Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης
Όσο και να λέμε πως δυσκόλεψε η ζωή. Πως ακρίβηνε η ζωή, τόσο και πιο πολύ φεύγομε από τον δρόμο του Θεού. Παλιά, όταν οι άνθρωποι είχαν κάποιο πρόβλημα κατέφευγαν στον Θεόν και τους Αγίους Του. Κατέφευγαν στην Εκκλησία μελετούσαν τον λόγον του Θεού και τους βίους των Αγίων.
Σήμερα καταφεύγουν σε άλλα μέσα και μάλιστα σε ψυχοκαταστροφικά και σωματοκαταστροφικά. Διά των παθών και παρεκτροπών τους θέλουν την γιατριά. Και όπως έλεγε ο αββά Ποιμένας «Τα κακά μας πάθη μοιάζουνε με κάποιες ρίζες αγκαθωτές και πολύκλωνες». Όποιος λοιπόν τις αγγίξει θα ματώσουν τα χέρια του γι’ αυτό χρειάζεται μέσα προφυλακτικά, κι αυτά είναι οι ιαματικές ψυχών και σωμάτων θείες αρετές. Κι επειδή οι σημερινοί άνθρωποι μάθαμε, και προτιμούμε, τα εύκολα, κι επειδή η οδός των αρετών είναι δύσκολη στενή και τεθλιμμένη (Ματθ. 7, 13-14) παρακάμπτομε αγκάθια και τριβόλους (Εβρ. 6,8) και ψάχνομε τους δρόμους της επιφανειακής ευφορίας, ενώ από κάτω τα σκουλήκια, οι τρίβολοι και τ’ αγκάθια κατατρώγουν, όπως η γάγγραινα, την ύπαρξή μας.
Καταντούμε ανάλγητοι και αδιάφοροι. Ψυχροί και απαθείς ως προς την ηθικήν μας τελειότητα. Την αρετοποίηση και εξανθρώπηση του εαυτού μας. Γινόμαστε «έξυπνοι» για το πονηρό και αμαρτωλό και νωθροί για την εκτέλεση των εντολών του Θεού. Και η οποία πρέπει να γίνεται με προσοχή και προθυμία πολύ. Η λύσις όλων των προβλημάτων ευρίσκεται στην εφαρμογή του θελήματός Του. Οι συνταγές που μας δίνει ο Χριστός σε πολλές περιστάσεις και ευκαιρίες π.χ. Ματθ. Κεφάλαια 5, 6, 7 και σε άλλα σημεία, λύνουν τα προβλήματά μας και καθορίζουν τις σχέσεις μας με τον Θεόν και τους συνανθρώπους μας. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και είναι αυτό πολύ βασικό, και στην σχέση και την αρμονία με τον ευατόν μας.
Όμως, η αμαρτωλή ζωή μας, η προσκόλλησίς μας στα πάθη και τις –όποιες– αμαρτίες, που τις θεωρούμε ως «λύτρωση», μας δημιουργούν μια αδιαφορία, μια αποστροφή προς τις σωτήριες εντολές του Θεού.
Μελετώντας το ψυχωφελές και πολύ πρακτικό έργο του Μεγάλου Βασιλείου «Όροι κατ’ Επιτομήν» συναντάμε και το εξής χαρακτηριστικό: «Όπως η αρρώστεια του σώματος προκαλεί την ανορεξία και την αποστροφή προς τα φαγητά, έτσι και η αμαρτία δημιουργεί στην ψυχή την νωθρότητα και την οκνηρία ως προς τις εντολές του Θεού».
Και τα περισσότερα πράγματα, αγάπες, φιλίες, προτιμήσεις, επιδόσεις, αρετές, συναισθήματα κ.λπ. όταν τα αραιώνομε, όταν τα «συνηθίζομε» σιγά-σιγά τα αποφεύγομε. Πόσοι και πόσοι ξεκίνησαν με αγάπες και φιλίες. Πόσοι και πόσοι ξεκίνησαν με οράματα και ενθουσιασμούς. Πόσοι και πόσοι μικρά παιδάκια επήγαιναν στην Εκκλησία, βοηθούσαν στο Ιερό. Πόσοι και πόσοι ενθουσιασμοί με την είσοδο στην Ιερωσύνη και μετά, και όχι «καθυστερημένα», εξατμίσθηκαν… Πόσοι και πόσοι γάμοι και οικογένειες διαλύονται. Πόση και πόση αλλοίωση παθαίνουν οι άνθρωποι με την επιδρομή της αμαρτίας στην ψυχή και στην ζωή τους. Πού επήγαν οι ενθουσιασμοί και οι δίψες για όμορφη ζωή! Η υποχώρισις σε κάθε αμαρτία έφερε την ανορεξία προς το θέλημα του Θεού και τις εντολές Του. Και όπως με την σωματική ανορεξία εξαντλείται ο οργανισμός και σιγά-σιγά οδηγείται στον μαρασμόν και στην συνέχεια στον θάνατον, το ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ανορεξία. Η αμαρτία γεννά θάνατον (Ρωμ. 6,23) και είναι έγκλημα να καταλήγομε τόσο αλόγιστα στον θάνατον.
