Νιώθω αναρμόδιος για να πώ τι είναι η πλατεία. Θέλω να είμαι ειλικρινής. Γράφω κάποιες σκέψεις, που ίσως βοηθήσουν τη δική σου σκέψη. Η Πλατεία είναι πολλά διαφορετικά πράγματα, γιατί ο καθένας βλέπει την πλατεία με διαφορετικό τρόπο. Έτσι, για κάποιους η πλατεία μπορεί να είναι τόπος ελπίδας και αγώνα, για κάποιους χώρος κοινωνικότητας και για άλλους χώρος ψυχοθεραπείας όπως έχει ειπωθεί. Για κάποιους η πλατεία είναι ευκαιρία να προβληθεί το κόμμα τους και για κάποιους άλλους είναι ένας χώρος όπου δοκιμάζεται, ζυμώνεται κι ωριμάζει για πρώτη φορά (μετά από πολλά χρόνια) ένα μοντέλο άμμεσης δημοκρατίας σε τοπικό κι όχι μόνο επίπεδο. Επίσης για πολλούς η πλατεία μπορεί να είναι πολλά από τα προηγούμενα ή και περισσότερα. Τελικά η πλατεία, είναι κι αυτή κάτι που το έχουμε μέσα μας, στην καρδιά και στο μυαλό μας, όπως έχουμε και τόσα άλλα, και το προβάλουμε προς τα έξω.
Με όλες αυτές τις διαφορετικές εκτιμήσεις για το ‘τι είναι η πλατεία’ και τον ετερόκλητο κόσμο που συμετέχει, θα περίμενε κανείς οτι δε θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε την ‘πλατεία’ για πολύ καιρό. Είχε μάλιστα λεχθεί (από τον ίδιο κομματικό παράγοντα που μας έλεγε να κατεβάσουμε το πρώτο μας πανό…) τις πρώτες μέρες οτι «αυτή η ‘συγκέντρωση’ δε θα διαρκέσει για πολύ». Τελικά υπάρχουμε ακόμη. Τι είναι αυτό που μας κάνει να παραμένουμε ακόμη ‘πλατεία’; Ας κοιτάξουμε πως ξεκίνησε η ιστορία αυτή για να καταλάβουμε. Αρχικά υπήρξε ένα κάλεσμα για συγκέντρωση ‘Αγανακτισμένων’ στη πλατεία της αγοράς.
Τη συγκέντρωση αυτή όμως, δεν την κάλεσαν, όπως γίνεται συνήθως, ούτε φορείς κάποιου κινηματικού χώρου ή πολιτικής παράταξης, ούτε κανένα κόμμα. Αυτό έχει μεγάλη και καταλυτική σημασία. Επίσης, η συγκέντρωση αυτή έχει δύο χαρακτηριστικά που έγιναν ο ‘κοινός παρονομαστής’ για πολύ-πολύ κόσμο: είναι μια συγκέντρωση ακομμάτιστη, και ειρηνική. Έτσι παρόλες τις διαφορές μας, η προέλευση του καλέσματος κι αυτά τα δυο χαρακτηριστικά, (κατά κύριο λόγο) είναι που μας κρατάνε ακόμη μαζί, όχι ακριβώς ενωμένους, αλλά μαζί συμπορευόμενους! Μπορούμε να πούμε, οτι όλοι εμείς είμαστε η πλατεία: και το οτι είμαστε ακόμη μαζί τόσες μέρες, αυτό είναι ένα ουσιαστικό και πρωτοφανές επίτευγμα της πλατείας. Η πλατεία έχει αναδείξει ένα απίστευτο ‘συναίσθημα’ που μας ενώνει όλους εμάς που πριν λίγο είμασταν άγνωστοι. Είμαστε μια μικρογραφία της κοινωνίας και με τον τρόπο μας λέμε οτι θέλουμε έναν κόσμο που να χωράει όλους τους κόσμους!
Η πλατεία μιλάει με το δικό της τρόπο, με την καθημερινότητά της, μιλάει έχοντας τη μικρή ‘δική της ιστορία’, μιλάει με τα τραγούδια και τις λύπες της, μιλάει μέσα απ’ το ελεύθερο μικρόφωνό και τα πηγαδάκια της και την ακούω να λέει: «ποτέ πια ένας κόσμος χωρίς εμάς!».
