Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος, Ερευνητής, Αναλυτής AEJ/IFJ
Η επανάσταση είναι μια λέξη που προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα ανάλογα με τα χείλη που το προφέρουν αλλά και τα αυτιά που την ακούν. Το ιδεώδες για τους πολίτες θα ήταν να ζουν σε ένα κράτος τόσο συνεπές, ώστε οι πολίτες να μην αντιλαμβάνονται την παρουσία του.
Κανείς δεν πιστεύει πια ότι το πολιτικό αστικό σύστημα είναι ικανό να επωμιστεί και να λύσει όλα τα προβλήματα, έστω κι αν δυσαρεστήσουν την πελατεία τους. Μπορούμε να απαριθμήσουμε εκατοντάδες πολιτικές καιρέρες που κτίστηκαν στη βάση του αντιδικτατορικού αγώνα, πόσες βρώμικες πολιτικές καριέρες «ξεπλύθηκαν» την περίοδο της χούντας, αλλά δύσκολα θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε κάτι που να έδωσε μια επαναστατική – απελευθερωτική δυναμική στην ζωή την ελλήνων πολιτών.
Άνθρωποι αγωνιστές θυσιάστηκαν για κενές ιδεολογίες. Είναι απορία πως στην περίοδο της χούντας δεν ενισχύθηκε στις συνειδήσεις των πολιτών η ύπαρξη μιας επαναστατικής διαδρομής, αλλά σερβιρίστηκε ένα μοντέλο που διαρκεί εδώ και 50 χρόνια. Αυτό το μόρφωμα σερβιρίστηκε σαν «επανάσταση» από την αστική τάξη κι πλέον θεωρούνται οι «καλοί» και οι «κακοί».
Δεν πρέπει να υπάρχει χώρα στην Ευρώπη, στην οποία να έχει υποστεί τέτοια πλήγματα η δημοκρατία, με αφορμή μια οικονομική κρίση, όπως η Ελλάδα. Δεν έχει καταγραφεί στα κοινοβουλευτικά χρονικά τέτοια παραβίαση του Συντάγματος και των θεσμών, τέτοια υποστήριξη των συμφερόντων μιας πολύ μικρής ομάδας επιχειρηματιών, οι οποίοι πλούτιζαν εδώ και χρόνια μέσα από την διαπλοκή με την εκάστοτε αστική πολιτική εξουσία.
Βρισκόμαστε σε μια ιστορική περίοδο κατά την οποία κρίνονται πράξεις και συμπεριφορές, οι οποίες δεν συνάδουν με τα συμφέροντα της κοινωνίας και με τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Δεν μπορούν, λοιπόν, κάποιοι να το παίζουν εκ του ασφαλούς ότι θα μας σώσουν, προκειμένου στο μέλλον να κτίσουν ξανά ένα διεφθαρμένο αστικό πολιτικό σύστημα.
8 χρόνια μνημονιακής επιδρομής και το αντιστασιακό κίνημα, προσπαθεί να βρει το βηματισμό του. κάναμε πορείες, βρίσαμε, μουντζώσαμε, αναθεματίσαμε, πετάξαμε λίγα γιαούρτια. Μετά σκύψαμε και αφεθήκαμε στη ρουτίνα της «κανονικότητας» μας ελπίζοντας στο επόμενο ραντεβού με την ιστορία.
Άλλοι χάσαμε δουλειές, άλλοι χρήμα, πολλοί χάσαμε δικαιώματα, κάποιοι χάσαμε «προνόμια» και όμως κάθε τόσο, σε κάθε «στημένη» ευκαιρία ξαναφοράμε τη πρόβα του αγανακτισμένου και διαδηλώνουμε την αθωότητα μας.
…σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες. Αυτή ‘ναι η ανώνυμη λευτεριά η πιο άψηλη, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;…