Γράφει ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης *
Υποθέτω πως όλοι μας γνωρίζουμε το φου μπου(1). Πρόκειται για οικουμενικό και τεράστιο ιστότοπο όπου οι πάντες στον πλανήτη Γη μπορούν να ανοίξουν ιδιωτική σελίδα. Στη σελίδα αυτή εκθέτουν τις φωτογραφίες τους, τα ενδιαφέροντά τους, τον εαυτό τους σε κάθε του πτυχή και προπαντός τις κάθε είδους απόψεις και γνώμες τους – επί της ύπαρξης γενικώς και ενίοτε επί της επιστήμης.
Φυσικά και υπάρχει στο σύστημα μηχανισμός κριτικής. Κάτι σαν τις εκλογές για τους ηγέτες των αστικών κομμάτων όπου, όποιος ενδιαφέρεται, περνά, δίνει τον οβολό του και ψηφίζει. Αυτό λέγεται «δημοκρατική» εκλογή. Η τελευταία στο φου μπου αντιστοιχεί στο λάικ. Υποθέτω ότι υπάρχει και ντισλάικ για όσους δεν συμφωνούν με την άποψη, αν όχι κρίμα – θα πρέπει να εφευρεθεί, έτσι ώστε να ανέβουν οι μετοχές τού φου μπου.
Ας πάμε σε ένα άλλο επίπεδο τώρα και ας υποθέσουμε ότι ένας ιστορικός με ακαδημαϊκή θέση και τίτλους γράφει ένα βιβλίο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Εκεί αφηγείται το πώς οι φοιτητές κακοποίησαν τους αστυνομικούς, έκαψαν σε ενέδρα τους στρατιωτικούς, βασάνισαν τους αιχμαλώτους που έπεσαν στα χέρια τους και σκύλεψαν τα πτώματα των νεκρών τους αντιπάλων. Υποθέτω –δεν είμαι σίγουρος για τίποτε πλέον στη χώρα του ΣΥΡΙΖΑ– ότι όλοι οι εχέφρονες άνθρωποι θα θεωρούσαν ότι αυτός ο ιστορικός επιδίδεται μάλλον σε χουντική προπαγάνδα και ότι σε τίποτε δεν υπηρετεί την επιστήμη της Ιστορίας.
Στην περίπτωση του κυρίου Ρίχτερ έχουμε κάτι αντίστοιχο: έναν ακαδημαϊκό ιστορικό ο οποίος επιμένει ότι ο ναζιστικός πόλεμος και «ιπποτικός» ήταν και σεβόταν, ώς τις 20 Μαΐου του 1941, όλες τις διεθνείς συνθήκες και το δίκαιο του πολέμου. Αυτόν τον «καθαρό» πόλεμο των ναζί τον χάλασε ο ξεσηκωμός του λαού της Κρήτης που πολέμησε τους εισβολείς με ό,τι είχε και δεν είχε. Φυσικά σκότωσε αλεξιπτωτιστές και με τις κατσούνες, το οποίο ως γνωστόν είναι έγκλημα πολέμου καθότι η κατσούνα είναι απαγορευμένο από το δίκαιο του πολέμου όπλο.
Τα άλλα περί σκύλευσης νεκρών και σφαγής τραυματιών τα παραλείπω καθότι είναι τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν οι δωσίλογοι της Αθήνας και του νησιού για να δικαιολογήσουν τα τρομερά εγκλήματα που διέπραξαν οι φίλοι και προστάτες τους Γερμανοί ενάντια στον ηρωικό λαό (ναι! υπάρχουν και τέτοιοι!).
Στο σημείο αυτό επιμένει ο κύριος Ρίχτερ ο πόλεμος έγινε «βρόμικος» και οι ναζί «αναγκάστηκαν» να εκτελέσουν κόσμο. Πριν βγει, να θυμίσω, το καλοκαίρι του 1941 είχαν εκτελέσει στο νησί «εν ψυχρώ» και σε δόσεις περισσότερα από 2.000 άτομα. Τι σημαίνει να δικαιολογείς ένα τέτοιο έγκλημα βλέποντας αποκλειστικά και μόνο μέσα από τα μάτια του εγκληματία;
Είπαμε όμως, σε αντίθεση με τα περί xούντας, ετούτα εδώ, καθώς περιλαμβάνουν Γερμανό και δη «φιλέλληνα», είναι απλά «επιστημονικές απόψεις». Η αλήθεια του φου μπου, αν θέλετε, η αλήθεια του ραγιά, αν προτιμάτε.
Σε μια άλλη περίσταση, πρόσφατη, ένας άλλος ακαδημαϊκός ιστορικός σε ένα από τα πονήματά του υποστήριξε ότι οι δωσίλογοι, τα Τάγματα Ασφαλείας και οι άλλοι θεσμοί του ναζιστικού καθεστώτος της Ελληνικής Πολιτείας δεν είχαν καμία σχέση με τον αντισημιτισμό και πουθενά δεν αναμίχθηκαν στην εκτόπιση και εξόντωση των Εβραίων συμπατριωτών μας! Το πόνημα αυτό αξιολογήθηκε μαζί με άλλα, η ασυνήθιστη άποψή του θεωρήθηκε «επιστημονική» και ο επιστήμων ανέλαβε τη μοναδική έδρα Εβραϊκών Σπουδών σε ελληνικό Πανεπιστήμιο. Στις διαμαρτυρίες που υπήρξαν η απάντηση ήταν έτοιμη. Οι διαδικασίες ήταν άψογες και τα λάικ επαρκή.
Τον καιρό τού φου μπου η ελευθερία βλέπει με το ένα μάτι, το δεξιό ή ακροδεξιό συνήθως. Κάτω από βουνά ανοησίας και «άποψης» ακυρώνονται τα πάντα, εξισώνονται τα πάντα. Ο ναζισμός γίνεται απλά μια «άποψη», μπορούμε να της κάνουμε «ντισλάικ» αν δεν μας αρέσει. Η επιστήμη της Ιστορίας το ίδιο, ευτελίζεται αναθεωρούμενη και έτσι καταπίπτει το κυριότερο εμπόδιο για την αποκατάσταση του ναζισμού: η γνώση των εγκληματικών του πράξεων, των ανθρωποκτόνων ιδεολογιών και πολιτικών του.
Περί του δικαστηρίου τώρα. Ο κ. Ρίχτερ ξεχνά τον ναζισμό και αποδίδει τον εκβαρβαρισμό του Παγκοσμίου Πολέμου στην αντίσταση του λαού της Κρήτης. Από τα πανεπιστημιακά τμήματα, το ένα (στην Κρήτη!) τον τιμά, τον κάνει επίτιμο διδάκτορα, ενώ άλλα (των οποίων τα μέλη πρόσκεινται κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ) σπεύδουν να καταδικάσουν ως «έκτροπα» όσα συνέβησαν στην τελετή απονομής και να υιοθετήσουν ως «επιστημονικό» το έργο του και ως εκ τούτου να θεωρήσουν απαράδεκτη την παραπομπή του σε δίκη – μιλώντας μάλιστα για σκοταδισμό και βαρβαρότητα των εναγόντων. Οταν η ακαδημαϊκή κοινότητα «αντιδρά» με τον τρόπο αυτό, η δίκη και το δικαστήριο είναι το πρόβλημα;
Ετσι λοιπόν –μας λένε οι διανοούμενοι της δεύτερης φοράς Αριστερά και οι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων– η αντίδραση σε απόψεις που αποκαθιστούν και υμνούν τον ναζισμό είναι λογοκρισία. Προφανώς στις επώδυνες στιγμές της ανθρωπότητας περιλαμβάνουν ίσως και τις δίκες της Νυρεμβέργης. Διότι κατ’ αυτούς τον ναζισμό έχεις δικαίωμα να τον αντικρούσεις μόνο διά του πολιτισμού σε καθώς πρέπει ακαδημαϊκές συζητήσεις και πάνελ.
Φυσικά στο ελεύθερο φου μπου θύτες και θύματα έχουν το ίδιο βάρος. Και οι εικόνες των εκτελεσμένων της Κρήτης, του Διστόμου, των Καλαβρύτων, της Καισαριανής, του Κιέβου, της Βαρσοβίας, του Αουσβιτς, του Νταχάου μετρούν όσο και οι σέλφι φωτογραφίες των ναρκισσευόμενων «ελεύθερων» του φου μπου.
(1) Γνωστό και ως facebook
*καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ
