Της Άννας Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη

Τώρα που φτιάχνουν τα κρασιά το θυμηθήκαμε…

Ήταν λέει μια φορά και έναν καιρό (αληθινή ιστορία είναι ,της Γερμανικής Κατοχής) ένα ωραίο σπίτι σ’ ένα ωραίο χωριό που όμως το ‘χαν ‘’κατακτήσει’’ και αυτό οι Γερμανοί. Και που εγκατέστησαν εκεί Κομαντατούρ. Το σπίτι σύμφωνα με το καλό γούστο της οικοδέσποινας Χριστίνης κτίστηκε βάσει της βίλας Τριβιζάν που υπήρχε στον Δραπανιά. Εξωτερικά τουλάχιστον.

Το σπίτι λοιπόν που επέλεξαν για να εγκατασταθεί η Κομαντατούρ ήταν αυτό. Τι να κάνουν οι ιδιοκτήτες του; Μπορούσαν ν’ αρνηθούν μια επίταξη; Όχι! Γιατί μετά, πολύ απλά και εύκολα, καπούτ! Το σπίτι ήταν δίπατο. Κράτησε η Κομαντατούρ τον πάνω όροφο και στο ισόγειο έμειναν οι ιδιοκτήτες, απλοί και τίμιοι άνθρωποι του χωριού. Μεσαίας ηλικίας, δεν είχαν ακόμα παιδί. Απέκτησαν αργότερα, ένα. Και οι καταπατητές ήταν σχεδόν παιδιά. Τόσο εύκολα κρύβεται μέσα στον άνθρωπο το κτήνος και η αθωότητα μαζί; Πως επικρατεί και ποιες είναι οι συνθήκες που βγαίνει στην επιφάνεια το κτήνος; Πως μπορεί να συνυπάρχουν αυτά τα δύο; Πως πνίγεται η αθωότητα; Πως μπορεί ένας νέος να σηκώνει το όπλο να σημαδεύει και να εκτελεί έναν άοπλο; Πως γίνεται να είσαι τρυφερός με το παιδί σου, να το χαϊδεύεις, να το φιλάς, να το προστατεύεις, να το μαθαίνεις ν’ απολαμβάνει την ήλιο και τη θάλασσα και να μπορεί να σηκώνει το όπλο σ’ ένα άλλο παιδί που σχεδόν εξαϋλωμένο από την πείνα σέρνεται απλώνοντας το χέρι για ένα πιάτο φαγητό; Όταν χαϊδεύει την κοιλιά της εγκύου γυναίκας του, πως μπορεί να βομβαρδίζει μια κλινική όπου κάποιες άλλες γυναίκες εκείνη την ώρα γεννούν; Πως γίνεται αυτό; Τι είναι ο άνθρωπος;

Οι ιδιοκτήτες γνώριζαν πως τα φαινομενικά όμορφα ξανθά παιδιά  που έμεναν πάνω μπορούσαν αυτομάτως να γίνουν τέρατα, και γι’ αυτό ήταν πολύ προσεκτικοί. Αλλά ο μπάρμπα Νικόλας σκεφτόταν και το κρασί του.

-Χριστίνη, αυτοί πάνω αν το πάρουν χαμπάρι, θα μας το πιούν όλο. Δεν θ’ αφήσουν σταγόνα.

Και ήταν ένας υπέροχος μαρουβάς (παλιό κρασί) από ρωμαίικα σταφύλια σε μεγάλο Δρύινο βαρέλι φτιαγμένο από τον καλλίτερο βαρελά της εποχής τον Καραπατάκη. Και ήταν μεγάλο, σχεδόν σαν ένα δωμάτιο.

Το καμούφλαρε λοιπόν ο μπάρμπα Νικόλας βάζοντας μπροστά του άλλα βαρέλια με λάδι. Και κάθε απόγευμα την ίδια ώρα πάντα, πήγαινε στο αγαπημένο βαρέλι του, έβαζε κάτω απ’ την κάνουλα τον μαστραπά του και τούκ – τούκ χτύπαγε με το χέρι του τον πύρο να τρέξει το κρασί, γέμιζε τον μαστραπά του και έπινε με απόλαυση το κρασάκι του, κάθε απόγευμα! Την ίδια ώρα!

Ήταν η απόλαυση του, μέσα στην καταχνιά της κατοχής αυτό. Τούκ – τούκ στον πύρο και…! ‘’Στην υγεία σου Χριστίνη να ψοφήσει ο Χίτλερ’’ έλεγε πιωμένος ο γέρος.

-Σούτ, μέθυσες; Σουτ μη μας ακούσουν! Του λεγε με τρόμο ψυχής η Χριστίνη.

Και μια μέρα απ’ τις πολλές τον άκουσε η Κομαντατούρ. Όχι, το ‘’να ψοφήσει ο Χίτλερ’’ αλλά άκουσαν το ‘’τούκ – τούκ’’. Ο ίδιος, σου λένε, ρυθμικός ήχος, την ίδια ώρα πάντα. Ασύρματος! Λένε μεταξύ τους με οργή! Οι βρωμόγεροι κάτω είναι στην αντίσταση. Στέλνουν μηνύματα στους αντάρτες και στην Αίγυπτο με τον ασύρματο!

Κατεβαίνουν εξαγριωμένοι κάτω με τα όπλα τεταμένα. Ο Νικόλας έψηνε στο τζάκι εκείνη την ώρα χοχλιούς που τους είχε βρει κάτω απ’ τις πέτρες στο χωράφι, συνοδευτικό του κρασιού που μόλις είχε γεμίσει τον μαστραπά.

-‘’Καπούτ, καπούτ’’, φωνάζουν εξαγριωμένοι και σηκώνουν τα όπλα και σημαδεύουν. Ο Νικόλας ξεροκατάπιε τον χοχλιό και γκρούφτηκε και η Χριστίνη, ικετευτικά και ψύχραιμα και ήρεμα τους καλόπιασε.

-Γιατί, παιδάκια μου, καπούτ, τι σας κάναμε;

-Εσείς, είστε με τους αντάρτες. Εσείς είστε στην Αντίσταση. Κάθε απόγευμα ασύρματος, τούκ – τούκ!

Η Χριστίνη κατάλαβε αμέσως. Και ο Νικόλας κατάλαβε αλλά εν τούτοις δεν μαρτυρούσε το κρασί του. Τι λες καλέ, να του το πιούν;

-Μίλα μωρέ, – του κάνει η Χριστίνη – θα μας σκοτώσουν!

Τίποτα αυτός! Οι Γερμανοί τώρα σταματούν να σημαδεύουν την Χριστίνη και συνεχίζουν να σημαδεύουν τον Νικόλα λέγοντας και αυτοί: ‘’Μίλα μωρέ’’. Σου λένε, να μάθομε την ομάδα πριν τον σκοτώσομε.

Αυτός τίποτα, σιωπή απόλυτη. Προστάτευε το κρασί του πάνω απ’ τη ζωή του.

Η Χριστίνη θυμωμένη με τον άντρα της λέει στους Γερμανούς:

-Ακολουθείστε με.

Αυτοί, ακολουθούν με ικανοποίηση πως τσάκωσαν τον ασύρματο.

Η Χριστίνη, τους πάει στο βαρέλι και φωνάζει θυμωμένη στον άντρα της.

-Έλα δω μωρέ, για δε μιλείς; Δείξε τους!

Εε, τι να κάνει και ο Νικόλας αφού μαρτυρήθηκε η κρυψώνα, πάει στο βαρέλι κρατώντας τον μαστραπά. Τούκ –  τούκ στον πύρο, από κάτω ο μαστραπάς γεμίζει με κρασί. Αρπάνε οι Γερμανοί έκπληκτοι τον μαστραπά, κατεβάζουν το κρασί, πω – πω χαρές και γέλλια!

Τι κρασί είναι αυτό; Χοροπηδούν απ’ τη χαρά τους που ήταν κρασί και όχι ασύρματος να τους μαρτυρά. Πέφτουν ανάσκελα και ανοίγουν το στόμα τους κάτω απ’ την κάνουλα του βαρελιού. Έσπρωχνε ο ένας τον άλλον, ποιος να πρωτοπιεί!

Ο Νικόλας με σφιχτά δόντια για να μην τον ακούσουν μουρμούριζε: ‘’Πάει το κρασί μου, πάει το κρασί μου’’. Η Χριστίνη ανακουφίστηκε και τον σκούνταγε να σκάσει.

Όλο αυτό που σας γράφω δεν είναι υπερβολές. Είναι κυριολεξία από τις αφηγήσεις των ιδίων των ιδιοκτητών. Το κρασί, έτρεχε, έτρεχε, κόκκινο, κατακόκκινο, όπως κατακόκκινο έτρεχε και το αίμα των αθώων Ελλήνων. Που δεν κάλεσαν κανέναν αλλότριο για να τους κατακτήσει και να τους προσηλυτίσει στον πολιτισμό τους. Αλλά ήθελαν τον δικό τους πολιτισμό και γι’ αυτό το αίμα τους χύθηκε κατακόκκινο όπως χύθηκε το κρασί του βαρελιού. Το δωμάτιο πλημμύρισε κρασί και αυτοί κολυμπούσαν μέσα στο κρασί και έπιναν. Μέχρι που έγιναν τύφλα της μεθιάς και ικανοποιημένοι σύρθηκαν τρεκλίζοντας και κοιμήθηκαν.

Και οι γέροι ζαρωμένοι σε μια γωνιά έβλεπαν το κρασί τους να χύνεται μέχρι το αμπέλι.

Και γω τελειώνω την αφήγηση με την μαντινάδα:

‘’Έτσα, μου διώχνει ο διάλολος να παίξω ένα πήδο

Και να βρεθώ ανάσκελα στου βαρελιού τον πύρο.’’

Αυτό κάνανε και οι Γερμανοί μόνο που το βαρέλι με το κρασί δεν ήταν δικό τους.