Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εκφράζει την ανησυχία της για το κλίμα πόλωσης που υπονομεύει την διαδικασία του δημοψηφίσματος, το οποίο διεξάγεται σε βεβιασμένες και πιεστικές συνθήκες. Περισσότερο εκφράζει τον έντονο προβληματισμό της ως προς τις εγγυήσεις υπέρ των δικαιωμάτων την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Υπογραμμίζουμε, με αναφορά σε ανακοίνωση του Γραφείου του Ύπατου Αρμοστή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου των Ην. Εθνών, την πεποίθησή μας ότι διακυβεύονται πολλά περισσότερα από τις οικονομικές υποχρεώσεις για την αποπληρωμή του Χρέους.
Είναι απογοητευτικό ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ, σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες των Ην. Εθνών, απέτυχαν να διασφαλίσουν τις διεθνείς εγγυήσεις για την κατοχύρωση των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων και ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις με τα μέτρα που υιοθέτησαν οδήγησαν στην συρρίκνωση των εγγυήσεων αυτών (αποσάθρωση δομών κοινωνικής-ιατρικής μέριμνας, ασφαλιστικών δικαιωμάτων, συλλογικών συμβάσεων εργασίας κλπ) και κατά συνέπεια στην αποψίλωση της ιδιότητας του πολίτη.
Θυμίζουμε ότι η Ένωση σε έκθεση που είχε καταρτίσει το 2014 σε συνεργασία με τη Διεθνή Ομοσπονδία για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (FIDH) είχε επισημάνει ότι τα μέτρα λιτότητας τα οποία υιοθετήθηκαν για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης είχαν αρνητικό αντίκτυπο στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως στο δικαίωμα στην εργασία και το δικαίωμα στην υγεία, και συρρίκνωσαν τις θεμελιώδεις ελευθερίες στην Ελλάδα, θέτοντας σε κίνδυνο τα δημοκρατικά και δικαιοκρατικά πρότυπα σε διαφορετικούς τομείς, όχι μόνο σε επίπεδο κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων, αλλά και των ατομικών και πολιτικών.
Επεσήμανε δε τους κινδύνους που ενυπάρχουν στις πολιτικές στη χάραξη των οποίων αγνοήθηκαν οι αρνητικές επιπτώσεις που ήταν αναμενόμενο να έχουν στα δικαιώματα του ανθρώπου και τόνισε την ευθύνη που φέρουν για τις παραβιάσεις αυτές οι εθνικοί και διεθνείς θεσμικοί φορείς, ιδιαίτερα η ΕΕ και τα κράτη μέλη της.
Σήμερα, για μία ακόμη φορά τονίζουμε ότι μια δημοκρατική κοινωνία οφείλει να ρυθμίζει τις οικονομικές σχέσεις στο εσωτερικό της με τρόπο που να διευκολύνει την απόλαυση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Είναι ακριβώς αυτό που εγγυάται η Συνθήκη της Λισσαβόνας (άρθρα 1, 2), δηλαδή την προστασία των δικαιωμάτων, την προστασία από τον κοινωνικό αποκλεισμό και, το κρίσιμο, την διασφάλιση της οικονομικής αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ.
Το Χρέος, όπως και αν αντιμετωπιστεί μετά το δημοψήφισμα, δεν πρέπει να αποτελέσει το έδαφος επάνω στο οποίο θα οικοδομηθεί η αποτυχία του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων. Γιατί τελικά θα χαθούν πολλά περισσότερα από χρήματα!
