Του Θέμη Τζήμα
Ήρθε λοιπόν στην Ελλάδα, ο “φίλος” της χώρας Φρανσουά Ολάντ. Ο “φίλος” που πάτησε πόδι στους Γερμανούς ούτως ώστε να εφαρμοστεί το σχέδιο Σόιμπλε Α’ αντί του σχεδίου Σόιμπλε Β’, δηλαδή το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο που αλέθει συνολικά κάθε σχεδόν κοινωνική ομάδα, πλην εφοπλιστών, λοιπών μεγάλων κεφαλαιοκρατών και εκείνων των φοροφυγάδων που τυγχάνουν της προστασίας του κουαρτέτου. Ένας από τους χειρότερους προέδρους της Γαλλίας, με αποκαρδιωτικές έως καταστροφικές επιδόσεις σχεδόν σε όλους τους κρίσιμους τομείς της γαλλικής πολιτικής, που κέρδισε ορισμένους επικοινωνιακούς πόντους επειδή πιστώθηκε την υποταγή Τσίπρα στο σχέδιο Σόιμπλε Α’ και επειδή η Άγκελα Μέρκελ του παραχώρησε το ρόλο του “καλού” στο κακοπαιγμένο θέατρο της ευρωζώνης σε σχέση με την Ελλάδα, έρχεται ως ο επικεφαλής ντίλερ μιας ομάδας (από-) επενδυτών.
Ο Αλέξης Τσίπρας, αποφασισμένος να τελειώσει τη δουλειά που άφησαν στη μέση οι Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος και Αντώνης Σαμαράς τον υποδέχεται έχοντας ξεχάσει τα περί “Ολαντρέου”, βγάζοντας την πραμάτεια, δηλαδή ό,τι αξίζει από τη χώρα, στο σφυρί. Πίσω από τις παράτες των αγημάτων μετά δυσκολίας κρύβεται η πρώτη πικρή αλήθεια για το λαό: όπως όλες οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις έτσι και αυτή, νιώθοντας τη δυσαρέσκεια του λαού να φουντώνει, κυνική και απολύτως προσαρμοσμένη στις επιταγές των δανειστών, πίσω και πέρα από τις δήθεν αντιστάσεις της, έχει κατανοήσει ότι πλέον λογοδοτεί στους “έξω” και στους “πάνω”, όχι στους “κάτω” τους οποίους ανερυθρίαστα προσβάλλει όσο τους λεηλατεί. Εξ ου και θα προσπαθήσει να πουλήσει όσα περισσότερα μπορεί, όσο πιο γρήγορα γίνεται, την ίδια στιγμή που το μνημόνιο 3 θα ισοπεδώνει ό,τι άφησαν όρθιο τα δύο προηγούμενα.
Η δεύτερη πικρή αλήθεια είναι ότι οι περιβόητοι επενδυτές είναι στην πραγματικότητα διαβόητοι από- επενδυτές. Αφού οι κυβερνήσεις απαξιώσουν ό,τι ανήκει στο δημόσιο και αξίζει, είτε λόγω συσσωρευμένου εξοπλισμού, είτε ως μονοπώλιο ή επειδή διαθέτει κυρίαρχη θέση στην αγορά, οι (από-) επενδυτές έρχονται για να το λεηλατήσουν κυριολεκτικά: λιγότεροι και κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι, έσοδα που φεύγουν κατά βάση εκτός χώρας, χαριστικές ρυθμίσεις προς όφελός τους, ιδιωτικά μονοπώλια και ολιγοπώλια που δρουν ανεξέλεγκτα, προσαρμογή της λειτουργίας της εθνικής οικονομίας σε ρυθμούς ξένων οικονομιών οι οποίες κατά βάση ενδιαφέρουν τις εν λόγω επιχειρήσεις, ενώ η χώρα χάνει έσοδα, εργασία, κατανάλωση, έλεγχο στρατηγικών τομέων της.
Και την ίδια στιγμή, οι πρόθυμοι παπαγάλοι να προσπαθούν να μας πείσουν ότι προοδευτικό δεν είναι να παλεύεις για μια ακηδεμόνευτη χώρα και λαό αλλά οι γονυκλισίες απέναντι κάθε φορά σε άλλο πάτρωνα. “Ρεαλιστική” εξωτερική πολιτική για τους ίδιους είναι η άμυνα να επαφίεται στην καλή θέληση του Ισραήλ, οι σχέσεις στην περιοχή να είναι προσαρμοσμένες στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, οι τράπεζες να είναι παραρτήματα της ΕΚΤ, τα κόκκινα δάνεια στα χέρια κερδοσκοπικών funds, οι υποδομές διαμοιρασμένες μεταξύ ξένων κρατών ή προστατευομένων τους εταιρειών, το ανθρώπινο δυναμικό στο δρόμο της μετανάστευσης. Η λεηλασία Ολάντ από τη μια και η ολοένα μεγαλύτερη βαρβαρότητα των δανειστών από την άλλη είναι δυο εξαιρετικά ακριβείς φωτογραφίες του μνημονιακού παρόντος και μέλλοντος. Υποτίμηση της εργασίας και της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας σε βαθμό διάλυσης από τη μια, ούτως ώστε κομμάτι το κομμάτι να βγαίνουν η χώρα και η εθνική οικονομία στο σφυρί από την άλλη.