Οι γλωσσικοί αγώνες στην πατρίδα μας πάντα ήταν το δικό τους «ψωμάκι».
Ινστιτούτα, παραγωγές, διορισμούς, και ψήφους, πολλές ψήφους.
Ο έξοχος Εμμανουήλ Ροΐδης, ο συγγραφέας της «Πάπισσας Ιωάννας», αντιμετωπίζοντας κάποτε τον Πανεπιστημιακό Κόντο έγραψε:
«Ο κύριος Κόντος, πλην του ψιλού και του δασέως ουδέν άλλο πνεύμα γνωρίζει».
Από τότε τι άλλαξε;
Χάθηκε το πνεύμα, έμεινε όμως το γεύμα.
Ποιος θα το φάει;
Μα ο πλέον κυνικός, ο πλέον αδίστακτος.
Α ξέχασα, και ο πλέον υποκριτής και γύφτος.
