοιτάξω αλλού.
Το να αντιμετωπίζω το βάρος και την έκταση αυτών των στοιχείων ήταν η δουλειά μου.
Δεν υπάρχει άλλη «συζήτηση»
Βλέποντας τόσα αδιαμφισβήτητα στοιχεία κάθε μέρα και έπειτα ακούγοντας «ουδέτερες» συζητήσεις 50/50 για τις πράξεις του Ισραήλ – αυτό ήταν το σημείο όπου η αφοσίωσή μου στην αλήθεια συγκρούστηκε με το ρόλο μου ως δημοσιογράφου του BBC.
Δεν είμαστε πλέον σε σημείο συζήτησης για τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας του Ισραήλ.
Υπάρχουν υπεραρκετά στοιχεία – από Παλαιστίνιους στο πεδίο, ανθρωπιστικές οργανώσεις, νομικά σώματα – για να διαμορφώσουμε την κάλυψη των γεγονότων με βάση την πραγματικότητα.
Το 2018, το BBC επιτέλους αναγνώρισε ότι η κλιματική αλλαγή ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ.
Πότε θα αναγνωρίσει το BBC ότι το Ισραήλ παραβιάζει το διεθνές δίκαιο – και να διαμορφώσει την κάλυψή του γύρω από αυτή την αλήθεια;
Η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να αναρωτιέται αν βρέχει.
Είναι να κοιτάξει έξω – και να πει στον κόσμο αν όντως βρέχει.
Και σας λέω το εξής: έχει ξεσπάσει καταιγίδα.
Καρίσμα Πατέλ – Πρώην παρουσιάστρια ειδήσεων & δημοσιογράφος του BBC
