Ανάμεσα στα σκουπίδια σούπερ μάρκετ της πόλης του Ηρακλείου, η γιαγιά βρήκε ένα μανταρίνι. Δεν το έβαλε καν στην τσέπη. Ούτε κοίταξε πρώτα γύρω μήπως τη δει κανείς. Το καθάρισε να το φάει αμέσως. Δεν την νοιάζει αν την βλέπουν που ψάχνει στα σκουπίδια για ένα μανταρίνι, για ένα μήλο ή ίσως για ένα πεταμένο σακούλι μακαρόνια. Η πείνα της ξεπερνά τη ντροπή… Η πείνα που προκαλείται από τις απάνθρωπες πολιτικές, υπερβαίνει την ντροπή… Η ντροπή ανήκει σε εκείνους που την αναγκάζουν να αναζητά στα σκουπίδια την τροφή της… Η ντροπή ανήκει σε όλους εμάς που βλέπουμε, ξέρουμε, αλλά δεν κάνουμε το παραμικρό…
Στο Ηράκλειο, στα Χανιά, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, σε κάθε μικρή και μεγάλη ελληνική κοινότητα, υπάρχουν πλέον οι άνθρωποι που τρέφονται από τα σκουπίδια… Μην συνηθίσουμε, μην εθιστούμε σε αυτές τις εικόνες. Ας συνεχίσουμε να ντρεπόμαστε και να οργιζόμαστε. Δε μπορεί, κάποια στιγμή η ντροπή και η οργή θα γίνουν αποφασιστικότητα και δύναμη…
