Γράφει η Νία Φώη
Κάνοντας περίπατο στο κέντρο της πόλης μας…έβλεπα τα κλειστά μαγαζιά και τις γκρίζες αφίσες του παρελθόντος να παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μου, έκανα να σταματήσω να μιλήσω με κάποιον καταστηματάρχη …να πάρω μια συνέντευξη για την στήλη…αλλά…κανένας δεν είχε χρόνο…όλοι σε ένα εγκεφαλικό τρέξιμο επιβίωσης για έναν άνισο αγώνα που κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει.
Μητέρες που τρέχουν με τα αυτοκίνητα να αφήσουν τα παιδιά τους όπου μπορούν, για να κυνηγήσουν ένα μεροκάματο και άντρες να στροβιλίζουν από εργασία σε εργασία αναζητώντας λύσεις στα στενά περιθώρια της νέας πραγματικότητας. Έτσι αποφάσισα να μιλήσουμε για αυτές τις δυο λέξεις.
Δυο λέξεις που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους νοηματικά, αφού χωρίς την μια σχεδόν δεν έχουμε την άλλην. Δυο λέξεις που αρχίζουν να ξεφτίζουν από γενιά σε γενιά. Η όλη εξέλιξη του ανθρώπινου γένους βασίστηκε στην ελευθερία του χρόνου κάποιον ανθρώπων που μέσα σε αυτό το χρόνο, ανάπτυξαν, μελέτησαν και έλυσαν μεγάλα θέματα κάθε εποχής. Η δημιουργικότητα, είναι το θεμέλιο της λειτουργίας μιας κοινωνίας και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ελευθερία. Η εργασία και η παραγωγή είναι σίγουρα αναπόσπαστοι κρίκοι για την λειτουργία και ανάπτυξη ενός κράτους, αλλά μήπως πρέπει να μελετήσουμε και την φοβερή παραγωγή εργασίας και ανάπτυξης που φέρνει και ο ελεύθερος χρόνος στην ζωές των ανθρώπων; Όλα είναι θέμα αντίληψης…
Όταν υπάρχει χρόνος, ίσως και να επιλέξουμε να συμβάλουμε στην κοινωνία των πολιτών με άλλου είδους συνεργασίες. Ανταλλακτική οικονομία, εθελοντισμό, κοινωνικές επιχειρήσεις κτλ. με σκοπό την στήριξη και την συνεργασία όλων. Αν δημιουργήσουμε ζωές φυλακισμένες στο χρόνο θα αυξήσουμε την ατομικότητα και το προσωπικό συμφέρον και αυτό σταδιακά θα μας οδηγεί συνεχώς σε «κρίση» κάποιου τύπου στην κοινωνία. Ο ελεύθερος χρόνος του ανθρώπου δεν είναι μόνο δικαίωμα στην ζωή αλλά και απαραίτητο στοιχείο για την βελτίωση της ποιότητας της ίδιας της ζωής που έχει ο άνθρωπος πάνω στην γη. Στην περιοχή μας υπάρχουν πολύ τρόποι κανείς να ασχοληθεί με τα κοινά. Παράδειγμα ήταν το κοινωνικό φροντιστήριο πέρσι και φέτος. Πόσα παιδιά μπόρεσαν να βοηθηθούν και να μάθουν; Όλα αυτά όμως μέσα από τον ελεύθερο χρόνο που είχαν κάποιοι και θέλησαν για να δώσουν.
Πόσο χρόνο έχει άραγε μια νέα μητέρα με το παιδί της ή αλλιώς πόσο της επιτρέπεται να το μεγαλώσει η ίδια όταν βιώνουμε ένα σύστημα αντί-οικογενειακό, σε ότι αφορά το χρόνο μας με τα παιδιά μας; Δίχως να φτάνει αυτό, μας φορολογούν και για κάθε παιδί και έτσι θα φτάνουμε στο σημείο να ζούμε σε μια χώρα γερόντων/ μια χώρα που αργοπεθαίνει μαθηματικά αφού δεν υπάρχουν νέοι. Κοιτάζοντας μια παλιά φωτογραφία σε ένα σημείο της Ρόδου, σε μια τοπική γιορτή το 1980, έβλεπα δροσερά πρόσωπα νέων παντού και στο ίδιο σημείο. Την ίδια μέρα το 2012 είδα μόνο κουρασμένα γκρίζα μαλλιά να ποζάρουν στην φωτογραφία. Πώς θα κάνουμε φίλους, παιδιά, οικογένεια, πώς θα προσφέρουμε στην κοινωνία γύρω μας και θα αλληλο-στηριχτούμε σε αυτές τις δύσκολες μέρες, όταν το πρόγραμμα πλέον, ζητά σχεδόν όλο το χρόνο μας για την παραγωγή ενός χρέους ψεύτικου αριθμητικά και έξυπνα τοποθετημένου; Όλα είναι μια ιδέα, έτσι και ο χρόνος και η ελευθερία και η κρίση. Όσο χρωστάμε …τόσο θα ελέγχουν τον χρόνο μας και κατ’ επέκταση την ζωή μας, την καθημερινότητα μας, την ύπαρξη μας. Πόσο ελεύθερα μπορούμε να ζήσουμε τελικά; Τι είναι η σκλαβιά, αν όχι η στεγνή εκμετάλλευση του χρόνου μας και η εξαθλίωση της «τιμής» μας ανά ώρα. Αξίζει 4 ευρώ μοναχά; Μικρή αξία που έχει πια η ζωή μας!… Ας αναρωτηθούμε τι θα γινόταν εάν κάναμε μια επανασύνδεση, μια αναθεώρηση… ή ένα rebοοt, όπως λέμε, της ουσίας, της ίδιας μας της ζωής. Τώρα που μας πιέζουν, τώρα που κανείς δεν έχει απαντήσεις, τώρα που ο χρόνος μας και η δημιουργία παίζει το πιο σημαντικό ρόλο από ποτέ, τώρα η ουσιαστική ανάπτυξη βασίζετε στην δική μας φαντασία… Χωρίς πολλές κουβέντες, χωρίς βεβαιώσεις και συμφωνητικά, βγείτε έξω συνεργαστείτε, δημιουργήστε, προχωρήστε! Πάρτε το χρόνο σας στα χέρια σας. Λέξεις για σκέψεις …έννοιες …εικόνες…