Μερικές φορές αυτό που διαχωρίζει έναν μεγάλο πολιτικό από έναν νάνο είναι η ικανότητά του να αναγνωρίσει το λάθος.

Πριν 27 χρόνια η Νέα Δημοκρατία με πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού είχε καταθέσει πρόταση δυσπιστίας εις βάρος της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου για ένα θέμα εθνικό.

Αφορούσε στην πολιτική που είχε ακολουθήσει την 1η Φεβρουαρίου του 1988 στο Νταβός της Ελβετίας, σε συνομιλίες που είχε με τον τότε Τούρκο πρόεδρο Τουργκούτ Οζάλ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορήθηκε  ότι η Ελλάδα, εγκατέλειψε την πολιτική της οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας, ως μόνης «νομικής» διαφοράς της χώρας μας με την Τουρκία και της παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, συμφωνώντας να επανεξετασθούν όλα τα θέματα από δύο επιτροπές, από τις οποίες η μία θα ήταν «πολιτική».

Την συμφωνία αυτή, ο Ανδρέας την είχε χαρακτηρίσει ως «μη πόλεμο», δηλώνοντας, ωστόσο, ότι οι δυο τους συμφώνησαν να μπει στο «ράφι» το Κυπριακό.

Παρότι αρνήθηκε αρχικά και ότι «πάγωσε» το Κυπριακό, αλλά και ότι χρησιμοποίησε τη λέξη «ράφι», τελικά, στις 6 Ιουνίου του 1988 σε συζήτηση στη Βουλή, αναγκάστηκε να πει «mea culpa», αναγνωρίζοντας ότι είχε κάνει λάθος, έπειτα από πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που είχε υποβάλει η ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Αυτό το “mea culpa” έμεινε στην ιστορία ως παράδειγμα ενός πολιτικού που είχε τη δύναμη να αναγνωρίσει το λάθος που έκανε και στη βάση αυτής της αναγνώρισης να προχωρήσει η χώρα μπροστά.

Ολόκληρος Παπανδρέου λοιπόν είπε Mea Culpa αναγνωρίζοντας το λάθος, ποιος είναι ο Μητσοτάκης που δεν μπορεί να πει μια ειλικρινή συγγνώμη; Ποιος είναι ο Μητσοτάκης που, 37 χρόνια μετά, σε μία άλλη πρόταση δυσπιστίας για μία εθνική τραγωδία μοιάζει ανίκανος να αναγνωρίσει τα λάθη της κυβέρνησής του και πετάει την μπάλα διαρκώς αλλού; Στο βαθύ κράτος, στις προηγούμενες κυβερνήσεις, στον …σταθμάρχη που διορίστηκε με ρουσφέτι του κόμματός του, σε οποιονδήποτε μπορεί να ελαφρύνει τη δική του θέση, λες και δεν κυβερνά τη χώρα σχεδόν μόνος του, δίχως ουσιαστική αντιπολίτευση, εδώ και 6 χρόνια, παντοδύναμος.

Τόσο παντοδύναμος – χωρίς αντίλογο – ώστε κορυφαία του στελέχη να προχωρούν ανά καιρούς σε προκλητικές αλαζονικές δηλώσεις. Όπως τη δήλωση του Άδωνι Γεωργιάδη στις 9 Νοέμβρη του 2023, λίγους μήνες μετά το έγκλημα που σημειώνε με εμφανή την προσπάθεια το έγκλημα να ξεχαστεί:

«Αντί να ασχολούνται με αυτά που ενδιαφέρουν πραγματικά τους Έλληνες ασχολούνται με πράγματα που δεν αφορούν κανέναν παρά μόνο τον μικρόκοσμό τους. Δηλαδή σήμερα στην Ελλάδα πόσοι πιστεύετε από τους 100 συμπολίτες μας άμα τους ρωτήσουμε ενδιαφέρονται για την Εξεταστική ή την Προκαταρκτική επιτροπή για τα Τέμπη;»

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χυδαιότητα και εξαχρείωση στην Πολιτική από την προσπάθεια να κερδίσεις ψήφους πάνω στις ανθρώπινες τραγωδίες. Στην πραγματικότητα δηλ εκεί που οι συμπολίτες σου βιώνουν πόνο και πένθος εσύ να ψάχνεις για πολιτικό όφελος. Αυτό στηλίτευσα χθες στον… pic.twitter.com/kNaTJ0EmnL

— Άδωνις Γεωργιάδης (@AdonisGeorgiadi) November 9, 2023

Σήμερα, 2 χρόνια μετά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και τα στελέχη της κυβέρνησής του, οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου. Και ο πρωθυπουργός φανερώνεται ως ανίκανός όχι μόνο να αναγνωρίσει τα λάθη που έγιναν, να ζητήσει συγγνώμη για τις προκλητικές δηλώσεις των στελεχών του, τις εμφανείς προσπάθειες συγκάλυψης, αλλά ακόμη και να αναγνωρίσει τα μηνύματα που στέλνουν οι πολίτες τόσο ξεκάθαρα όσο ποτέ άλλοτε στη Μεταπολίτευση. Κι αυτό είναι το τρομερό. Ότι δεν είναι μόνο ανίκανος να αναγνωρίσει το λάθος αλλά και να ακούσει τους πολίτες που στη συντριπτική τους πλειοψηφία του λένε ότι έχει κάνει ένα μεγάλο λάθος. Ένας πρωθυπουργός κουφός ως προς την εκκωφαντική φωνή των πολιτών.

Αυτές τις ημέρες ξεγυμνώνεται ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, όμως πρώτα και κύρια ξεγυμνώνεται ο επικεφαλής του, ο πρωθυπουργός της χώρας που φανερώνεται μικρός, ένας πολιτικός νάνος, μικροπρεπής και αλαζόνας. Ανίκανος να αναλάβει την ευθύνη.

Σε τέτοιο σημείο που κάποιοι πλέον να αναρωτιούνται, αν η στάση του αυτές τις μέρες της πρότασης δυσπιστίας αποτυπώνει την ανικανότητά του να αναγνωρίσει το λάθος ή την έλλειψη περιθωρίου για αναγνώρισή του λόγω των προσωπικών του ευθυνών για όσα συνέβησαν.

Ένοχος λοιπόν ή ανίκανος;