του Λευτέρη Αυγενάκη, Βουλευτή Ηρακλείου της Δημοκρατικής Συμμαχίας
Τις τελευταίες ημέρες η κυβέρνηση έθεσε σε όλους μας, σε όλη την κοινωνία, το εκβιαστικό δίλημμα ότι εάν δεν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής, θα οδηγηθούμε στη χρεοκοπία. Από την άλλη, η Αξιωματική Αντιπολίτευση μίλησε για «μπλόφα» και επέμεινε στη λαϊκίστικη θέση του «όχι σε όλα», προκειμένου να αυξήσει το λαϊκό της έρεισμα, αδιαφορώντας στην ουσία για το πραγματικό συμφέρον της χώρας.
Δυστυχώς, κυβερνητική «μπλόφα» ή όχι, η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή. Βρισκόμαστε ήδη στο χείλος του γκρεμού και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι εάν δεν προχωρήσουμε τώρα σε σαρωτικές αλλαγές που θα μειώσουν πραγματικά το λειτουργικό κόστος του δημόσιου τομέα, αν δεν ελαττώσουμε σήμερα τα πρωτογενή ελλείμματα, αν δεν μειώσουμε το μέγεθος του υπερτροφικού και σπάταλου κράτους που υπάρχει, τότε μοιραία θα κατακρημνιστούμε. Όσους φόρους και αν επιβάλλει το κυβερνητικό επιτελείο.
Ως Δημοκρατική Συμμαχία σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίξαμε ότι δεν χρειάζονται μέτρα, μέτρα αυστηρά και στοχευμένα και μέτρα όμως τα οποία θα υλοποιηθούν. Μέτρα που θα περιλαμβάνουν κατά προτεραιότητα τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές.
Από την πρώτη μέρα της ίδρυσης της Συμμαχίας, δεν προσπαθήσαμε να γίνουμε ευχάριστοι, λαϊκιστές, τάζοντας στους πολίτες «λαγούς με πετραχήλια» και μαγικές λύσεις που χαϊδεύουν αυτιά. Αυτό θα ήταν το εύκολο. Δεν θα ήταν όμως το υπεύθυνο, το εθνικά συμφέρον.
Αντίθετα, με σκληρή δουλειά και αίσθηση Εθνικής Ευθύνης, καταρτίσαμε συγκεκριμένη, ρεαλιστική και εφαρμόσιμη πρόταση για το Μεσοπρόθεσμο, που βασίστηκε κυρίως στη μείωση των δαπανών και όχι στη φορολογική εμμονή. Η πρόταση αυτή μάλιστα βρήκε «ευήκοα ώτα» και έτυχε θετικής αποδοχής από το τρίτο ισχυρότερο κόμμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το Κόμμα των Φιλελευθέρων.
Οι προτάσεις μας διαφέρουν από τις προτάσεις της κυβέρνησης και πολύ περισσότερο διαφέρουν από το ευχάριστο σε όλους -πλην ανεφάρμοστο- ΖΑΠΠΕΙΟ 2. Βασίζονται ουσιαστικά σε μεγαλύτερες περικοπές δαπανών και σε λιγότερους φόρους. Δηλαδή σε μία άλλη ισορροπία εσόδων-εξόδων. Για αυτό δεν είπαμε ναι στο μεσοπρόθεσμο, στην εξοντωτική φορολογική του λογική και στους συμβολισμούς του.
Στη βάση παραγωγικής αντιπολιτευτικής πολιτικής και με διάθεση συναίνεσης, καταθέσαμε την άποψή μας, την πρότασή μας, τη θέση μας. Ζητήσαμε από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης να τη δει, να υιοθετήσει τη διαφορετική λογική που προτείναμε. Δεν το έκανε. Επιμένουμε, έστω και την ύστατη ώρα, να το κάνει και ανασχέσει τη νέα φοροκαταιγίδα που έρχεται.
Στο πλαίσιο αυτό, κατά τη διαδικασία ψηφοφορίας του Μεσοπρόθεσμου, σε καμία περίπτωση δεν είπαμε να περάσουν τα μέτρα αβίαστα, δεν ψηφίσαμε «ΝΑΙ». Ταυτόχρονα, δεν προτάξαμε ούτε προς στιγμή το κομματικό συμφέρον, απέναντι στο εθνικό, ώστε δεν υποστηρίξαμε ούτε ένα στυγνό, εύκολο, λαϊκίστικο, μικροκομματικό «ΟΧΙ». Είχαμε και έχουμε τη δική μας πρόταση και την υπερασπιζόμαστε στο ακέραιο.
Με ευθύνη απέναντι στην Ελλάδα, αναγνωρίζοντας και αναλαμβάνοντας πλήρως το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, σταθήκαμε παρόντες στην Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, παρόντες για την αλήθεια που πρέπει επιτέλους να ακούσουν οι πολίτες, παρόντες για την αλλαγή λογικής στο μεσοπρόθεσμο από την άδικη φορολογία στη μείωση των κρατικών δαπανών, παρόντες για τη δημιουργία συνθηκών Εθνικής Συνεννόησης, παρόντες με υπευθυνότητα για την Ελλάδα και τους Έλληνες που απαιτούν από τους πολιτικούς να βρεθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Καμιά χώρα ποτέ δεν άλλαξε χωρίς η πολιτική της ηγεσία να αναλάβει την ιστορική της ευθύνη, χωρίς να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει την κοινωνία και τους πολίτες. Στη χώρα μας είναι δεδομένο ότι αυτό δεν μπορεί να το πετύχει πλέον μια μονοκομματική κυβέρνηση.
Ως εκ τούτου, σήμερα, άμεσα, λόγω της κρισιμότητας των συνθηκών, οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις του τόπου πρέπει να συνεννοηθούν, να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να συμφωνήσουν. Η εθνική συνεννόηση και ο σχηματισμός Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας είναι η απαραίτητη -ίσως πλέον και μοναδική- προϋπόθεση για να σωθούμε, να αλλάξουμε δομικά και να συμφιλιώσουμε μια κοινωνία που υποφέρει.