Της Εβελίνας Χατζηδάκη
Δεν είναι τρόπος του λέγειν, δεν είναι υπερβολή για να τονιστεί μια κατάσταση, είναι η αλήθεια, είναι κυριολεξία και είναι αυτό που πραγματικά έχει συμβεί. Δεν κάναν τον κόπο να μας το πουν βέβαια και γι αυτό πρόκειται για δυό συμφωνίες που εκτός από παράλογες και εγκληματικές είναι και άκυρες αν κατανοήσουμε τη σημασία τους και αποφασίσουμε να τις καταργήσουμε.
Για μας τους ανώνυμους (-ες), αυτό που ονομάστηκε «κρίση» άρχισε τον Απρίλη του 2010 με την ανακοίνωση τού φερόμενου σαν Έλληνα πρωθυπουργού από το Καστελλόριζο. Η κατάσταση, όσο ανησυχητική κι αν παρουσιαζόταν έκρυβε ένα δραματικό μυστικό που ουδέποτε ειπώθηκε από κανένα νησί ή κανένα άλλο ειδυλλιακό πλαίσιο. Εκείνο που άρχιζε δεν ήταν μόνο η προσφυγή της Ελλάδας στους «μηχανισμούς στήριξης» Ε.Ε. και ΔΝΤ λόγω της κακής δημοσιονομικής της κατάστασης και της αδυναμίας της να δανειστεί πια από τις Αγορές, δεν ήταν μόνο το Μνημόνιο 1 που προετοιμαζόταν και η εποχή σκληρής λιτότητας και αθρόων ιδιωτικοποιήσεων που προανάγγειλε.
Δεν ήταν καν η παραίτηση οριστικά και αμετάκλητα από την αξίωση της εθνικής κυριαρχίας που υπήρχε και στο Μνημόνιο 1 αλλά αδυνατούσε το μυαλό μας να τη συλλάβει σαν κυριολεξία και να φανταστεί τους τρόπους που θα εφαρμοζόταν. Γιατί η νέα πραγματικότητα ξεπερνούσε κάθε φαντασία: η Ελλάδα θα συνέχιζε να είναι μέλος της Ε.Ε. μόνο έμμεσα, προσαρτημένη και ενταγμένη στο διοικητικό σύστημα της Γερμανίας!!!
Σ’ αυτό είχε βάλει την υπογραφή του ο Γιώργος Παπανδρέου ένα μήνα πριν το Καστελλόριζο σε επίσκεψή του στην Γερμανία όπου υπέγραψε δύο συμφωνίες συμπληρωματικές η μια της άλλης οι οποίες προορίζονταν να εξασφαλίσουν την βαθμιαία προσαρμογή του διοικητικού συστήματος της Ελλάδας σ’ αυτό της Γερμανίας.
Και οι συμφωνίες αυτές πήραν ονόματα σύμφωνα με το παγκοσμιοποιητικό «γλωσσάρι» διαστροφής των λέξεων (όπου οι «κακές» λέξεις αντικαθίστανται με άλλες ανώδυνες και απατηλές που να κρύβουν το πραγματικό περιεχόμενό τους, η λογική που έκανε το πρώην Υπουργείο Δημόσιας Τάξης να μετονομαστεί σε Προστασίας του Πολίτη): ήταν η Ελληνογεμανική Εταιρική Σχέση και η Ελληνογερμανική Συνέλευση.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά εταιρική ισότιμη σχέση (εκτός από το μοίρασμα των εξόδων), καμιά Συνέλευση δεν λαβαίνει χώρα (σαν ανοικτή δημοκρατική διαδικασία) και το πρώτο συνθετικό στον κατά κόρο χρησιμοποιούμενο όρο «ελληνογερμανική» μόνο αν μπει σε εισαγωγικά θα δείχνει την πραγματικότητα αφού μόνο οι Γερμανοί κανονίζουν όλη τη διαδικασία.
Για τις οικονομικές συνέπειες αυτών τών συμφωνιών έχουν ειπωθεί πολλά εγώ εδώ θα εστιάσω στις πολιτικές συνέπειες που είναι άγνωστες στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Και πώς να μην είναι αφού κρατήθηκαν στο πιο βαθύ σκοτάδι, δεν ανακοινώθηκαν πουθενά, και ο λαός έχει πλήρη άγνοια ότι οι «εκπρόσωποί» του έχουν υπογράψει την παράδοση της χώρας στους Γερμανούς. Μα και από τους εκπροσώπους πολύ λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν κάτι, οι «μυημένοι», αφού οι συμφωνίες δεν πέρασαν από κανένα κοινοβούλιο ούτε το ελληνικό ούτε το γερμανικό και για μεν την πρώτη την «Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση» η άγνοια είναι σχεδόν πλήρης, μόνο κάποιες ελάχιστες πληροφορίες δόθηκαν αφού πέρασαν μερικά χρόνια και κάποιες μεμονωμένες φωνές βρέθηκαν να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου αλλά πνίγηκαν μέσα στον ωκεανό των δημοσιεύσεων του διαδικτύου.
Για την «Ελληνογερμανική Συνέλευση» που θα κάνει τη νέα ετήσια συνεδρίασή της στην Κρήτη σε λίγες μέρες έχουν ειπωθεί αρκετά πράγματα, έχουν υψωθεί φωνές διαμαρτυρίας κύρια για την διαβλεπόμενη λεηλάτηση του πλούτου και των παραγωγικών δυνατοτήτων των ελληνικών δήμων ή τουλάχιστον για τη χρησιμοποίησή τους για όφελος της Γερμανίας, την εξαγωγή στην Ελλάδα αμφιλεγόμενης τεχνολογίας που θέλουν να πουλήσουν οι Γερμανοί, την απορρόφηση του ελληνικού εργατικού δυναμικού για να μειωθούν οι μισθοί στη Γερμανία στερώντας τη χώρα μας από τη νεολαία της, την εισαγωγή νέων μεθόδων εκπαίδευσης επικεντρωμένης αποκλειστικά στις πρακτικές γνώσεις από την οποία να λείπει εντελώς η παιδεία και διάφορα παρόμοια. Αυτά είναι σωστά αλλά δεν είναι όλα.
Στο σκοτάδι παραμένει η συμπληρωματική λειτουργία της Ελληνογερμανικής Συνέλευσης με την Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση και ο ρόλος της στην ένταξη της Ελλάδας στο γερμανικό διοικητικό σύστημα και αυτός πιστεύω ότι είναι ο απώτερος σκοπός αυτού του θεσμού. Η οικονομική εκμετάλλευση έρχεται πάντα σα συνέπεια της μετατροπής μιάς χώρας σε αποικία.
Ας δούμε λίγα περισσότερα γι αυτούς τους δυό θεσμούς που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο με στόχο ο μεν πρώτος να πετύχει την κεντρική ενσωμάτωση της Ελλάδας στο γερμανικό διοικητικό σύστημα ο δε δεύτερος την περιφερειακή οργάνωση με πρότυπο το γερμανικό αυτοδιοικητό σύστημα με γερμανική όμως για την περίπτωσή μας εποπτεία.
Η «Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση»
Με την Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση, όπως επικαλούνται άρθρα με βάση γερμανικές διπλωματικές πηγές, προβλέπεται η ανάληψη από τους Γερμανούς «ζητημάτων κρατικής διαχείρισης στην Ελλάδα, στα οποία περιέχονται ζητήματα δημοσιονομικά, δομής του κράτους, διαχείρισης των νοσοκομείων, ενέργειας, αναπτυξιακά, τουρισμός κ.λ.π.» Αυτό σε κεντρικό επίπεδο, όπου η Γερμανία μπαίνει με τη συμφωνία αυτή στην κρατική διαχείριση της Ελλάδας.
Τα μνημόνια που ακολούθησαν στη συνέχεια για τα οποία έχουμε μάθει και συζητήσει πολύ, αποτελούν την υλοποίηση αυτής της κεντρικής συμφωνίας κι αυτό οι περισσότεροι (-ες) από εμάς δεν το ξέραμε. Για την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην αυτοκρατορία του Δ΄Ράιχ χρειάστηκε μια μεταβατική περίοδο και έναν πρωθυπουργό αλλοιώτικον από τους άλλους που θα λειτουργούσε πέρα από την πολική, σαν μάνατζερ με ειδικές γνώσεις για την τεχνική διεκπεραίωση του συγκεκριμένου έργου.
Το κατάλληλο πρόσωπο βρέθηκε και μετά τη λήξη της θητείας του είχαν ολοκληρωθεί εκείνα τα περίεργα φαινόμενα για τα οποία ακούγαμε και δεν καταλαβαίναμε όπως τον Βαρουφάκη να λέει για σχέδιο πώς να πάρουμε τα Α.Φ.Μ. των Ελλήνων πολιτών από τη Γερμανία, κλήσεις πολιτών από την Εφορία που μιλούσαν για οφειλή στο γερμανικό Δημόσιο κ.λ.π (στη συνέχεια βέβαια διόρθωσαν τις φόρμες για να μην μας το βγάζουν και μπροστά στα μάτια μας). Αυτά όλα και τα μνημόνια που ακολούθησαν ήταν εφαρμογή και υλοποίηση αυτού που ονομάστηκε «Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση».
Και βέβαια ο θεσμός αυτός «έσφιζε από Δημοκρατία» απ’ αυτήν την δημοκραία που ξέρουν να εξασκούν τα κράτη της «πολιτισμένης Δύσης» του Διαφωτισμού. Όχι μόνο ο ελληνικός λαός δεν ενημερώθηκε ποτέ ότι έγινε «εταίρος» ενός άλλου κράτους με το οποίο μάλιστα είχε προηγούμενα και έχυσε άφθονο αίμα για να αποτινάξει τον ζυγό του στο παρελθόν, από καμιά από τις τέσσερεις κυβερνήσεις που φρόντισαν για την εφαρμογή του (όλες, αδιαμαρτύρητα και χωρίς καμιά εξαίρεση), όχι μόνο καμιά προειδοποίηση έστω και σαν νύξη δεν υπήρχε σε κανένα εκλογικό πρόγραμμα, αλλά η συμφωνία αυτή δεν πέρασε ποτέ από καμιά Βουλή ούτε την ελληνική αλλά ούτε και τη γερμανική, μόνο τα μνημόνια πού ήταν εφαρμογή της περάσαν αδιάβαστα και αμετάφραστα από τη Βουλή της «χώρας των ηττημένων» όπως ονόμασε την Ελλάδα η Die Welt. Αλλά βέβαια ούτε και αυτά υπήρχαν σε κανένα εκλογικό πρόγραμμα , πέρασαν πραξικοπηματικά για το λαό κάνοντας την Δημοκρατία που ζούμε ελάχιστα να διαφέρει από δικτατορίες κανονικές και με τη βούλα.
Η «Ελληνογερμανική Συνέλευση»
Είναι το δίδυμο αδελφάκι τής προηγούμενης. Επειδή η πρώτη συμφωνία αφορά την κεντρική κρατική δομή, η Γερμανία όμως είναι ομοσπονδιακό κράτος με επαρχίες που είναι κρατίδια θα έπρεπε και η ενσωματωμένη (χωρίς να το ξέρει ο λαός της) Ελλαδα να αποκτήσει παρόμοια δομή. Με τις ετήσιες συναντήσεις των εκπροσώπων των Δήμων και των Περιφερειών όπου δίνονται τα «μαθήματα», με τις ενδιάμεσες επισκέψεις στη Γερμανία για «πρακτική εξάσκηση», με τις αδελφοποιήσεις Δήμων και Περιφερειών με αντίστοιχους γερμανικούς, επιδιώκεται η ένταξη της Ελλάδας των περιφερειών στη γερμανική διοίκηση των κρατιδίων.
Για να λειτουργεί αρμονικά η γερμανική διοίκηση χρειαζόταν η νέα αποικία να αποκτήσει ανάλογη διοικητική δομή και σημαντικά μεγαλύτερη αυτονομία στις περιφέρειες. Το έδαφος προετοίμασε ο Καλλικράτης αλλά δεν ήταν αρκετός γιατί οι περιφέρειες και οι δήμοι της Ελλάδας δεν θα ήταν χρήσιμο (για τη Γερμανία) να αυτονομηθούν αυτοτελώς αλλά σαν παιδιά που δεν έχουν ωριμάσει και δεν έχουν εμπεδώσει την τευτονική «ορθολογική» αντιμετώπιση των πραγμάτων, στη «Συνέλευση» αυτή θα έπρεπε να πάνε με τον κηδεμόνα τους. Δεν είχαν πρόβλημα να μας το πουν κατάμουτρα σε πολλές επαναλήψεις για να το εμπεδώσουμε.
Ο μέχρι πρόσφατα επιτετραμμένος για την Ελληνογερμανική Συνέλευση με πρόσθετες ιδιότητες του μέλους της γερμανικής κυβέρνησης και υφυπουργός Ελλάδας παρακαλώ(ποια άλλη ομολογία χρειάζεται ότι η Ελλάδα έχει προσαρτηθεί σαν αποικία στη Γερμανία) έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι στις προθέσεις της Συνέλευσης είναι να κάνει την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της (οποία εταιρική σχέση!).Μην πάει ο νους σας σε καμιά οικονομική βοήθεια έστω υστερόβουλη σαν αυτή του σχεδίου Μάρσαλ.
Όχι μόνο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά η Γερμανία αρνείται ακόμα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στην καταβολή των αποζημιώσεων από την καταστροφή που προκάλεσε στον Β΄Π.Π. και επιπλέον η εξοντωμένη Ελλάδα έχει ισότιμη συμμετοχή στη λειτουργία αυτού του θεσμού ο οποίος υπάγεται στο γερμανικό υπουργείο εξωτερικών.
Η βοήθεια θα είναι, όπως λένε διαρκώς, σε επίπεδο παροχής τεχνογνωσίας . Φτου, είπα την απαγορευμένη από το παγκοσμιοποιητικό «γλωσσάρι» λέξη. Δεν τη λένε παροχή που παραπέμπει σε μονόδρομη σχέση αλλά μιλούν πάντα για ανταλλαγή τεχνογνωσίας ενώ είναι φανερό ότι δεν υπάρχει καμιά ανταλλαγή, οι Γερμανοί είναι μόνιμα οι διδάσκαλοι αντιμετωπίζοντας τους Έλληνες ομόλογούς τους σαν το νήπιο που δεν έχει μάθει να στέκεται στα πόδια του και αυτού του είδους τη βοήθεια ομολογεί ανοιχτά ο κ. Φούχτελ ότι έχει στο νου του.
Ο συμπατριώτης του μάλιστα οικονομολόγος και μέλος της Task Force Γιενς Μπάστιαν, σε ομιλία του στο Βερολίνο είπε για τη δικιά του βοήθεια το ίδιο πράγμα με πιο γλαφυρό τρόπο : ότι η όλη προσπάθεια συνίσταται στο «να μάθει τους Έλληνες να περπατούν και θα τερματιστεί όταν τα αναπρογραμματισμένα πόδια τους θα έχουν συνηθίσει στον ορθό ευρωπαϊκό βηματισμό» (όταν αποκτήσουν δηλαδή τη νεοφιλελεύθερη λογική).
Στην «Ελληνογερμανική Συνέλευση» δεν δημιουργούνται επαφές ανάμεσα στους εκπροσώπους δήμων και περιφερειών Ελλάδας και Γερμανίας χωρίς παρέμβαση κυβερνητικών εκπροσώπων όπως διατείνονται οι Γερμανοί. Γιατί οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι δεν λείπουν, λείπουν μόνο οι Έλληνες κυβερνητικοί εκπρόσωποι.
Τόσο ο νέος επιτετραμμένος από την γερμανική κυβέρνηση υπήρξε μέλος της όσο και ο προηγούμενος ο γνωστός μας Φούχτελ ήταν ενεργό μέλος και επιπλέον διορισμένος υφυπουργός Ελλάδας .Έλληνας εκπρόσωπος μπορεί να απευθύνει κάποιον χαιρετισμό για να δείξει ότι έχει συναινέσει στο ξεπούλημα, άλλη συμμετοχή δεν έχει. Οι εκπρόσωποι των ελληνικών δήμων και περιφερειών συζητούν απ’ ευθείας με την γερμανική κυβέρνηση.
Κι αυτό έχει ξανασυμβεί. Πότε; Το 1941.Από τα πρώτα πράγματα που έκανε το γερμανικό διοικητήριο όταν εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ήταν να έρθει σε επικοινωνία με τους διορισμένους από τον Μεταξά δημάρχους και να τους ζητήσει να αναφέρονται στη γερμανική διοίκηση. Όποιος αρνήθηκε απολύθηκε από τη θέση του. Κι όμως υπήρξαν μερικοί που αρνήθηκαν. Οι σημερινοί εκλεγμένοι εκπρόσωποι, έστω κι αν ισχυριστούν ότι δεν ξέρουν τίποτα για τις συμφωνίες υποδούλωσης που υπόγραψε ο Γιωργάκης Παπανδρέου, πώς μπορεί να δέχονται να παίξουν έναν ρόλο που δεν είναι δύσκολο να καταλάβουν ποιος είναι από την ίδια τη λειτουργία αυτού του θεσμού;
Θα σταματήσω εδώ γιατί υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν γι αυτή την τρόπος του λέγειν «Ελληνογερμανική Συνέλευση». Για τα εξαιρετικά αμφιλεγόμενα οφέλη (είναι ο 8ος χρόνος λειτουργίας του θεσμού, τα είδατε πουθενά αυτά τα περιβόητα οφέλη;), για το πέρασμα στην περιφερειακή διακυβέρνηση του κ. Πατούλη, για την είσοδο των τραπεζών Sparkassen στην Ελλάδα, για την παράκαμψη των δημοτικών συμβουλίων και την σιωπή που τυλίγει τις συζητήσεις και τα πεπραγμένα αυτής της υποτίθεται Συνέλευσης θα επανέλθω σε άλλο κείμενο.
Τώρα είναι η ώρα της οργής: ΕΙΝΑΙ ΥΒΡΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ Η «ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ» ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ. ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ.