Του Α. Αρχαλάκη συγγραφέα – ερευνητή – ποιητή
Η αίτηση – έτσι για τα μάτια – των ΗΠΑ, για διευκόλυνση, με τις Βάσεις της Σούδας προς επέμβασιν στη Συρία (μόνο;) με οδηγεί – και σας πιστεύω – σ’ αυτό που βάζω σαν τίτλο.
Θεωρούν πως έφτασε η ώρα, να «λυθούν» τα χρονίζοντα και ακανθώδη προβλήματα στην ευρεία Μέση Ανατολή.
Το ίδιο το πρόβλημα της Συρίας και της Ρωσικής παρουσίας και παροχής στήριξης στον Ασάντ. Το ζήτημα της πυρκαγιάς στον περίγυρο του Ισραήλ και πιο πέρα.
Το ζήτημα των ενεργειακών πόρων της περιοχής. Με κορυφαίο φυσικά, το ζήτημα του Ιράν, φυσικού και θρησκευτικού συμμάχου της Συρίας. Γι’ αυτό θεωρώ πέρα από σίγουρο, πως θα πλήξουν και το Ιράν που ελπίζουν να το ξεδοντιάσουν. Αν και είναι….κομμάτι δύσκολο.
Όμως μπαίνει ένα ερώτημα, μάλλον έχει μπει προ πολλού : Τι μέρος λόγου είναι οι εξεγερμένοι, ποιος ή ποιοι τους κινούν και τους εξοπλίζουν; Η επιμονή τους, παρά τη μακρά σφαγή από τις πιστές στον Ασάντ δυνάμεις, δείχνει νομίζω κάτι : Πως πάει το ζήτημα για πολιτική λύση, στην οποία δεν θα «χωράει» ο Ασάντ, παρά την άρνηση της Ρωσίας ν’ αλλάξουν τα πολιτικά πράγματα σ’ αυτό τον εύφλεκτο χώρο. Μια που δεν θέλουν να τον χάσουν οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές, για γεωπολιτικούς λόγους. Κι αν τελικά φτάσουμε σε γενική σύγκρουση (τουλάχιστον όπως προδιαγράφεται) θα είναι και σύγκρουση Ρωσίας – ΗΠΑ, όχι μετωπική, αν και τίποτα δεν πρέπει ν’ αποκλείεται, αλλά δι’ αντιπροσώπων δηλ. ντόπιων πληθυσμών !
Ορατός ο κίνδυνος, να έχουμε και μαχητική ενεργοποίηση της χεζμπολάχ του Λιβάνου. Πρώτον για να πληγεί το Ισραήλ και δεύτερον λόγω πολλαπλής φιλίας με Ιράν – Συρία και του ομόδοξου (Σουνίτες).
Όμως ό,τι και να γι΄νη και όποιο μετασυγκρουσιακό τοπίο κι αν διαμορφωθεί, το γεγονός θυμίζει τη «Μεγάλη σκακιέρα» που έχει συγγράψει προ ετών ο Πολωνοεβραίος Σμπόγνιου Μπρεζόνσιεν, «κολλητός» των ΗΠΑ. Όσον αφορά την Τουρκία, που προαλείφεται για παίχτης, λόγω της κατάρριψης του μαχητικού της από τα Συριακά παρά, πρέπει να λάβουμε υπόψιν τρία πράγματα: 1)Ανήκει στο Gr 20 άρα αισθάνεται πολλαπλώς ακμαία, 2)Μπορεί να προκαλέσει τουρκοσυριακή θερμή σύγκρουση για να εκβιάσει την επέμβαση, 3)Για νάχη οφέλη γεωπολιτικά και όχι μόνο, μια που στην εύφλεκτη αυτή περιοχή διαβιούν λαότητες τουρκογενείς, αλλά και για οφέλη ενεργειακά, μια που δεν διαθέτει τέτοιες πηγές.
Το ζήτημα – για την ακρίβεια η δοκιμασία που καλείται να διαχωριστεί η κυβέρνηση του … «τρίο καρώ» – προκαλεί εκ προοιμίου τη σιγουριά πως «θα πράξουνε ως είναι μαθημένοι». Αν και μπορούν να βοηθήσουν, στο μέτρο του εφικτού, στην απάλειψη του κινδύνου, αρνούμενοι να δώσουν «γην και ύδωρ» δηλαδή τις Βάσεις και τη δουλοπρεπή επιμελητεία! Μετέχοντες και οι ίδιοι στο «πανηγύρι». Αρκεί να πρυτανεύσει η πρόβλεψη πως το περιφερειακό μετασυγκρουσιακό τοπίο, θα είναι δραματικό, για να μην πω τραγικό! Όμως επειδή, κατά το σοφό «Και στ’ αποκαϊδια ζεσταίνουν κάποιοι τη σούπα τους», δεν αποκλείω τίποτε! Εξάλλου, όπως υπάρχει η ιστορική πείρα, πάντα ο καπιταλισμός ξεπερνάει με τους πολέμους την δομική κρίση του. Φυσικά μία τέτοια συμμετοχή, θα ‘χει οδυνηρές και μακροχρόνιες συνέπειες : Προβλήματα με τη Ρωσία. Απώλεια κάθε φιλίας με τους λαούς της ευρείας Μ. Ανατολής και του Αραβικού έθνους. Απώλειες ζωών που θα προστεθούν σ’ αυτές στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και όπου αλλού κάνει τον παληκαρά ο ανάπηρος Ελλην. Καπιταλισμός, δια χειρός των παιδιών μας – Όμως συνεχώς, νοιώθει «σαν έτοιμος από καιρό» και διαθέσιμος να συνδράμει τα υπερατλαντικά και ευρωενωσιακά αφεντικά του…
Το ζήτημα είναι, τι θα κάνουμε εμείς ο Λαός, πέρα από πολιτικές επιλογές, πέρα από τις σχέσεις καθενός μας με το οργανωμένο ειρηνιστικό κίνημα και πέρα από την εντύπωση πως όταν είναι μακριά οι φλόγες, δεν θα κάψουν το έχει μας και τα αιτήματά μας..
Ας αναλάβει ο καθένας μας τις ευθύνες τους! Οι απειλές διαγράφονται τρομακτικώς στην γειτονιά μας, θα καθορίσουν τις συνθήκες, εθνικές και κοινωνικές – οικονομικές, και τη σταθερότητα που χρειαζόμαστε.