Στην εποχή των μνημονίων, η Δημοκρατία και η κυριαρχία των κρατών αλλοιώνονται. Οι αποφάσεις λαμβάνονται όχι από τους εκπροσώπους των λαών, αλλά από τις Βρυξέλλες. Ενώ επικαλούνται το συμφέρον των λαών, ο λαός ποτέ δεν ερωτάται απευθείας για τις πολιτικές που άλλοι αποφασίζουν για εκείνο. Ταυτόχρονα, τα εθνικά κοινοβούλια ασκούν δευτερεύοντα ρόλο τυπικής έγκρισης για πολλά σημαντικά ζητήματα.
Τις περισσότερες μάλιστα φορές.
Η Καπιταλιστική κρίση παρατείνεται εξαιτίας της επίθεσης λιτότητας και περικοπών που θεσμοποιήθηκε από την Ευρωπαϊκή ένωση. Εντείνεται σήμερα μια σχέση που χαρακτηρίζεται από δύο γενικά στοιχεία. Το πρώτο είναι η αύξηση της οικονομικής ανέχειας και εξαθλίωσης στο Νότο, ενώ στο Βορρά αυξάνεται ο πλούτος ο οποίος κατανέμεται άνισα. Το δεύτερο χαρακτηριστικό, είναι οι σχέσεις εξάρτησης σε όλες τις σφαίρες της ζωής.
Στην οικονομία και στην πολιτική το γεγονός οφείλεται στην επιβολή πολιτικών στα κράτη της περιφέρειας που εξυπηρετούν τα μεγάλα χρηματοοικονομικά συμφέροντα του αναπτυγμένου Βορρά.
Αυτή η τάση οδηγεί μέσω των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων στη βίαιη αναδιανομή του πλούτου, στις ιδιωτικοποιήσεις και στις συμπράξεις ξένων και ντόπιων μεγαλοεπιχειρήσεων.
Η Ευρωπαϊκή ένωση παρουσιάζει την οικονομική της ολοκλήρωση ως τη μόνη λύση ενάντια στην κρίση και τα βαριά πλήγματα που δέχτηκαν οι οικονομίες στην Ευρώπη.
Προωθεί ένα νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο το οποίο στοχεύει στην απόλυτη φιλελευθεροποίηση της αγοράς, στην απορρύθμιση της εργασίας, στη διάλυση του κοινωνικού κράτους αλλά και στο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας.
Η αδηφάγος δίνη της πρωτόγνωρης και καλπάζουσας οικονομικής κρίσης, που ξέσπασε στην Ελλάδα και Κύπρο τα τελευταία χρόνια, διατάραξε τις κοινωνικές ισορροπίες και συνέλαβε στο να κλονιστεί και να καταρρεύσει ο κοινωνικός ιστός.
Οι κοινωνικές, οικονομικές, εργασιακές, εκπαιδευτικές και άλλες επιπτώσεις και προεκτάσεις της είναι αρνητικότατες, θλιβερές και καταστροφικές. Και οι συνέπειες των πιο παραπάνω πολιτικών είναι εμφανείς στην κοινωνία.
Είμαστε μάρτυρες φανερών και συγκεκαλυμμένων μεθοδεύσεων ακρωτηριασμού και παραμόρφωσης της δημόσιας εκπαίδευσης με τη μείωση των κονδυλίων και τις εκπαιδευτικές ή εργασιακές αλλαγές που επιχειρούνται, να πλήτουν αρνητικά την ποιότητα της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης.
Γνωρίζοντας βέβαια ότι μια εκπαίδευση χαμηλών προδιαγραφών αποτελεί σίγουρα το πιο πρόσφορο έδαφος για επιβολή πολιτικών νεοφιλελεύθερων στο χώρο της παιδείας.
Δεν θέλουν ένα σχολείο δημοκρατικό, ανθρώπινο που θα μετατρέπει τη γνώση σε δύναμη δημιουργική και θα σμιλεύσει το αυριανό κριτικά σκεπτόμενο πολίτη.
Από αυτόν τον πολίτη ο νεοφιλελευθερισμός κινδυνεύει.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες τα κόμματα της Αριστεράς σε Ελλάδα και Κύπρο οφείλουν να προτείνουν μια πραγματικά εναλλακτική πορεία. Μακριά από τα σύμφωνα σταθερότητας που έχουν ως μοναδικό κριτήριο την τήρηση από τα κράτη μέλη του δόγματος που έχει στο επίκεντρο του το μονεταρισμό της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας αντί τα κριτήρια της ρυθμισμένης εργασίας για όλους, της καταπολέμησης της φτώχειας, της ενίσχυσης της δημόσιας παιδείας και υγείας, της εξάλειψης του φαινομένου των αστέγων που κτυπά πλέον τις πόρτες και των 2 χωρών.
Μέσα σε αυτό το τοπίο η ομάδα Ευρωπαϊκής Αριστεράς αγωνίζεται να ανκόψει τις αντιλαϊκές μεθοδεύσεις, στο βαθμό που είναι στην τυπική αρμοδιότητα του Ευρωκοινοβουλίου.
Τα αριστερά κόμματα σε Ελλάδα και Κύπρο επιβάλλεται να προβάλλουν ένα διαφορετικό όραμα, το όραμα της Ευρώπης των λαών, της Δημοκρατίας και της ισότητας. Οι δυνάμεις της Αριστεράς έχουν τη δύναμη και το ρεαλισμό να νατιταχθούν στην εκμετάλλευση και στη φτωχοποίηση των Ευρωπαϊκών λαών.
Να προτάξουν πρόταση κοινωνικής ανάπτυξης. Να προστατεύσουν τα καλώς νοούμενα συμφέροντατης συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, του συνόλου των Ευρωπαϊκών λαών.
Προς αυτή την κατεύθυνση εργάζονται και πρέπει να εντείνουν τον αγώνα τους τα κόμματα της αριστεράς σε Ελλάδα και Κύπρο.
Ο αγώνας είναι δικός τους και θα δικαιωθεί…