Γράφει η Ροδάνθη Κουμή
Ακούω διαρκώς ανθρώπους να βρίζουν άλλους ανθρώπους
Ακούω ρατσιστικές αναφορές στους ανθρώπους που ξεσηκώθηκαν από την γη τους γιατί καταστράφηκαν από τον πόλεμο.
Βλέπω τους υποκριτές του διαδικτύου να αναρτούν την φωτογραφία του μικρού Άιλαν που πνίγηκε και χάρη σε αυτή να βάζουν την μάσκα της καλοσύνης και της συμπόνιας.
Βλέπω τους ανθρώπους να ξεχνούν…
Να ξεχνούν πως και εκείνοι κάποτε εκδιώχθηκαν από τις πατρίδες τους και μετανάστευσαν σε άλλους τόπους.
Βέβαια ξεχνάνε τα δικά τους γιατί ‘έχουν’ αυτό το δικαίωμα.
Δεν συγχωράμε στους άλλους το δικαίωμα να ζήσουν,ειδικά ότι οι ‘άλλοι’ είναι από χώρες που δεν είναι κοντά στην κουλτούρα μας και στην θρησκευτική ιδεολογία μας.
Βλέπω τον ρατσισμό να ανθίζει και την συμπόνια των ανθρώπων να σαπίζει.
Κοιτάζω στα μάτια μια Ευρώπη των λαών και βλέπω μια Ευρώπη που μάχεται κατά των λαών. Μια Ευρώπη κλειστή ,απρόσωπη και άχρωμη.
Εμείς οι Έλληνες κάνουμε το καθήκον μας. Σώζουμε όσο μπορούμε όλους εκείνους που ήρθαν στην πατρίδα μας για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στο όνειρο.
Βέβαια και εμείς ρατσιστές είμαστε.
Ξεχάσαμε τις δικές μας μεταναστεύσεις.
Αλλά ευτυχώς δεν είμαστε όλοι!
Τώρα κλείνει τα σύνορα η Γερμανία
Κλείνουν σύνορα σιγά σιγά και άλλες χώρες της Ευρώπης.
Αφήνουν την Ελλάδα να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά και από πάνω την κατηγορούν πως δεν επιβλέπει και τα σύνορα.
Ποια σύνορα;
Στα σύνορα μας πνίγονται Άνθρωποι.
Σας λέει κάτι αυτό αγαπητοί ευρωπαίοι;
Σας λέει κάτι αυτό αγαπητοί άνθρωποι του καναπέ;
Σκεφτείτε μια στιγμή πως είναι να είναι η πατρίδα σας σε κατάσταση πολέμου;
Να έχετε μικρά παιδιά και να σας κοιτάζουν με τρόμο στα μάτια;
Τι θα κάνετε;
Α… ναι ξέχασα εσείς είστε άλλο.
Εκείνοι είναι βιαστές και δολοφόνοι.
Ενώ εμείς οι υπόλοιποι είμαστε βουτηγμένοι στην αγάπη.
Κουράστηκα με αυτούς που δεν κατανοούν πως όσο ζούμε στην ίδια σφαίρα είμαστε όλοι αδέρφια.
