Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες

απόψε φεύγω λέγοντάς σου τρέλες

ψιχάλιζε, Μάρθα κι είχαμε κλειστές ομπρέλες

ναι, μη τους πιστεύεις, για μεταξωτές κορδέλες…

(Έχουν κακούς σκοπούς (1971), Εξαδάχτυλος-Δημήτρης Πουλικάκος)

Η ευλογημένη βροχή που εδώ και σχεδόν ένα χρόνο περιμέναμε να ποτίζει τη διψασμένη γη, άνθρωποι με ομπρέλες ή και χωρίς, οι συνετοί και οι κουζουλοί των Χανίων αντίστοιχα, με χαμόγελο στο στόμα και τσιγάρο στριφτό, το ίδιο βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο – όχι λόγω της βροχής αλλά γιατί τα αντιπλημμυρικά έργα είναι ανύπαρκτα στην πολιτισμένη πόλη μας, τρέχουν σε δουλειές και υποχρεώσεις. Οι μυρωδιές της πρώτης βροχής, ζεστός καφές ή σοκολάτα και τυρόπιτα συνεπαίρνουν τις αισθήσεις κι όσοι δεν έχουν χρήματα (και είναι πολλοί, το βλέπεις στο βλέμμα τους – αν θέλεις να το δεις) αρκούνται στο όνειρο και στην μυριστική ευωδία των εδεσμάτων που μοιάζει με βασανιστήριο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Οι άστεγοι της πόλης να μοιάζουν εξαφανισμένοι, δεν είναι, μην κάνεις ποτέ σου μια τέτοια ανίερη σκέψη, κάπου θα έχουν, ελπίζω, βρει φτωχό καταφύγιο απ’ τη βροχή, μέχρι και στο νοσοκομείο Χανίων ψάχνουν καταφύγιο, άρρωστοι από βρογχίτιδα και από την αδιαφορία των αρχών – για αυτούς όλα τα καιρικά φαινόμενα είναι δυστυχία και κατάρα. Και ναι, από την άλλη έχεις κι αυτούς, σε ταξί, λεωφορεία, καφενεία και προποτζίδικα, που βρίζουν τον κακό μας τον καιρό, αχάριστοι, ηλίθιοι, μοιραίοι και γιατί όχι, κι ολίγον επικίνδυνοι… Εικόνες μιας πόλης που ντύνεται τα χειμωνιάτικα, καβάτζα κρατώντας τα καλοκαιρινά, μπέσα δεν έχει ο καιρός, αναπολώντας ένα καλοκαίρι που βουλιάζει σε ψευδαισθήσεις τουριστικής ανάπτυξης.

Βρέχει, βρέχει, βρέχει, κι εγώ, άνθρωπος περίεργος κι ολίγον ευέξαπτος, όταν οι άλλοι δεν με βλέπουν βέβαια, έχουμε κι ένα επίπεδο να κρατήσουμε, σε μοναχική πρωινή έξοδο, παραδοσιακούς λουκουμάδες ν’ απολαμβάνω στο ζαχαροπλαστείο του Κρόνου. Διπλή μερίδα για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Των άλλων… Εντάξει, εντάξει και γιατί τους λιγουρεύτηκα λίγο.