Του Ειρηναίου Μαράκη
Το “Είμαστε όλοι Έλληνες” και το “Δώστε στην Ελλάδα μια ευκαιρία” αντήχησαν απ’ άκρη σ΄άκρη της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής στις διαδηλώσεις της 18ης Φεβρουαρίου, σηματοδοτώντας την αρχή ενός νέου “φιλελληνικού” κινήματος. 
Ενός κινήματος αλληλεγγύης στον δοκιμαζόμενο λαό μας και ενάντια στις δολοφονικές επιθέσεις του ευρωπαικού κι αμερικάνικου κεφαλαίου στις κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων.
Η λεηλασία που πάνε να περάσουν εφαρμόζοντας το νέο Μνημόνιο δεν έχει όρια. Θέλουν να σφάξουν τους μισθούς και τις συντάξεις, θέλουν να κατεδαφίσουν και τις συλλογικές συμβάσεις και τον ίδιο τον συνδικαλισμό, θέλουν να ξεπουλήσουν τη ΔΕΗ, το νερό, τα λιμάνια (παράδειγμα παραχώρησης του εμπορικού λιμανιού του Πειραιά στην κινεζικών συμφερόντων COSCO), τα αεροδρόμια, τα πάντα. Το πιο μεγάλο ψέμα απ’ όλα είναι το παραμύθι του Παπαδήμου ότι όλα αυτά θα είναι «βραχυχρόνια» και ύστερα θα έρθει η “ανάπτυξη”. Ανάπτυξη η οποία θα βυθίσει εκατοντάδες οικογένειες στην απόλυτη φτώχεια, θα ανεβάσει τα επίπεδα της ανεργίας και της υποαπασχόλησης σε νέα ύψη, όλα για το συμφέρον των κερδοσκόπων και της “ιδιωτικής πρωτοβουλίας”. Αυτή η συνταγή του νέου μνημονίου έχει όνομα: θεραπεία σοκ. Και έχει δοκιμαστεί σε πολλές και διάφορες χώρες -από την Χιλή του δικτάτορα Πινοτσέτ τη δεκαετία του 1970 μέχρι τη Ρωσία του Μπόρις Γιέλτσιν τη δεκαετία του 1990, που έσπειρε παντού την καταστροφή, οδήγησε στην αχαλίνωτη εκμετάλλευση και γέννησε νέα στρώματα δισεκατομμυριούχων τύπου Ρόμαν Αμπράμοβιτς και Μπόρις Μπερεζόφσκι.
Τα ίδια ακριβώς προβλήματα και την ίδια επιζήμια ρητορεία περί διάσωσης της χώρας, σωτηρίας του κοινωνικού κράτους και της πάλης για την “ανάπτυξη” αντιμετωπίζουν οι λαοί της Ευρώπης και της Αμερικής. Αρκεί να αναφέρουμε ως παράδειγμα τον Μπάρακ Ομπάμα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της οικοδομικής φούσκας (που αποτέλεσε αφορμή της κρίσης) με τα στεγαστικά δάνεια που έδωσαν οι τράπεζες σε οικογένειες που ήταν σίγουρο ότι δεν μπορούσαν να πληρώσουν και τώρα χάνουν τα σπίτια τους ή τη χρεοκοπία του “Κέλτικου Τίγρη” της Ιρλανδίας που οδηγεί την κοινωνία της σε μια απίστευτη κρίση με αποτέλεσμα την επιστροφή σε συνθήκες μετανάστευσης και κοινωνικών συγκρούσεων ανάλογων με των αρχών του 19ου και 20ου αιώνα. Η επέλαση του ΔΝΤ συνεχίζεται στις χώρες του Νότου με Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία να αποτελούν τους επόμενους σταθμούς εφαρμογής του “ελληνικού πειράματος” αποδόμησης των κοινωνικών κατακτήσεων. Όλα τα παραπάνω μαζί με την απειλή επέκτασης της κρίσης στη Γαλλία, είναι η χαριστική βολή για τις αναλύσεις που έψαχναν τις αιτίες στους “τεμπέληδες του Νότου” και στον “ύπερτροφικό δημόσιο τομέα” της ελληνικής οικονομίας. Όλοι τώρα μιλάνε για “κρίση του ευρώ” και προχωρώντας ένα βήμα παραπάνω διαπιστώνουν ότι η “ελληνική τραγωδία” εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της κρίσης του ίδιου του καπιταλισμού σε ευρωπαικό και διεθνές επίπεδο, μιας κρίσης που δεν είναι απλά τραπεζική ή χρηματοοικονομική αλλά αγκαλιάζει την πραγματική οικονομία και καθορίζεται από τις εξελίξεις σε αυτήν (πολιτικές και κινηματικές).
Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι καθόλου περίεργο που το “Είμαστε όλοι Έλληνες” και ακόμα πιο ριζοσπαστικά συνθήματα όπως το “Στηρίξτε τις ελληνικές απεργίες και τις καταλήψεις” εκφράζουν πανευρωπαικά την διάθεση σύκρουσης των εργατικών και μεσαίων στρωμάτων με το σύστημα της Βαρβαρότητας και του Θανάτου, από τη θέση των ταξικών συμφερόντων και αναγκών τους.
Ζούμε σε μεγάλες εποχές. Όπως έχουμε επισημάνει κι άλλη φορά απ’ τις φιλόξενες σελίδες του Αγώνα της Κρήτης, έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα κρίσιμο δίλημμα: υποταγή στην θέληση του Σιδερένιου Τακουνιού της ολιγαρχίας ή αγώνας και πάλη για την Ανατροπή και την Ελευθερία; Το ευρωπαικό κι αμερικάνικο “φιλελληνικό” κίνημα αλληλεγγύης δείχνουν τον δρόμο. Οι πιο μεγάλες προκλήσεις είναι μπροστά μας.
aristeros-sxolismos.blogspot.com