Του Αρχιμανδρίτη
Ιγνάτιου Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγου, τ. Λυκειάρχη
Είναι μέρες που, λόγω της “Εορτής της Μητέρας´” διάβασα κείμενα και στίχους για τη Μάνα, που, πώς να το κάνουμε, πάντα και σ’ όποια ηλικία κι αν βρισκόμαστε, μας λείπει…
Τακτικά συλλογιέμαι τις μανάδες του κόσμου. Και πάντα η τιμή μας προς αυτές μεγάλη. Και λυπάμαι όταν βλέπω, όταν ακούω ή διαβάζω για παιδιά που φέρονται απάνθρωπα στις μάνες τους, σ’ όποια ηλικία κι αν αυτά βρίσκονται.
Μεταξύ των ανατριχιαστικών που διάβασα για την κτηνωδία παιδιών προς τη μάνα τους και το δικό της μεγαλείο, είναι και το παρακάτω αληθινό περιστατικό που αναφέρει η Φαίη Σμυρναίου στο περιοδικό “ΑΓΙΟΙ ΙΣΙΔΩΡΟΙ´” Λυκαβηττού, τεύχος Ιουνίου 2013 και που έχω την τιμή να συνεργάζομαι:
Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι. Ντρεπόταν γι’ αυτήν (το παιδί της!) κι ώρες – ώρες τη μισούσε. Δούλευε ως μαγείρισσα στη φοιτητική Λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους. Δεν ήθελε να του μιλάει, για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με ένα μάτι, μονόφθαλμης.
Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα.
Μα, από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του! Μια μέρα, όταν ακόμη πήγαινε στο Δημοτικό, πέρασε αυτή στο διάλειμμα να του πει ένα “γεια´”και ένιωσε πολύ ταπεινωμένος! Πώς μπόρεσε να του το κάνει αυτό, αναρωτιόταν. Την αγνόησε. Της έριξε μόνο ένα βλέμμα όλο μίσος κι έτρεξε μακριά! Την επομένη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: “Εεεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!”. Ηθελε να πεθάνει! Ηθελε να εξαφανιστεί! Και όταν γύρισε σπίτι του, της είπε: ´”Αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου, τότε καλύτερα να πεθάνεις!”. Αυτή δεν του απάντησε.
“Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος”, έλεγε πολλά χρόνια μετά σ’ έναν φίλο του. “Ηθελα να φύγω από κείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά της για σπουδές. Και τα κατάφερα, μα λίγο μετά ήρθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη φοιτητική λέσχη”.
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε δικό του σπίτι. Εκανε δύο παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, τη γυναίκα του και τη δουλειά του. Και για τη μάνα του, τσιμουδιά σε κανέναν! Μια μέρα -μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος ήθελε- η μητέρα του πήγε να τον επισκεφθεί! Δε είχε δει από κοντά τα εγγόνια της. Και μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε.
Εξαλλος αυτός, επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει της φώναξε: “Πώς τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά εδώ στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!´” Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: “Αχ, πόσο λυπάμαι, κύριε… Μάλλον μου δώσανε λάθος διεύθυνση!”.
Και εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά, πως ήταν η γιαγιά τους.
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα έλαβε μια επιστολή – πρόσκληση για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το Δημοτικό Σχολείο που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε! Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Οταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο και μόνο από περιέργεια. Οι γείτονες του είπαν ότι η μητέρα του είχε πολύ πρόσφατα πεθάνει. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ στο άκουσμα του θανάτου της μάνας του. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν.
Εγραφε: “Αγαπημένε μου γιε, σε σκέπτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου… Εμαθα ότι έρχεσαι για τη σχολική συγκέντρωση κι ένιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω, έστω κι απ’ την πόρτα. Εγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα τη μονόφθαλμη.
Αλλά, βλέπεις, όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα πολύ σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν μπορούσα να σκεφθώ ότι θα μεγαλώσεις και θα ζήσεις με ένα μάτι. Ετσι, σου έδωσα το δικό μου. Ημουν τόσο περήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι, αψεγάδιαστος… Εχεις πάντα όλη την αγάπη μου. Η μητέρα σου”.
Το περιστατικό αυτό μου θυμίζει και το θυμίζω και στους αγαπητούς μου αναγνώστες, το περιστατικό που ο φίλος ενός τυφλού κοριτσιού της χάρισε τα μάτια του. Και όταν αυτή έβλεπε με τα δικά του μάτια κι εκείνος τυφλός, τον απέπεμψε! Κι εκείνος έφυγε μακριά πονεμένος και αργότερα της έγραψε, καθ’ υπαγόρευση, “μόνο πρόσεχε τα μάτια μου σε παρακαλώ” (βλέπε βιβλίο μας “Της ψυχής το σκότος”, σελίδες 65 – 66).