Του Μιχαήλ Γ. Κελαϊδή

Τότε που παρέλαβε ο Μωϋσής από τον Θεό τις δέκα εντολές ρώτησε:

-Ποιο είναι το όνομά Σου;

Και ο Θεός απάντησε:

-Είμαι. Δηλαδή Εγώ Είμαι, Αυτός που Είναι. Αυτό προσδιορίζει τον Θεό, Είναι. (Εγώ Ειμί ο ΩΝ, του Ιησού Χριστού αργότερα). Το υπάρχω σημαίνει ότι άρχω κάτω από κάποιον άλλον. Άρα ο Θεός δεν υπάρχει, ο Θεός είναι. Δεν είναι σχήμα λόγου, είναι μια τρομαχτική αλήθεια. Και επειδή ο Θεός Είναι, γι’ αυτό εγώ μπορώ να υπάρχω και όχι μόνο εγώ, εμείς, τα πάντα στη Γη, στο σύμπαν.

Το εγώ πιστεύω στον Θεό, δεν σημαίνει ότι εγώ πλάθω έναν Θεό στα μέτρα μου όπως το φαντάζομαι. Οι Άγιοι και οι Αγίες, μας έχουν δείξει το δρόμο, κυρίως με τις οικουμενικές συνόδους.

Με πολλές δυσκολίες μετά από σχίσματα και αιρέσεις ο Χριστιανισμός πορεύεται ανά τους αιώνες, ψάχνοντας να βρει το δρόμο του, βάσει της λογικής και της αρμονίας. Μέσα σε ένα κόσμο τόσο ωραίο, που για κάποιον λόγο έγινε από τον Δημιουργό. Και όσο προσπαθούμε να καταλάβουμε το τέλειο, όλο και πιο πολύ ψάχνουμε για την αιτία. Για το αίτιον της δημιουργίας των πάντων, προσπαθώντας να προσεγγίσουμε το πρωτογενές αίτιον. Ότι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, για τα πάντα γύρω μας, είναι ένα ψέμα, μια πλάνη των αισθήσεων μας. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται σύμφωνα με την κβαντική θεωρία μόνο τις τρεις διαστάσεις στον χωροχρόνο. Έτσι, ότι δεν αντιλαμβανόμαστε, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Ο Μέγας Πλάτων στον Τίμαιο αναφέρει ότι «αφού φτιάχτηκε έτσι το σύμπαν καταλαβαίνουμε ότι φτιάχτηκε σύμφωνα με το αμετάβλητο πρότυπο, που γίνεται αντιληπτό μόνο από την σκέψη και τη λογική, αφού επομένως δεχόμαστε όλα αυτά, τότε αναγκαστικά αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου πραγματικού κόσμου».

Καλές Γιορτές.