Μη νομίσετε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιράν, ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπων…. (κατά Ματθαίον Ι, 34-37)
Δοκείτε ότι ειρήνην παραγενόμην δούναι εν τη γη; Ουχί, λέγω υμίν, αλλ’ ή διαμελισμόν, (κατά Λουκά ΙΒ΄ – 51 – 53).
Έγραψε ο Αισχύλος (525 – 456 π.Χ) στο έργο του «Προμηθεύς Δεσμώτης» (στιχ. 848 εξ). «Ο Παρθενογέννητος ούτος Θεάνθρωπος θα καταλύση το κράτος των παλαιών Θεών και θ’ αφανίσει αυτούς και την δύναμην αυτών».
Ο Πλούταρχος σ’ ένα από τα μικρά του συγγράμματα, στο «Περί των εκλελοιπότων χρηστιρίων» αναφέρει: Με ένα Αιγύπτιο καπετάνιο ένα πλοίο κατευθυνόταν προς την Ρώμη. Κοντά στους Παξούς, γράφει, ακούστηκε μια βροντερή φωνή σαν να έβγαινε από παντού και έλεγε «Ο Μέγας Παν τέθνηκεν». Ο θεός δηλαδή πέθανε. Και ακολούθησε ένας βαθύς αναστεναγμός που έφερε θλίψη παντού. Ακούστηκε δε ακόμα και στη Ρώμη και ο Αυτοκράτορας Τιβέριος (14-37μ.Χ) ανησύχησε και κάλεσε τους σοφούς να του πουν τι ήταν αυτός ο αναστεναγμός. Βέβαια ο συγγραφέας εδώ, με ένα δικό του τρόπο θέλησε να μεταφέρει στους άλλους την διαίσθησή του ότι αυτός ο κόσμος, ο γνωστός όπως ήταν δομημένος, τελειώνει.
Ο κόσμος που γνωρίζουμε δεν ήταν αυτός πριν εκατομμύρια χρόνια. Αυτός που θα υπάρχει μετά από πολλά χρόνια πάλι θα είναι διαφορετικός. Έχομε λοιπόν μια αέναη θνησιμότητα και μια αέναη αναγέννηση. Για παράδειγμα πέθανε η κλασσική Ελλάδα με αφετηρία θανάτου των Παρθενώνα, γιατί μετά αρχίζει ο Πελοποννησιακός πόλεμος με τα όσα δεινά φέρνει. Άρα ο ναός της παρθένου Αθηνάς γίνεται ένα μνημείο θανάτου. Όπως το Ταζ-Μαχάλ κ.α. Ως τότε στον γνωστό κόσμο επικρατούσε ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός, (οι άλλοι θεωρούνται συνοδοί) και διοικητικά η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία της οποίας η εδραίωση οφείλεται: Στην δύναμη της, στηριζόμενη στις αχτύπητες λεγεώνες. Στον πλούτο που προερχόταν από φόρους, στην επιστήμη, στην τέχνη με την έννοια του ωραίου. Στην φιλοσοφία, παρόλο που άρχισε να φθίνει γιατί το ενδιαφέρον του λαού στρεφόταν πλέον στις αρένες. Για να αλλάξει αυτό το σκηνικό ή η δομή αν θέλετε πρέπει να γίνει κάτι το συγκλονιστικό που να φέρει τα πάνω κάτω. Ως γνωστόν ο Αρχαίος κόσμος πέθανε και αυτός, αυτό το ακατόρθωτο τουλάχιστον έτσι φαινόταν, άλλαξε. Πως; Ποιος; Αυτός που έκοψε την ιστορία στα δύο, την προ και την μετά, ο Χριστός, σαν ο μεγαλύτερος επαναστάτης Αναποδογύρισε το σύστημα που πάνω στις αξίες αυτές βασιζόταν ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός, πως; Στηριζόταν στην δύναμη, Εμείς κυρήσουμε την αδυναμία. Σου δίνουν ένα ράπισμα γύρισε και το άλλο μάγουλο, ίτη καμία αντίσταση. Στον πλούτο, Εμείς κυρίσουμε την φτώχεια. Μην επιδιώκεται τον πλούτο, θα αμειφθείτε στον ουρανό. Στην επιστήμη – γνώση, Εμείς λέμε, Μακάριοι οι φτωχοί το πνεύματι. Χωρίς να εννοεί την ταπεινοφροσύνη και αυτό αποδεικνύεται το πώς στον μεσαίωνα κυνηγούσαν τους επιστήμονες π.χ. τον Τζιοβάνι Μπρούνο, Γαλήλαίο και κυρίως το Ελληνικό πνεύμα. Στην τέχνη, η ομορφιά, τα αγάλματα με τα ωραία σώματα, η θέα του ωραίου, το αθλητικό σώμα π.χ. ολυμπιακή αγώνες κ.α. Επέβαλε σαν αντιστάθμισμα την παρθενία, το σεμνό, τη σιγή. Οπότε οι μέχρι τώρα αξίες γίνονται απάξιες. Αποτέλεσμα, ο λαός άρχισε να μην εργάζεται και να μην νοιάζεται για το αύριο. «Δείτε τα πετινά του Ουρανού, δεν εργάζονται και όμως κάποιος μεριμνά για εκείνα». (προς Κορινθίους πρώτη επιστολή Παύλου). Αυτό σήμαινε λιγότερα έσοδα κατ’ επέκταση λιγότεροι φόροι προς το κράτος, οπότε οι λεγεώνες δεν συντηρούνταν. Τα θεάματα άρχισαν σε μεγάλο ποσοστό να είναι το υπ’ αριθμόν ένα ενδιαφέρον του λαού π.χ. Κολοσσαίον. Ο λαός, τι είχε, τι έχασε, στο κάτω – κάτω της γραφής ο πλούτος ήταν σε πολύ λίγους. Αυτή την νέα συμπεριφορά του λαού την είχαν δει οι αυτοκράτορες, κατάλαβαν την αιτία, γι’ αυτό άρχισαν να διώκουν τους Χριστιανούς. Το κράτος άρχισε να παραλύει, έχανε σιγά – σιγά τη δύναμη του, ήρθε η παρακμή.
Μετά από δυόμιση αιώνες το 90% του πληθυσμού έχουν γίνει Χριστιανοί οπότε ο Μ. Κωνσταντίνος την καθιερώνει σαν επίσημη θρησκεία. Στην συνέχεια άρχισε να γίνεται το αντίθετο, οι χριστιανοί διώκουν τους Εθνικούς, (Έλληνες) με θανάτους, καταστροφές ναών, αγαλμάτων, κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, κατάργηση ολυμπιακών και άλλων αγώνων.
Το ερώτημα είναι αν θα ‘πρεπε να γίνουν όλα αυτά; Ναι, έπρεπε, για να αποκατασταθεί η τάξη και η δικαιοσύνη. Ο κόσμος θα ‘πρεπε να αλλάξει σελίδα, ο πλούτος να μοιραστεί διαφορετικά, να φύγει από τους λίγους να υπάρχει ένας κόσμος ποιοι δίκαιος, και την λύση την έδωσε η θεία πρόνοια. Μετά έρχεται ο μεσαίωνας, τα σκοτεινά χρόνια του καισαροπαπισμού, με τους Πεπίνους, τους Κλάβις και Καρλομάγνους, και άλλους. Ο σπόρος όμως ο θεϊκός έχει ριζώσει για τα καλά, έτσι ο μεσαίωνας κυοφορεί την αναγέννηση, έρχεται ο νέος άνθρωπος. Έγινε η συμφιλίωση του αρχαίου με το νέο. Ο Χριστιανισμός με το Ελληνικό πνεύμα διαφωτίζει τον νέο άνθρωπο για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Το σπέρμα του χθες έδωσε νέα μορφή και μαζί με τις αξίες του Χριστιανισμού έχομε την εκκόλαψη του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού.
Σήμερα ίσως κάποιος να σκέφτεται τελικά ο θεός πέθανε; Ούτε τότε, ούτε τώρα, ίσως πέθανε ο θεός μέσα στον άνθρωπο. Σήμερα πέθανε ο δάσκαλος . Πέραν από τα είκοσι παιδιά μέσα στην τάξη κανένας άλλο δεν των ακούει. Ο δημοσιογράφος όμως όταν μιλάει στην τηλεόραση, είτε αμόρφωτος είναι, είτε ανεύθυνος, είτε κατευθυνόμενος των ακούνε εκατομμύρια. Αυτοί διδάσκουν σήμερα, αυτοί διαμορφώνουν και κατευθύνουν την κοινωνία. Αυτοί διαπλάθουν τις ψυχές της νεολαίας. Έπαψε ο κόσμος να διαβάζει βιβλία. Χάθηκε η ποίηση ενώ έχει γεμίσει ο κόσμος ποιητές. Πέθανε ο έρωτας και αντικαταστάθηκε με το πορνό. Πέθανε ο αθλητισμός ενώ γεμίζουν τα γήπεδα με χούλιγκαν, (εικόνες που θυμίζουν κολοσσιαίο).
Σήμερα οι αξίες αρχίζουν να φθίνουν και ίσως, όπως και τότε, η θεία πρόνοια να δώσει πάλι την λύση. Ας βοηθήσουμε όλοι μας να γεννηθεί ο Χριστός πάλι μέσα μας, γιατί ο Χριστιανισμός έχει ξεφύγει από την διδασκαλεία του Χριστού. Στην Ευρώπη ναοί κλείνουν γιατί δεν υπάρχουν πιστοί ποια. Η τεχνολογία έχει κάνει των άνθρωπο να νομίζει ότι δεν έχει ανάγκη το θείον. Το «άρων των σταυρό σου και περιπάτη» έπαψε να είναι το σημείο αναφοράς για το Χριστιανό. Και η δικαιολογία, κυρίως από τους ιερείς, «Εκείνος σταυρώθηκε για μας», ή «το κύριε σώσων ημάς», υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Ο θεός δεν πέθανε, ο άνθρωπος πεθαίνει γίνεται αριθμός.
Μιχαήλ Γ. Κελαϊδής.
