Του Ανδρέα Πετρουλάκη
Εντάξει, κι εμείς δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν κάνουμε κι έτσι. Νισάφι πια με την ενορχηστρωμένη ομοφωνία όλων των υπολοίπων κομμάτων και σχεδόν του συνόλου των αναλυτών ότι βρήκαμε τον εχθρό που ψάχναμε. Όλοι οι υπόλοιποι είναι οι αθώοι της υπόθεσης.
Όλοι οι άλλοι κήδονται για το μέλλον του τόπου, διαφημίζοντας μάλιστα το αίσθημα ευθύνης που ξεχειλίζει από τα μπαντζάκια τους, και μόνο ο Τσίπρας, ο ανεύθυνος, τορπιλίζει την σπάνια ευκαιρία της εθνικής συνεννόησης.
Λοιπόν, σε αυτήν την συγκυρία ο Τσίπρας είναι ο πιο υπεύθυνος από όλους. Ομολογεί αυτό που θα έπρεπε όλοι μας να ομολογούμε. Ο λαός (ο σοφός) έδωσε αποτέλεσμα μουλάρι, Αστραχάν, υβρίδιο που δεν γεννά κυβέρνηση. Αντί να κυβερνηθεί προτίμησε να εκτονωθεί. Το μεγαλείο της Δημοκρατίας είναι αυτό ακριβώς, ο λαός έχει δικαίωμα να κάνει λάθος και μάλιστα να το επαναλάβει. Αυτό ακριβώς είναι και το κόστος της. Αντί να δημιουργήσει κυβερνώντα ρεύματα προτίμησε να πετάξει τυφλές ψήφους σε Καμμένους.
Το ξέρουν ασφαλώς αυτό και οι άλλοι. Αλλά συμφώνησαν αρρήτως να βγάλουν τον Τσίπρα στη σέντρα. Μονά ζυγά δικά τους. Ή εκείνος δέχεται να πρωταγωνιστήσει σε μια κυβέρνηση που αναπόφευκτα θα καταδείξει τη γύμνια του ή θα πάμε σε εκλογές με αποκλειστικά δική του ευθύνη. Την επιπόλαια χαιρεκακία που μπορεί να νιώθει μέσα του ένας ψηφοφόρος, η οποία συνοψίζεται στο «ας δω τον Στρατούλη να λέει αυτά τα παλαβά στο Γιούρογκρουπ και τι στον κόσμο», και η οποία δεν έχει διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά από την ρηχή οργή κάποιου που ψήφισε Καμμένο, δεν επιτρέπεται να την δείχνουν πολιτικοί ηγέτες.
Αυτοί εκπροσωπούν κόμματα που προυπήρχαν και θα υπάρχουν (μάλλον) και μετά τη συγκυρία. Δεν έχουν δικαίωμα να αυτοκαταργούνται (και να καταργούν και την πολιτική) εφευρίσκοντας θνησιγενείς κυβερνητικούς συνδυασμούς που χωράνε τα πάντα. Γιατί η πολιτική είναι ρήξεις, δεν χωράει τα πάντα. Ή το προεκλογικό δίλημμα που έβαλε ο Βενιζέλος είναι βάσιμο ή δεν είναι. Ότι δηλαδή υπάρχει από τη μια η διαπραγμάτευση που πέτυχε ο ίδιος (και την οποία θεωρούσε το μάξιμουμ επιτυχίας) και από την άλλη η δραχμή και τίποτα πέραν αυτών. Ή τότε έλεγε ψέμματα ή τώρα είναι έτοιμος να συμμαχήσει στην έξοδο από την Ευρωζώνη. Αυτά τα περί προϋπόθεσης που βάζει στον Τσίπρα την παραμονή στο ευρώ είναι αστεία. Ο Τσίπρας και προεκλογικά έλεγε ότι το πρόγραμμά του (;) μας διατηρεί στο ευρώ. Ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς είναι που το κατήγγειλαν ως σενάριο δραχμής. Τώρα θα πειστούν με μια διαβεβαίωση του Αλέξη, που ούτως ή άλλως την έχει δώσει, περί του αντιθέτου;
Ξέρουν ότι ο λαός δεν θέλει εκλογές για αυτό δείχνουν ότι τις αποστρέφονται μετά βδελυγμίας. Όμως είναι ο λαός που τις επιβάλλει με την πρόσφατη ψήφο του αλλά ποιος από τους φίλους του λαού θα πει στον σοφό ότι φταίει. Και προσπαθούν να τις χρεωθεί αποκλειστικά ο Τσίπρας. Για αυτό του απευθύνονται σαν να έχει το 46% ενώ έχει μόνο το 16%. Αθωώνουν το υπόλοιπο 84% του Κοινοβουλίου και του εκλογικού σώματος. Και του τις χρεώνει ποιος, ο Σαμαράς, που απειλούσε με επανειλημμένες προσφυγές μέχρι να πετύχει αυτοδυναμία. Καλές οι εκλογές που κάνει η δεξιά, κακές αυτές που κάνει η αριστερά. Μας δουλεύουν, αλλά το κάνουν με αθώο, έκπληκτο ύφος.
Ας το παραδεχτούμε να τελειώνουμε. Η προεκλογική περίοδος ήταν ένα ανεμογκάστρι. Ας μη χάνουμε τον χρόνο μας σε απίθανους συνδυασμούς που παρατείνουν πλαγίως την ακυβερνησία και ας ελπίσουμε ότι την επόμενη φορά θα πετύχουμε τις γόνιμες μέρες. Μόνο να είναι της αμέσως επόμενης περιόδου.