Του Νίκου Ζωγραφάκη *
Κάποτε το σωτήριο έτος 2017 μ. Χ, προεόρτια του δεκαπενθημέρου των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς εντός των τειχών της Ιεριχούς, δυο ιππότες εποχούμενοι καβαλάρηδες(όχι φυσικά σε θωρακισμένα άλογα, αλλά σε ολόλευκα σκούτερ τύπου VESPA), προετοιμάζονταν για την τελική μάχη ποιος απ’ τους δυο θα επιτύχει να καπαρώσει το θρόνο του επιτροπάτου ανάπτυξης και οικονομίας, με προτεταμένες τις αιχμές των δοράτων τους στους θώρακες του αντιπάλου. Ο παρονομαστής των προγραμμάτων κοινός όπως και η θεματολογία τους στην συντριπτική τους πλειοψηφία.
Το όραμα, (δηλαδή, ο κοινός παρονομαστής τους), να διαμοιραστούν τα ιμάτια του κρατικού φορέα και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων εξαγοράς συνειδήσεων στους μικρομεσαίους και αυτοαπασχολούμενους, πότε με όρους αυτισμού και πότε με όρους έπαρσης, λίγο πριν την εξαφάνιση του σε τόπο χλοερό, σε τόπο καταψύξεως στους νεκροθάφτες των μικρών μεσαίων αυτοαπασχολουμένων.
Οι διαφορές τους ισχνές, για να μην πούμε μια και αυτή με το στανιό, με άναρθρες και “απολιτίκ” κραυγές ενίοτε και με αλαλαγμούς. Απ΄ τη μια τα βέλη να κάνουν λόγω για την εσωστρέφεια της έως σήμερα διοίκησης, απ΄ την άλλη η έπαρση και οι συμμαχίες της άλλης υποψήφιας διοίκησης. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για ποδοσφαιρικό ντέρμπι όπου ο φανατισμός και το ομαδικό πνεύμα περισσεύει σε ένα μείγμα συνδικαλιστικού κουτσομπολιού και παρασυνδικαλιστικής επιχειρηματολογίας που θα ζήλευαν και οι συντάκτες του κίτρινου τύπου.
Θα ήταν κλαυσίγελος με αινιγματικά ανέκδοτα που θα αφορούσαν την παρδαλή αίγα, η στάση όλων αυτών των “απολιτίκ” πολιτικοποιημένων πάσης φύσης παραγόντων και παραγοντίσκων που κονταροχτυπιούνται με θέσεις που έχουν και την ίδια αφετηρία και την ίδια κατάληξη διαφωνώντας εκεί που διαφωνούν και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, δηλαδή που θα πάνε αδιάθετα κονδύλια και όχι αν υπάρχει την επαύριον από το 2020 και μετά το 70% των μικρομεσαίων αυτοαπασχολουμένων. Πράττουν ως πολιτευτές των κυρίαρχων επιχειρηματικών πολιτικών σχηματισμών εξουσίας, είτε του πρώην(κατά τη γνώμη μας αποτελειωμένου δικομματισμού), είτε του νυν διπολισμού που έχει πολλές σφραγίδες στην ούγια του συμφωνώντας στα κύρια.
Ζήτω η επιχειρηματικότητα των πολυκαταστημάτων, οι λευκές νύχτες, οι κατάμαυρες Παρασκευές, η κατάργηση της Κυριακής και πάσης φύσεως αργίας, τα ΕΣΠΑ, η ΕΕ των Περιφερειών, που όλα αυτά σημαίνουν κι άλλα λουκέτα σε αυτούς που κάποτε ονόμαζαν ως “ραχοκοκαλιά” της Ελληνικής Οικονομίας. Τα κατά τα δικά τους λεγόμενα, (όχι ακριβώς δικά τους, αλλά των πολιτικών και επιχειρηματικών τους ταγών – κι ας το παίζουν “μακρυά από κόμματα”- γιατί υποστηρίζουν μείγματα κομμάτων με κοινά συμφέροντα που σήμερα εκφράζουν μονοπωλιακούς ομίλους και όχι φυσικά τους πρώην ταξικούς τους συμμάχους, άλλαξαν κατεύθυνση και ταξική υπηρεσία, αφήνοντας στο έλεος τους πρώην συναδέλφους), πρέπει να σπρώξουμε τα ΕΣΠΑ.
Στην επόμενη φάση της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης που κοντά εδώ και μια δεκαετία έχει πάρει σαφή χαρακτηριστικά όσα μπαλαντέρ και να αλλάξουν, οι εμπορικές τράπεζες θα δανείζουν τις επενδυτικές και αυτές με τη σειρά τους τα μεγάλα επιχειρηματικά σχήματα για να μην ακουμπούν τα τελευταία τα δικά τους λιμνάζοντα κεφάλαια. Τι σημαίνει αυτό, ότι και οι δυο εκφραστές της εικονικής διαμάχης που θα δούμε, η είδαμε αλλού σε κάθε ΕΒΕ και δεν είναι προσωπικό το ζήτημα, θα υποχρεωθούν εκ της κυρίαρχης πολιτικής να στηρίξουν τα παραπάνω με ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων που θα τροφοδοτούν τις Εμπορικές Τράπεζες και αυτές με τη σειρά τους τις Επενδυτικές και αυτές να δανείζουν τους κολοσσούς με ζεστό χρήμα, με αποτέλεσμα να πάνε καλιά τους οι υποστηριχτές τους.
Τι άλλο υποστηρίζουν ηθελημένα, η άθελα τους; Την εκποίηση έναντι πινακίου φακής κάθε υποδομής που αφορά σταθμούς φορτοεκφόρτωσης, αποθήκευσης και μετακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού, ανά την επικράτεια σε θάλασσα, γη και αέρα, τηλεπικοινωνίες και ενέργεια. Εξάλλου η ελληνική οικονομία προορίζεται σε κεντρικό επίπεδο να είναι κέντρο διαμετακομιστικής φύσης και στο μόνο που διαφωνούν είναι για τους κύκλους εργασιών που αφορά την εσωτερική κατανάλωση ποιος θα έχει το πάνω χέρι.
Το στοίχημα τους είναι αφενός για μην ξεσηκωθούν οι εξαθλιωμένες μάζες και αφετέρου να συνεχίζεται εσαεί να τροφοδοτούνται με συνεχόμενες ρυθμίσεις οι Εμπορικές Τράπεζες, αυτές με τη σειρά τους τις Επενδυτικές και αυτές το μεγάλο μονοπωλιακό κεφάλαιο (που λέει και η “ξύλινη γλώσσα” της ΠΑΣΕΒΕ και του ΚΚΕ, όπως λένε και γράφουν από καιρούς εις καιρών κάτι διάφορα απίθανα γραφεία τύπου που φοβούνται μην γίνει Κρεμλίνο το ΕΒΕΧ). Στο μόνο που διαφωνούν είναι αν τον κυρίαρχο ρόλο στο κομμάτι της εσωτερικής κατανάλωσης θα τον παίξουν ενδογενείς, η εξωγενείς επενδυτές απ΄ τη μία που θα στηρίξουν με “δωράκια” τις εξαθλιωμένες μάζες, η θα κυριαρχήσει η “κοινωνική οικονομία”, τα “μοντέλα αυτοδιαχείρισης” και η κατεύθυνση της ΕΕ του να γίνει το 70% των μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων συνεταιρισμοί (αχρείαστης εσωτερικής παραγωγής για το μεγάλο κεφάλαιο) των από 1-200 εργαζομένων, η φυσικά μια ατελείωτη εστίαση και μισθώσεις ακινήτων μέσω δικτυακής οικονομίας.
Πότε μνημόνιο-αντιμνημόνιο, πότε ευρώ-δρχ, πότε παραγωγική ανασυγκρότηση και πότε ποσοτική χαλάρωση, με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, πότε εσωστρέφεια και πότε εξωστρέφεια όπως αυτή που δια τείνουν θα τελειώσουν με τις συγχωνεύσεις των νομαρχιακών Επιμελητηρίων, με τους συνδικαλιστικούς νόμους και με την ουσιαστική διάλυση του όποιου συνδικαλιστικού κινήματος με κοινωνικοπολιτική προοπτική και η μετατροπή του σε παράγοντα εξωραϊσμού της κυρίαρχης πολιτικής. Αυτές τις μέρες στο δια ταύτα κρίνεται το βασικό, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις και δεν έχει σημασία αν ενδοσκοπείς γιατί προφανώς και δε μπορείς να είσαι εξωστρεφής, ούτε αν είσαι εξωστρεφής με ξένα κόλλυβα που θα τα έχεις εσαεί απλήρωτα, αλλά αν μπορείς να συγκρουστείς με αυτούς που σου κλέβουν το μέλλον, και ο μόνος σταθερός σύμμαχος, το μόνο σταθερό πάτημα είναι η Αγωνιστική Αντιμονοπωλιακή Συσπείρωση ΕΒΕ Χανίων, εξάλλου το έχει αποδείξει τα δυο τελευταία χρόνια με τη διοίκηση του Εμπορικού Συλλόγου Χανίων.
* Υποψήφιος με τον συνδυασμό «Αγωνιστική Αντιμονοπωλιακή Συσπείρωση ΕΒΕ Χανίων»
