Της Νεφέλης Ευαγγέλου
Εικόνες… Εικόνες που αναβλύζουν μύρα, πόνο, χαρά και δάκρυ.
Εικόνες βιωματικές, δυνατές ή και αδιάφορες που, όμως, σημαίνουν πολλά. Μαρτυρούν αλήθειες από στιγμές της ζωής, που κυλά σαν όνειρο γλυκόπικρο ή και εφιαλτικό… Είναι εκπληκτικό το πόσο μπορούν να συντηρούν την ευρωστία των αναμνήσεων. Τη ροή συναισθημάτων – απρόσμενα – χωρίς άλλα ερεθίσματα. Πόσο εύκολα, μπορούν να ταξιδέψουν τη φαντασία, πολύ μακριά, ως εκεί που δεν είναι εύκολο να ταξιδέψουν πολλοί, μένοντας με τη νοσταλγία και τους κρυμμένους πόθους, στον καημό της ματαίωσης και του ανέφικτου… Πολύτιμο το θησαυροφυλάκιο της μνήμη. Είναι αξιοθαύμαστο το σύστημα της αποθήκευσης, που διαθέτει. Αναπαράγει, με σχολαστική λεπτομέρεια, βιώματα, εντυπώσεις, σκηνές χαρούμενες μα και θλιβερές ή τραγικές. Ανακαλεί ξεχασμένες μορφές, παραμερισμένες κουβέντες, που καταχωνιάζονται στην απόμακρη λήθη, γιατί προκαλούν πόνο. Έρχονται στην επιφάνεια, με το ελάχιστο ξεστράτισμα του νου, αποζητώντας απαντήσεις στο ερώτημα, ‘’γιατί;’’ Είναι οι στιγμές της θύμησης που κρίνει και ανασύρει τις βαθύτερες αιτίες του κακού, σε κάτι που έγινε – χωρίς να καταλάβει κανείς τον λόγο.
Μία εικόνα φτάνει, να κατακλυστεί η ψυχή από ευφορία, να περισσέψει η συγκίνηση και το παράπονο. Να αφυπνιστεί η συνείδηση, για να αναρωτηθεί κάποιος, τι έκανε λάθος και ”έχασε’’.
Φτάνει ένα κύμα να παφλάσει στην αμμουδιά και να γίνουν φυσαλίδες οι αφροί της δαντελένιας άκρης του. Λίγα δευτερόλεπτα φτάνουν, για να ξυπνήσουν πόθοι μίας συνάντησης που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, σβήνοντας – σαν τον αφρό των κυμάτων – το ακαθόριστο σχήμα της.
Φτάνει μία μορφή περαστική, που κάτι να θυμίζει, για να πλεχτεί ξανά, γιορντάνι προσωπικής ιστορίας. Εκείνης που κάποτε, κάποιος, συνέθεσε, για να χαρίσει ελπίδα, που δεν εκάρπισε…
Όλα, όσα ζει ο καθένας, από τα τρυφερά του χρόνια – μέχρι τον καιρό της ‘’μακράς δύσης’’, όλα, φωλιάζουν σε κάθε κύτταρο της ύπαρξης, για να μη νοιώθει άδειος και μόνος όταν δεν θα βρίσκεται ανάμεσα σε αυτούς που έδωσαν και πήραν αγάπη και, με κάποιο τρόπο, ‘’χάθηκαν’’. Δεν γίνεται να ξεχνιούνται πρόσωπα ζωής. Δεν ξεθωριάζουν σκηνές ανεπανάληπτης ξεγνοιασιάς, από ευτυχισμένες ημέρες.
Δεν σταματά να αναστατώνει κάποιο βλέμμα, που κάρφωσε τη ματιά και έκανε τα βλέφαρα να τρεμουλιάσουν και να χαμηλώσουν, από την αμηχανία της αβεβαιότητας και προσμονής. Εικόνες… Εικόνες από στιγμές σημαδιακές, αξεπέραστες και ας είχαν πόνο, ας είχαν λυγμό. Πολλές είχαν χρώματα και αρώματα, όπως στα όνειρα των νεαρών κοριτσιών, που πίστευαν υποσχέσεις παραμυθιών και πρόσμεναν, η αλληγορία να μοιάσει με πραγματικότητα. Κάποιες φορές, η μαγεία από τις ‘’καλές νεράιδες’’ μπορεί να αλλάξει την τύχη των ανθρώπων και κάνει μία καλύβα, παλάτι. Δεν μπορεί, όμως, να μεταμορφώσει ένα βάτραχο σε βασιλόπουλο, όσο και αν η αγάπη – λέμε – όλα τα μπορεί!
Η μαγεία, η αληθινή, υπάρχει στα αισθήματα, που ξυπνούν και στεριώνουν με τον έρωτα, την αγάπη, τη δημιουργία, τον ερχομό παιδιού, στη ζωή των ανθρώπων, που το λαχταρούν. Υπάρχει στην ήρεμη, συντονισμένη οικογενειακή ζωή, με τις πιο ζεστές, γλυκές εικόνες, που αποτυπώνονται στη ψυχή, το νου, για να μη χαθούν, να μην ξεθωριάσουν και μαζί με αυτές η πολύτιμη αξία των αναμνήσεων. Εκείνων που προσφέρουν ικανοποίηση, ευτυχία, γιατί όλα – παρά τις όποιες δυσκολίες – κύλησαν με ρυθμούς αγάπης και σεβασμού. Χάρισαν δώρα επιβράβευσης κόπων και καταξίωση σε αγαπημένα πρόσωπα, για έργο ζωής. Δεν λείπουν ποτέ και αυτές, της απογοήτευσης και της οδύνης, της απώλειας και της κατάρρευσης…
Μοιραίες, βασανιστικές αναμνήσεις, που – κάποια στιγμή – μπορεί να σκοτεινιάσουν ανέφελη ζωή, με εικόνες ανεξίτηλες, χαράζοντας, ίσως, άλλο δρόμο σκέψης και αναζητήσεων. Αλλά, με αυτά ‘όλα πορεύεται ο καθένας στον κόσμο των ανθρώπων, που δεν είναι άλλος από αυτόν, με τη γη, τον ουρανό, το νερό και τα υπάρχοντά τους. Αυτός ο κόσμος, με τις αμέτρητες αποκαλύψεις άγνωστων μυστικών, γνώσεων και θαυμάτων καθορίζει τη μορφή της ταυτότητάς μας, τη μοίρα και το τέλος. Σε αυτόν οφείλουμε τα πάθη, τις αδυναμίες και τις προκλήσεις που δεχόμαστε, τη δυστυχία και την ευτυχία μας.
Είναι αποδέκτης δικών μας μηνυμάτων, αγώνων, προσδοκιών, που πότε προσφέρουν λυτρωτικές αναμνήσεις και άλλοτε αποκαρδιωτικές… Το παρελθόν δεν αλλάζει. Τα βιώματα δεν διαγράφονται. Ίσως, μόνο, η αντίληψη για την αντιμετώπισή τους, μεταβάλλεται. Αν ξεφύγει κανείς, λίγο, από την ακατάπαυστη ματαιοπονία της αυτοκριτικής και του αυτομαστιγώματος, για λάθη που έκαναν τον κύκλο τους. Προκάλεσαν κακό σε άλλους, μα και στον ίδιο τον φταίχτη. Δεν αλλάζει κάτι, με την αποδοχή τους μόνο. Υπάρχει το μέλλον άγνωστο, άγραφτο, χωρίς εικόνες και εντυπώσεις. Χωρίς μνήμη. Εκεί, μπορεί να βρεθεί λίγη γαλήνη, μακριά απ’ ότι μένει πίσω. Μερικές φορές, αποσύρω τις σκέψεις από τα γήινα, που πολύ με πλήγωσαν και αναζητώ ανακούφιση στα ύψη. Εκείνα που – κρυφά από τον εαυτό μου – ‘’ξεμύτιζαν’’ πότε-πότε και υπονοούσαν την ύπαρξη τους. Τα αψηφούσα και τα απωθούσα στην αφάνεια. Πίστευα, πως δεν υπήρχε χρόνος για ανάπτυξη και ευόδωσή τους. Λίγο, τώρα, συνομιλώ μαζί τους για μικρές παραχωρήσεις, χάρη στην επιμονή τους. Είναι μικρή παρηγοριά μα, την οφείλω στον εαυτό μου. Χαίρομαι, όταν καταφέρνω κάτι, όταν, αληθινά, μου αρέσει το αποτέλεσμα και σκέφτομαι πως οι μελλοντικές εικόνες μου – για όσο υπάρχω και μπορώ να τις συνθέτω – θα είναι καλύτερες από κάποιες πλευρές.
Ανασηκώνω το βλέμμα ψηλά, συγκινημένη, για να ευχαριστήσω τους ουρανούς και απαντούν άσπρα σύννεφα που λατρεύω. Αν κοιτάξω πολύ, νομίζω πως ξεχωρίζω μορφές, που σημάδεψαν τη ζωή μου. Γονείς που έφυγαν, μα και άλλους πολύ αγαπημένους. Ιδιαίτερα ξεχωριστούς. Άλλοι υπάρχουν, άλλοι δεν υπάρχουν και δεσπόζουν στις αναμνήσεις της ζωής μου με πρώτο το σύντροφο, τα παιδιά, τα εγγόνια, φίλους, αδέλφια. Σέβομαι κάθε εικόνα μνήμης που συντηρεί η ψυχή μου με όσα συναισθήματα ξυπνούν και εύχομαι, να υπάρχουν σε όλους και σε μένα, μέχρι να μπορώ να βλέπω την αντανάκλαση της συνείδησής μου στον ουρανό της πίστης μου και για όσα προσμένω…
