σχόλιο: Ειρηναίος Μαράκης
Η Κυριακή συννεφιασμένη, όπως στο τραγούδι του Τσιτσάνη. Στην εκκλησία του Αγίου Λουκά, στο ομώνυμο ιστορικό νεκροταφείο, στα Χανιά. Περιμένοντας τους συλλυπητήριους χαιρετισμούς στο μνημόσυνο προσφιλούς προσώπου και με κάποιες ηλικιωμένες κυρίες να αναρωτιούνται με το βλέμμα γιατί άναψα κερί χωρίς να προσκυνήσω τις εικόνες. Να περπατώ ανάμεσα στα μνημεία, ψάχνοντας αναλογίες με τα νεκροταφεία στις ταινίες της Hammer Film και μια μελαγχολική, ποτιστική βροχή να πέφτει από πάνω μου. Συναντώντας αυτό το μνημείο (που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Γ. Λαμπαδίτης) και το οποίο διδάσκει ιστορία καλύτερα από εκατό τόμους εθνικιστικής αφήγησης:
ΠΡΟΩΡΟΣ-ΜΕΝΕΛΑΟΣ Κ. ΜΠΟΥΖΙΑΝΑΚΗΣ
Ιατρός του ελληνικού στρατού. Κατετάγη εθελοντής το 1911. Ήτο φοιτητής, ετών 17, επολέμησε εις τους 2 Βαλκανικούς Πολέμους ’12 και ’13. Επαρασημοφορήθη εις το Μπιζάνι Ρούμπελ-Σαραντάπορο. Τω 1916 πάλιν επαρασημοφορήθη εις το Σκρα. Ηγωνίσθη επί 9 έτη. Συνεχώς ετραυματίσθη. Απέθανε 27 Ιανουαρίου 1920. Ετών 26. Μονογενής.
“Σεβαστοί μου γονείς μη θρηνείται
περνά ο καιρός έλθετε να με βρίται”.
