Του Δημήτρη Κ. Τυραΐδή *

Εδώ και αρκετό καιρό πολύς θόρυβος γίνεται όσον αφορά την απαγόρευση κάθε είδους διαμαρτυρίας και συγκέντρωσης στο χώρο μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Βέβαια οι απόψεις των Ελλήνων διίστανται προβάλλοντας η κάθε πλευρά τις δικές της απόψεις.

Η κυβέρνηση από τη δική της πλευρά υποστηρίζει πως ο εν λόγω χώρος δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για οποιαδήποτε διαμαρτυρία και στο εγγύς μέλλον θα απαγορεύεται δια νόμου που προωθεί προς ψήφιση στην βουλή. Επισημαίνει δε πως είναι ιερός χώρος και δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε πολίτης της χώρας μας να τον χρησιμοποιεί για δικούς του λόγους. Υπάρχουν – υποστηρίζει – πάρα πολλοί άλλοι χώροι να πάει να στήσει τη σκηνή του, όπως αυτό έκανε ο χαροκαμένος πατέρας ζητώντας να μάθει ποιος ήταν ο λόγος που έστειλε την ψυχή του παιδιού του στα ουράνια σκηνώματα.

Βέβαια το γνωρίζετε πολύ καλά ποιος ήταν ο λόγος που προέβη σε τέτοιου είδους διαμαρτυρία αλλά θα σας το θυμίσω εγώ αν το είχατε ξεχάσει. Επί τρία χρόνια ο χαροκαμένος πατέρας μαζί με τους άλλους επίσης χαροκαμένους γονείς, ειρηνικά ζητούσαν να μάθουν την αλήθεια για το θάνατο των αγαπημένων τους παιδιών κι άλλοι για τα προσφιλή τους πρόσωπα. Κι όχι μόνο ειρηνικά αλλά με ιώβεια υπομονή και επιμονή. Απηύδησε ο άνθρωπος δεν άντεχε άλλο την κοροϊδία και χρησιμοποίησε το έσχατο όπλο που διέθετε, την απεργία πείνας. Επί 23 μέρες πάλευε ο άνθρωπος παίζοντας τη ζωή του κορώνα γράμματα ώσπου αντιληφθήκατε ότι ήταν αποφασισμένος να φθάσει μέχρι τα άκρα και κατά κάποιο τρόπο πέτυχε εκείνο που εσείς δεν του το δίνατε.

Μήπως – λέω εγώ τώρα – αυτό σας πείραξε κι αμέσως μετά από λίγες μέρες αναγγείλατε ότι στο εξής τέτοιου είδους διαμαρτυρίες θα απαγορεύεται να πραγματοποιούνται εκεί. Λέτε ότι ο χώρος μπροστά το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη είναι ιερός χώρος και είναι καθήκον όλων μας να τον σεβόμαστε. Και ποιος σας είπε εσάς κύριοι ότι εμείς οι υπόλοιποι που έχουμε διαφορετική άποψη από τη δική σας, ότι δεν το σεβόμαστε; Ή μήπως νομίζετε ότι είστε περισσότερο πατριώτες από εμάς; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σκεφθήκατε κάτι τέτοιο. Άλλα λόγοι είναι, που δεν γνωρίζω ποιοι είναι και τι επιδιώκετε να πετύχετε με αυτήν σας την επιλογή.

Ξεχνάτε όμως κύριοι ότι για πάρα πολλές δεκαετίες στον εν λόγω χώρο γινότανε διάφορες συγκεντρώσεις κάθε είδους διαμαρτυρίες από διάφορους φορείς και σωματεία. Δεν παρατήρησα ποτέ και κανένας να βεβήλωσε αυτό το χώρο. Τα μόνα έκτροπα που γινότανε ήταν ότι κάποιοι προσπαθούσαν να μετατρέψουν την όποια ειρηνική διαμαρτυρία σε πεδίο μάχης. Αναγκάζοντας την αστυνομία για να τους απομακρύνει να χρησιμοποιήσει κάποιου είδους βία.

Γιατί αυτή η επιμονή σας; Και γιατί επιλέξατε να το αναγγείλετε λίγες μέρες μετά την απεργία πείνας όπως παραπάνω αναφέρω; Και σε τελευταία ανάλυση αυτός ο ιερός χώρος είναι για όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες και όλοι έχουμε το δικαίωμα να τον επισκεφθούμε αλλά και την ιερή υποχρέωση να τον προστατέψουμε.

Μην ανοίγετε τέτοιου είδους φατρίες γιατί με αυτό που επιδιώκετε να πετύχετε μπορεί η ενέργειά σας αυτή να φέρει διχασμό στον ελληνικό λαό.

Βέβαια δεν πιστεύω ότι αυτό επιδιώκετε αλλά η ιστορία μας έχει διδάξει ότι σε μας τους Έλληνες στις φλέβες κυλάει ανακατωμένο μα το αίμα μας το σύνδρομο της διχόνοιας. Μη ρίχνετε λάδι στην φωτιά. Συναχτείτε όλοι και οι τριακόσοι μέσα στο χώρο της βουλής, κλείστε την αεροστεγώς και βρείτε μια λύση ειρηνικά και μη αλληλοβρίζεστε μεταξύ σας. Μην χρησιμοποιείτε όμως μέθοδο της πλειοψηφίας. Σε τελευταία ανάλυση ρωτήστε τους Έλληνες πως θέλουν να τον βλέπουν εκείνον το ιερό επαναλαμβάνω χώρο όταν θελήσουν να τον επισκεφτούν.

Εγώ πάντως θέλω να τον βρω, αν καμιά φορά το αποφασίσω να τον επισκεφθώ, ελεύθερο κι όχι με αστυνομικούς διασκορπισμένους γύρω του να ον φυλάνε με τα γκλοπ στα χέρια.

Τέλος όσον αφορά για την παραμονή στο χώρο των 57 ονομάτων των αδικοχαμένων παιδιών μας κι όχι μόνο ή το σβήσιμο τους, εγώ πιστεύω δεν θέλω να παραμείνουν ως έχουν αιώνια. Πρέπει εφόσον πρώτα οι στυγνοί εγκληματίες των παιδιών σας όποιοι κι αν είναι αυτοί, γίνουν ένοικοι στα κελιά των φυλακών. Αν όμως δεν φθάσει το μαχαίρι της δικαιοσύνης μέχρι το κόκαλο και κάποιοι απ’ τους ενόχους πέσουν στα μαλακά, να παραμείνουν γραμμένα εκεί που είναι για να θυμίζουν στις ερχόμενες γενιές ότι τη δικαιοσύνη στη χώρα μας κάποιοι δεν την αφήνουν να κάνει τη δουλειά της αμερόληπτα κι ότι οφείλουν να παλεύουν για να την ελευθερώσουν από τις βαριές αλυσίδες που την κρατούν αιχμάλωτη.

* συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων