Του Γιάννη Στριλιγκά
Όψιμα ως συνήθως το ελληνικό πολιτικό προσωπικό και η διοίκηση γενικότερα ανακαλύπτουν πράγματα τα οποία θα έπρεπε να είχαν ταχτοποιηθεί, αν όχι από τα πρώτα χρόνια συστάσεως του ελληνικού κράτους, τουλάχιστον μετά την δεκαετία του εξήντα.
Αναφέρομαι στο μάρκετινγκ και στην αξιοπιστία των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών στην διεθνή αγορά, κοινώς στο ελληνικό “Brand name”.
Σήμερα και λόγω της οικονομικής κρίσης υπάρχει μια κινητικότητα του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα για την ανάπτυξη και ανάδειξη αξιόπιστων ελληνικών προϊόντων ισάξιων των προϊόντων των πολυεθνικών.
Δεν είναι λάθος αυτή η προσπάθεια, αν και καθυστερημένη, γίνονται όμως λάθη λόγω τοπικιστικών κριτηρίων που επικρατούν ακόμη δυστυχώς, τα οποία κατακερματίζουν και αποδυναμώνουν την συλλογική προσπάθεια.
Το λάθος είναι ο κατακερματισμός του συλλογικού ελληνικού “Brand name” με τοπικιστικά κριτήρια σε κρητικό “Brand name”, ροδίτικο “Brand name”, ηπειρώτικο “Brand name” κτλ.
Φαίνεται δεν μας έχουν γίνει μάθημα άλλες περιπτώσεις κατακερματισμού και κολυβοποίησεις αναπτυξιακών δομών.
Ας κοιτάξουμε την Ιαπωνία -ξέρουμε τα ιαπωνικά αυτοκίνητα, δεν ξέρουμε τα αυτοκίνητα του Τόκιου.
Ξέρουμε την κινέζικη κουζίνα, δεν ξέρουμε την κουζίνα της Σαγκάης.
Ξέρουμε την ρώσικη βότκα, δεν ξέρουμε την βότκα της Σιβηρίας.
Ξέρουμε τα ελβετικά ρολόγια, όχι τα ρολόγια της Γενεύης.
Πολύ φοβάμαι ότι τα κριτήρια ανάδειξης του κρητικού Brand name, αλλά και των άλλων τοπικών Brand name γίνονται μόνο για λόγους προβολής των τοπικών πολιτικών προσώπων.
Το Brand name Κρήτη θα μας βοηθήσει να γίνουν γνωστά τα προϊόντα μας μέχρι την Σαντορίνη- Αθήνα, όπως και το Brand name Ήπειρος θα βοηθήσει τα εκεί τοπικά προϊόντα να γίνουν γνωστά μέχρι την Κόρινθο.
Αν θέλουμε να αποκτήσει η ελληνική οικονομία βάθος και εξωστρέφεια πρέπει να επικεντρωθούμε σε ένα κοινό ελληνικό Brand name και μερικά προϊόντα τα οποία να μπορούν να σταθούν στην παγκόσμια αγορά των μερικών δισ. καταναλωτών, ισάξια των πολυεθνικών, όλα τα υπόλοιπα που γίνονται είναι περίπτερα για την εσωτερική αγορά, από τα οποία πράγματι έχουμε μεγάλη εξειδίκευση αν κοιτάξουμε πάνω στα πεζοδρόμια.
Σήμερα γίνεται μάχη στην Αμερική μεταξύ των εταιριών γιαουρτιού για το ποια παράγει το καλύτερο Greek yogurt, μεταξύ αυτών και η τούρκικη Chobani η οποία διαφημίζει το προϊόν της ως Greek style, ομοίως οι Δανοί και οι Καναδοί πασχίζουν να λανσάρουν το άσπρο τυρί, πατώντας στο γνωστό ελληνικό “φέτα”.
Το 2010 σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Αρχή, η Ελλάδα έκανε εισαγωγές ελαιολάδου από την Γερμανία αξίας 1,5 εκατ. ευρώ, η δε παγκόσμια ζήτηση φέτας “κατοχυρωμένο ελληνικό προϊόν” το 2013 ήταν 400.000 τόνους ενώ παράξαμε μόνο 120.000 τόνους και την ίδια στιγμή οι Τούρκοι επενδύουν στο άσπρο τυρί “φέτα” με τον Παρθενώνα στην ετικέτα.
Δεν είναι το πρόβλημα μας η έλλειψη κρητικού ή ροδίτικου Brand name, το πρόβλημα μας είναι η έλλειψη παραγωγής και προσφοράς αξιόπιστων ελληνικών προϊόντων για την παγκόσμια αγορά.
Μάλλον, έχοντας χάσει το πολιτικό προσωπικό την δυνατότητα να διορίζει ψηφοφόρους στο δημόσιο, τώρα ασχολείται με την παραγωγή τοπικών Brand name αντί της υποστήριξης της αύξησης της παραγωγής των ήδη κατοχυρωμένων στην συνείδηση του παγκόσμιου καταναλωτή προϊόντων για τα οποία ο δρόμος είναι σχεδόν εξασφαλισμένος.
Και βέβαια, όταν λέμε για παραγωγή και προϊόντα, δεν πρέπει να επικεντρωνόμαστε μόνο στο τρόφιμα.
* Ο κ. Γιάννης Στριλιγκάς ασχολείται με την αγροτική οικονομία
Πηγή:www.capital.gr