Ανησυχία για τη στασιμότητα που παρουσιάζει ο ελαιοκομικός τομέας στη χώρα μας, ελλείψει επενδύσεων και οργάνωσης των παραγωγών σε ισχυρές ομάδες, εξέφρασαν οι εισηγητές στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Ελιάς, που διοργανώνει το Κέντρο Ελιάς «Krinos» – Perrotis College, με τίτλο «Ελαιοκομικός τομέας: Αναζητώντας την καινοτομία – ανακαλύπτοντας νέες τάσεις».
Τι έγινε και η Ισπανία παράγει σήμερα το 50% του ελαιολάδου σε παγκόσμιο επίπεδο, ήτοι 1,6 εκατ. τόνους σε σύνολο 3,1 εκατ. τόνων διεθνώς, όταν την ίδια στιγμή η Ελλάδα παραμένει στα ίδια επίπεδα; Γιατί στην αγορά της Κίνας, όπου εισάγονται 65.000 τόνοι ελαιολάδου, μόλις το 3% είναι ελληνικό, ενώ το 70% ισπανικό; Πως η Πορτογαλία από 40.000 τόνους ελαιολάδου το 1990, έφτασε σήμερα να παράγει 140.000 τόνους, ενώ στην Ελλάδα από 350.000 τόνους τη δεκαετία του 80′, σήμερα κυμαίνεται τους 270.000 τόνους κατά μέσο όρο; Πως γίνεται και όλες σχεδόν οι μεσογειακές χώρες να αυξάνουν την παραγωγή ελαιολάδου τους, με αλματώδη ρυθμό και στην Ελλάδα καταγράφεται ακόμη και πτώση; Είναι κοινά αποδεκτό ότι η ελιά είναι ένα εθνικό προϊόν, όμως «που είναι η νομοθεσία»; διερωτήθηκε ο διευθυντής του Κέντρου Ελιάς «Krinos» και επικεφαλής του μεταπτυχιακού προγράμματος «Αειφορική Γεωργία και Διαχείριση» του Perrotis College, Δρ. Αθανάσιος Γκέρτσης, υπογραμμίζοντας ότι πρέπει άμεσα να βρούμε λύσεις και να τις εφαρμόσουμε για να συνεχίσει ο κλάδος να πρωταγωνιστεί.
Ενδεικτικά ανέφερε ότι μπορεί ο ελαιοκομικός τομέας στην Ελλάδα να φέρνει 1 δισ. ευρώ σε εθνικό συνάλλαγμα, αλλά επιβάλλεται να μπει τέλος στην απώλεια άλλων 500 εκατ. ευρώ από προσβολή ελαιοδέντρων από δάκο και άλλες ασθένειες, να διευθετηθεί μια και καλή το πρόβλημα με τα υψηλά εργατικά κόστη για τους παραγωγούς, (που στις περισσότερες περιπτώσεις αγγίζει και το 80% των λειτουργικών τους εξόδων) και να πάψουν οι «κλοπές από τα δέντρα. Πριν ξεκινήσει η συγκομιδή, οι ελαιοπαραγωγοί χάνουν μέχρι και το 30% της παραγωγής επιτραπέζιας ελιάς τους», είπε χαρακτηριστικά.
Επιπλέον, κατά τον κ. Γκέρτση πρέπει επιτέλους να καταστούν κατανοητά τα πολλαπλά οφέλη της εφαρμογής γεωργίας ακριβείας, αφού όπως είπε «η υιοθέτησή της είναι το παρόν και το μέλλον στον πρωτογενή τομέα». Διατύπωσε δε την θέση του, ότι στην επόμενη 5ετία τα ψεκαστικά drone θα αποτελούν ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία για τους σύγχρονους αγρότες. Μεταξύ άλλων, ο ίδιος υπογράμμισε την ανάγκη εκπαίδευσης και κατάρτισης των αγροτών και μεταποιητών, σε ορθές γεωργικές πρακτικές και εξαγωγών.
Λύσεις υπάρχουν, πρέπει να κινηθούμε τάχιστα
Στο μέλλον της ελαιοκομίας, με την παραγωγή να κινείται παράλληλα με την κατανάλωση, αναφέρθηκε στην τοποθέτησή του ο επιστημονικός σύμβουλος στην «Άρδευση και Ελιά» και πρώην διευθυντής Ινστιτούτου Ελιάς και Υποτροπικών Φυτών Χανίων, Δρ. Κωνσταντίνος Χαρτζουλάκης.
Μάλιστα, όπως επισήμανε παρά τα προβλήματα του κλάδου στη χώρα μας, το ελληνικό ελαιόλαδο, αν υπάρξει σοβαρή και συντεταγμένη εθνική στρατηγική που θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τις αδυναμίες του παρελθόντος, που θα αναδεικνύει τα πλεονεκτήματα που υπάρχουν, ποιοτικά και οργανοληπτικά και παταχθεί η νοθεία, «τότε δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Αντίθετα, ανοίγονται νέες αγορές που μπορούμε να κατακτήσουμε, αν επιμείνουμε στην ποιότητα», υπογράμμισε.
«Μπορεί να μην κάναμε τίποτα για να βελτιώσουμε την ποιότητα του προϊόντος μας που είχε σαφές συγκριτικό πλεονέκτημα τις δεκαετίες ‘80-‘90, αλλά ακόμη και σήμερα, μπορούμε να εξασφαλίσουμε το ρόλο μας στην παγκόσμια αγορά», σημείωσε.
Αναφερόμενος στο τι πρέπει να γίνει «χθες» ώστε ο ελληνικός ελαιοκομικός τομέας να λάβει την απαιτούμενη ώθηση, ο κ. Χαρτζουλάκης επισήμανε: «Πρέπει να κατοχυρώσουμε τα δικαιώματα των ποικιλιών μας» και πρόσθεσε, «μια ακόμη καθοριστικής σημασίας παράμετρος, είναι η οργάνωση των παραγωγών σε ομάδες, με εμπορική μορφή συνεταιρισμών». Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ διευκρίνισε, «στην Ολλανδία μέσω συνεταιρισμών διακινείται το 70% των προϊόντων, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Ελλάδα διαμορφώνεται σε μόλις 18%».
Παράλληλα, κατά τον ίδιο είναι επιβεβλημένο -μεταξύ άλλων- να αναβαθμιστεί η ελαιοκομία στις γεωπονικές σχολές και να καθιερωθεί μάστερ, να δημιουργηθούν μαθήματα σε ΙΕΚ, ειδικούς στο κλάδεμα, που όπως είπε «αποτελεί τη νούμερο ένα εργασία για την καλλιέργεια», αλλά και να λειτουργήσουν εργαστήρια και σχετικές με την ελαιοκομία γεωργικές σχολές.
Κατέληξε λέγοντας ότι «οι χώρες που πάνε μπροστά στον ελαιοκομικό τομέα, όπως η Ισπανία, εφαρμόζουν όλα τα προαναφερόμενα, κάτω από συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο, που ακολουθούν με επιμονή και συνέπεια».
ΑΠΕ-ΜΠΕ