Ο Υφυπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας κ. Μίχαελ Ροτ μπορεί να επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία οτι “το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων έχει νομικά απαντηθεί” κι ότι ως εκ τούτου η Γερμανία δεν οφείλει να καταβάλλει καμία αποζημίωση παρά μονο “ηθικά” να ζητήσει συγγνωμη, όμως αυτή η υποκρισία, σε μία χώρα όπως στην Ελλάδα δεν προκαλει αντιδράσεις.
Ο εκπρόσωπος της Γερμανικής κυβέρνησης ενώ υποστηρίζει αυτές τις προσβλητικές προς τη μνήμη των θυμάτων θέσεις συμμετέχει σε εκδηλώσεις μνήμης για τα θυματα του ναζισμού στην Ελλάδα όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής με τον δήμαρχο μάλιστα της περιοχής κ. Χρήστο Βοσκόπουλο να χαρακτηρίζει «ελπιδοφόρο γεγονός» την παρουσία του και να προσθέτει πως «μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την Ιστορία για να πορευθούμε σ’ ένα καλύτερο μέλλον».
«Η ηρωική πόλη μας, έχει ήδη προσκαλέσει άλλες πόλεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, να ενωθούν σ’ ένα δίκτυο αλληλεγγύης, διατήρησης της ιστορικής μνήμης, αλλά και επιστημονικής και ιστορικής έρευνας. Έχουμε υποχρέωση προς τις μελλοντικές γενιές, να ερευνήσουμε τους λόγους για τους οποίους η ανθρωπότητα μπορεί να ακολουθεί συχνά ακραίες οδούς για την επίλυση πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Είμαστε υποχρεωμένοι να αφηγηθούμε τις ιστορίες που συνέβησαν στη χώρα μας, να θυμόμαστε αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τις αξίες και τις ιδέες που μας κάνουν ανθρώπους. Πόλεις όπως η δική μας, έχουν την υποχρέωση να μετατρέψουν αυτή τη θυσία, σε ρίζες για ένα καλύτερο μέλλον και να θέσουμε καλύτερα θεμέλια από τις προηγούμενες γενιές. Πρέπει να συνεργαστούμε για μια ειρηνική συνύπαρξη, για αειφόρο ανάπτυξη, για ίσες ευκαιρίες σε όλους, για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία».
Από τη δική του μεριά ο Γερμανός υφυπουργός Εξωτερικών, αφού είπε πως ήταν προσωπική επιθυμία του η επίσκεψη στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Το μέρος αυτό μας θυμίζει τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του Ολοκαυτώματος και της τρομοκρατίας του ναζισμού. Τα περισσότερα από τα θύματα αγωνίστηκαν κατά των ναζί κατακτητών. Προέβαλαν αντίσταση στη βαναυσότητα και έχασαν γι’ αυτό τη ζωή τους. Πολλοί ανήκαν πολιτικά στην αριστερά και εξαναγκάσθηκαν να υπομείνουν τις συνθήκες φυλάκισης του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι, πριν τους φέρουν στο μέρος αυτό. Κάποιοι δολοφονήθηκαν απλώς επειδή ήταν Εβραίοι. Η σημασία να αγωνίζεται κανείς για τις ιδέες του και τη δικαιοσύνη, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ». Συνέχισε δε λέγοντας, ότι «δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε τις ζημιές και τις βλάβες που υπέστη πολύς κόσμος στην Ελλάδα από τις εγκληματικές πράξεις των ναζί. Δεν μπορούμε να αναιρέσουμε αυτές τις πράξεις και τις ωμότητες, μπορούμε όμως να κάνουμε ό,τι μας αναλογεί, προκειμένου να διασφαλίσουμε ότι δεν θα επαναληφθούν ποτέ. Αυτό, όχι μόνο για την ίδια την Ιστορία ως αυτοσκοπός, αλλά για να διδαχθούμε από το παρελθόν για το μέλλον. Σήμερα παρευρίσκομαι εδώ για να τιμήσω τη μνήμη και να εκφράσω τον σεβασμό μου σε αυτούς που πολέμησαν κατά του ναζισμού. Ως Γερμανοί φέρουμε ιδιαίτερη ευθύνη. Ήρθα εδώ σήμερα, όπως και άλλοι εκπρόσωποι της Γερμανίας πριν από μένα, γιατί δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ. Ένα κοινό μέλλον χρειάζεται κοινή εκδήλωση μνήμης και αμφότερα είναι στενά συνδεδεμένα. Γνωρίζω τις βαθιές πληγές που άφησε η γερμανική κατοχή στον ελληνικό λαό».
Ο κ. Ροτ είπε ακόμη, πως σε προηγούμενες επισκέψεις του στην Ελλάδα, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει και να συζητήσει με ανθρώπους που ήταν μάρτυρες εκείνων των γεγονότων, ακόμη και επιζώντες ή απόγονοι θυμάτων του Ολοκαυτώματος και της γενοκτονίας των Ρομά, οι οποίοι του εξέφρασαν την οδύνη για τη δολοφονία δικών τους ανθρώπων. Στο σημείο δε, αυτό, πρόσθεσε:
«Ωστόσο, συνάντησα ανθρώπους που εξέφρασαν ελπίδα. Ελπίδα για τη δυνατότητα να διδαχθούμε από τα λάθη του σκοτεινού παρελθόντος και να μοιραστούμε την οδύνη και το πένθος. Το παρελθόν δεν μένει ποτέ απόλυτα πίσω μας. Οφείλουμε πάντα να αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα και πώς μπορούμε να συνεισφέρουμε στην ειρήνη και στη συμφιλίωση. Η συμφιλίωση και η συγχώρεση δεν μπορούν να προκύψουν μέσα από διδάγματα ή νομοθετήματα. Και τα δύο αποτελούν το δώρο προς εμάς όσων υπέφεραν τις τρομερές απώλειες και τον πόνο. Και για το δώρο αυτό είμαστε αιώνια ευγνώμονες.
Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη που παρευρισκόμαστε εδώ μαζί, ως εταίροι σε μια Ενωμένη Ευρώπη, 80 χρόνια μετά τη έναρξη της γερμανικής κατοχής. Σήμερα αγωνιζόμαστε μαζί για μια Ευρώπη με ειρήνη και πολυμορφία, χωρίς μίσος μεταξύ των λαών, χωρίς αντισημιτισμό, χωρίς εθνικισμό και χωρίς φόβο. Είμαι ευγνώμων, γιατί οι διμερείς διπλωματικές σχέσεις μας, που αποκαταστάθηκαν εδώ και 70 χρόνια, εξελίχθηκαν τόσο γόνιμα, εντατικά και σε τέτοιο εύρος. Πολλές διμερείς πρωτοβουλίες βρίσκονται σε εξέλιξη, όπως το πρόσφατα ιδρυθέν Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας, μέσω του οποίου οικοδομούμε γέφυρες ενώνοντας τους ανθρώπους και διαμορφώνοντας μαζί το μέλλον τους».
Ο κ. Ροτ κατέληξε λέγοντας:
«Για μένα είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι ενθαρρύνουμε νέους ανθρώπους να διδαχθούν από τα φρικαλέα παθήματα του παρελθόντος και να αγωνιστούν μαζί για την ευρωπαϊκή ενότητα και ειρήνη. Ας εργαστούμε μαζί για να διασφαλίσουμε ότι η Ελλάδα και η Γερμανία θα αγωνιστούν δίπλα-δίπλα, για μια κυρίαρχη, δυνατή και ενωμένη Ευρώπη, κάτι που αποτελεί τη βέλτιστη οδό για τη διασφάλιση διαρκούς ειρήνης και ευημερίας».
“Δεν υφίσταται θέμα αποζημιώσεων”
Υπενθυμίζουμε οτι πρόσφατα, στις 25 Μαρτιου του 2021 με τις ψήφους των Χριστιανοδημοκρατών (CDU), των βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών (CSU), των Σοσιαλδημοκρατών (SPD), των Φιλελευθέρων (FDP) και του κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) η γερμανική βουλή απέρριψε ψηφίσματα των Πρασίνων και του κόμματος “Η Αριστερά” που αφορούσαν τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα.
Μετά από μια συζήτηση, στην οποία συμμετείχαν 15 ομιλητές και η οποία διήρκεσε σχεδόν μιάμιση ώρα, η πλειοψηφία της βουλής επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την επίσημη γραμμή των μεταπολεμικών γερμανικών κυβερνήσεων. Δηλαδή, ότι δεν υφίσταται θέμα αποζημιώσεων και επανορθώσεων προς την Ελλάδα και ότι το όλο ζήτημα έχει ρυθμιστεί οριστικά – τόσο νομικά όσο και πολιτικά.
Με εξαίρεση το εθνικιστικό κόμμα AfD, όλα τα κόμματα συμφώνησαν ότι θα πρέπει να διατηρηθεί ζωντανή ή μνήμη για τα γερμανικά εγκλήματα στο διάστημα της κατοχής και ότι θα πρέπει να αναπτυχθούν προς αυτή την κατεύθυνση ελληνογερμανικές πρωτοβουλίες.
Τη συζήτηση παρακολούθησε από τα θεωρεία της βουλής η νέα πρέσβης της Ελλάδας, Μάρα Μαρινάκη.
Ουδεμία αντίδραση υπήρξε από την ελληνική κυβέρνηση…
Σκοπευτήριο Καισαριανής: Ο τόπος θυσίας 200 κομμουνιστών τη ματωμένη Πρωτομαγιά του 1944
Στο Πάνθεον των ηρώων και των μαρτύρων της εργατικής τάξης, που έπεσαν «σ’ άνιση μάχη κι αγώνα» για ν’ ανατείλει η νέα ζωή, λαμπρή θέση θα κατέχουν για πάντα οι 200 εκτελεσμένοι κομμουνιστές της Καισαριανής. Μέλη και στελέχη του ηρωικού ΚΚΕ, γαλουχημένοι με τα μεγάλα ιδανικά του κομμουνιστικού κινήματος, ατσαλωμένοι στο καμίνι του αγώνα, ανυπότακτοι, γεμάτοι αφοσίωση και πίστη στη μεγάλη υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού. Εκτελέστηκαν από τους γερμανοφασίστες κατακτητές την Πρωτομαγιά του 1944. Αλλά ζουν για πάντα στην καρδιά του λαού.
Στη διάρκεια του B’ παγκοσμίου πολέμου στις κατεχόμενες χώρες από τους ναζί-φασίστες κατακτητές οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις έχουν απαγορευθεί. Ξεχωριστό στοιχείο γιορτασμού της Πρωτομαγιάς είναι το 1943 οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις στη Bουλγαρία. Όμως στην Eλλάδα οι Γερμανοί κατακτητές επέλεξαν την Πρωτομαγιά του ’44 να διαπράξουν το ανοσιούργημά τους: την εκτέλεση των 200 παλικαριών από το Xαϊδάρι. Oι 200 της Kαισαριανής είναι από τους αγωνιστές που η πορεία τους ξεκίνησε με τη σύλληψή τους από το φασιστικό καθεστώς της 4ης Aυγούστου, στάλθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες και ένα χρόνο μετά κλείστηκαν στο κάτεργο της Aκροναυπλίας. Aυτούς η συνθηκολόγα 5η φάλαγγα παρέδωσε στους ναζί και κατέληξαν στο στρατόπεδο Xαϊδαρίου.
Πλησιάζει το τέλος της Kατοχής, η ανακοίνωση όμως του Γερμανού Στρατιωτικού διοικητή της νότιας Eλλάδας ήταν σαφής: «Διέταξα να εκτελούνται επί τόπου όσοι ευρεθούν σήμερον επί της οδού από Σπάρτης έως Mολάους. Eπίσης διέταξα την εκτέλεσιν δι’ αύριον πρώτην Mαΐου διακοσίων κομμουνιστών εκ των εις τας ενταύθα φυλακάς κρατουμένων», σαν αντίποινα για την εκτέλεση του Γερμανού στρατιωτικού διοικητή Πελοποννήσου έξω από τη Σπάρτη στις 29 Aπρίλη του ’44 από «αναρχικά στοιχεία».
Όσο πλησιάζει η ήττα του ναζιφασίστα κατακτητή τόσο οι στρατιωτικές αρχές εντείνουν την τρομοκρατία. H προσπάθεια της εφαρμογής του χιτλερικής επινόησης μέτρου της συλλογικής ευθύνης με τη χρησιμοποίηση χιλιάδων κρατουμένων σαν όμηρους για αντίποινα σε κάθε αντιστασιακή δράση δεν απέδωσε. Kι αυτό γιατί οι κρατούμενοι, με πυρήνα τους Aκροναυπλιώτες κομμουνιστές κράτησαν ακμαίο το φρόνημά τους, αντιμετωπίζοντας με θάρρος τα βασανιστήρια και το απόσπασμα. Oι κρατούμενοι στο στρατόπεδο – φυλακή του Xαϊδαρίου υποδέχτηκαν την απόφαση της εκτέλεσης με τραγούδια. O δεσμοφύλακας την ώρα του προσκλητηρίου ανακοίνωσε τα 200 ονόματα των κρατουμένων. H νύχτα τους κυλάει με τραγούδια, σκετς και το θούριο. Tο ξημέρωμα της Πρωτομαγιάς, 10 καμιόνια μπαίνουν στο προαύλιο της φυλακής, φορτώνουν τους κρατούμενους και τους οδηγούν στο Σκοπευτήριο της Kαισαριανής. Tους πολυβολούσαν κατά ομάδες των 20, από τις 10 το πρωί μέχρι τις δύο. Έπεσαν όλοι ηρωϊκά, χορεύοντας, τραγουδώντας και ζητωκραυγάζοντας για την πατρίδα και τη λευτεριά, αφήνοντας άναυδους τους δήμιους του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Να πώς περιγράφει το «Βδομαδιάτικο Δελτίο της Σκλαβιάς και Πάλης της Αθήνας» (που κυκλοφόρησε μετά την εκτέλεσή τους) τη θυσία τους:«1η του Μάη 1944: Διακόσια παλληκάρια έδωσαν τη ζωή τους μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα στην Καισαριανή. Ήταν τα θύματα της 4ης Αυγούστου. Oι Ακροναυπλιώτες. Τους είχε παραδώσει στους Γερμανούς ο βασιλιάς, φεύγοντας από την Ελλάδα. Δεν μπόρεσε να μην κάνει κι αυτή την προδοσία.
Πέθαναν με τον ίδιο ηρωισμό, με την ίδια αυταπάρνηση που αντιμετώπισαν τα 8 χρόνια της φυλακής τους. Πέθαναν ζητωκραυγάζοντας για τη λευτεριά και για την πατρίδα. Με τραγούδια πέρασαν την τελευταία τους νύχτα ανάμεσα στους άλλους κρατούμενους που τους θαύμαζαν και τους αγαπούσαν. Με τραγούδια αποχαιρέτησαν τα αδέλφια τους στο Χαϊδάρι. Τραγουδώντας πέρασαν απ’ τους δρόμους της Αθήνας ως την Καισαριανή.
Σημειώματα πετούσαν από τα αυτοκίνητα για τους δικούς τους. Τα τελευταία λόγια ήταν για την πατρίδα και τη λευτεριά. Δίνανε κουράγιο και δύναμη σε κείνους που μένανε.
«Αγαπημένη μου γυναικούλα και αγαπητά μου παιδιά, όλοι οι συγγενείς και φίλοι. Σας στέλνω τα τελευταία μου θερμά φιλιά που με τη φωτιά τους θα φυτρώσουν τα δέντρα της Λευτεριάς. Τα παιδιά να τελειώσουν το σχολείο. Να είστε υπερήφανοι», γράφει ένας από τους ήρωες.
Όσοι τους έβλεπαν νόμιζαν πως πάνε σε πανηγύρι. Το μίσος για τους δολοφόνους, ο θαυμασμός για τα παλληκάρια αυτά ανακατεύονταν με την απέραντη θλίψη για τον πρόωρο χαμό τους στην ψυχή του λαού της Αθήνας. Όσοι τους παρακολούθησαν ως την τελευταία τους στιγμή, είδαν τους ανθρώπους με την απέραντη πίστη στα ιδανικά της Λευτεριάς που θυσιάζονται γι’ αυτά με την πεποίθηση πως η θυσία τους θα στεριώσει και τους άλλους. Τους έφεραν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Τους χώρισαν σε εικοσάδες. Μια πίσω από την άλλη. Τα αυτοκίνητα περίμεναν πλάι να πάρουν τα πτώματά τους. Oι πρώτοι πήρανε τις θέσεις τους. O διερμηνέας, ο θρυλικός Ναπολέων Σουκατζίδης που από την 4η Αυγούστου βρίσκεται μαζί τους, διατάχθηκε: «Ρώτησέ τους αν έχουν τίποτα να πούνε». Είχαν: Ζήτω η Ελλάδα. Ζήτω η Λευτεριά. Τίποτα άλλο; Όχι! Τίποτα άλλο.
Το σύνθημα δόθηκε. Είκοσι παλληκάρια θερίζονται με μιας…
Η δεύτερη εικοσάδα να προχωρήσει, μεταφράζει ο διερμηνέας και, γυρίζοντας δακρυσμένος προς το μέρος τους, τους λέει γλυκά, μαλακά σαν για να τους χαϊδέψει τελευταία φορά.
Εσείς φίλοι είναι η διαταγή να φορτώσετε τα πτώματα σε τούτο το αυτοκίνητο. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Η ματιά τους είχε μια λάμψη… Σιμώνουν στα πεσμένα κορμιά που σπαράζουν ζωντανά ακόμα τα περισσότερα. Γονατίζουν. Στοργικά παίρνουν το κεφάλι τους στα δυο τους χέρια, το προσκυνούν, το χαϊδεύουνε και μ’ όλη την προσοχή και την προφύλαξη τους μεταφέρουνε σαν αρρώστους στο τελευταίο τους κρεβάτι».
Ήτανε πρώτη του Μαγιού, φως όλα μέσα κι έξω
(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλοσύνη)
που αράδιασε πα στο σοβά, πιστάγκωνα δεμένους
και θέρισε με μπαταριές οχτρός ελληνομάχος,
όχι, έναν, όχι δυο και τρεις, διακόσια παλληκάρια.
Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα,
μον’ ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι.
Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ’ όλους
κι από το χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος.
Κ’ είναι από τότες Μάης εδώ, φως όλα μέσα κι έξω.
Κώστας Βάρναλης
Με πληροφορίες από naftemporiki.gr
Διαβάστε επίσης: