Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
Η εκκλησία να μην ανακατεύεται σε ζητήματα που αφορούν την ακεραιότητα και την ασφάλεια της Πατρίδας μας. Μέχρι κι αυτή την ακρότητα ακούσαμε από τους πολιτικούς τούτο τον καιρό, εν όψει των συζητήσεων που γίνονται για την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στο κράτος των Σκοπίων.
Η ιστορική απάντηση στους πολιτικούς μας είναι ότι όχι μόνον η εκκλησία οφείλει να έχει λόγο για ό,τι αφορά την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, έχει έτσι κι αλλιώς μαρτυρική συμμετοχή στο ιστορικό γίγνεσθαι της Πατρίδας μας. Ο πλάτανος της Σπλάντζιας, αν μπορούσε να μιλήσει θα μας έλεγε πόσο και ο ίδιος πόνεσε όταν οι Τούρκοι κρέμασαν στα κλαδιά του τον Επίσκοπο Κισάμου Μελχισεδέκ και τον διάκο τον Καλλίνικο το 1821, για τη συμμετοχή τους στη Φιλική Εταιρεία.
Πέραν τούτων, «που και οι λίθοι κεκράξονται», το όνομα και ο χώρος της Μακεδονίας, έχων αιώνια διαχρονική υπαρκτική σχέση, που όχι μόνο δεν διαπραγματεύεται ο χωρισμός των και άρα δεν παραχωρείται για κανέναν λόγο, το ένα ή το άλλο, γιατί ως από την ύπαρξή τους είναι αδιαχώριστα.
Δεν χωρίζουν, συνυπάρχουν, συμβιώνουν, συμπορεύονται, πηγαίνουν μαζί.
Η Μακεδονία είναι ένας συγκεκριμένος ελληνικός χώρος που εκφράζεται και γνωστοποιείται με αυτό το όνομα.
Ακούσαμε αυτές τις ημέρες δημοσιογράφους και πολιτικούς να υπερασπίζονται το όνομα Μακεδονία και να ζητούν αν μην παραχωρηθεί για κανέναν λόγο η χρήση του στο κράτος των Σκοπίων, είτε με, είτε χωρίς προσδιορισμό.
Έχουν δίκιο και φαίνεται ότι και η πλειονότητα των Ελλήνων συμφωνεί μαζί τους. Όμως, δικαιολογούν τις απόψεις τους με επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε κριτική και μπορεί εύκολα, εν ονόματι κάποιας ρεαλιστικής αναζητούμενης λύσης του ζητήματος, να αποδυναμωθούν και να καταριφθούν
Κανένας συναισθηματισμός π.χ. δεν αντέχει σε μια ρεαλιστική πρόταση λύσης του ζητήματος.
Το ίδιο συμβαίνει επίσης και με τους χρησιμοποιούμενους ιστορικούς, εθνικούς και κοινωνικούς λόγους που τάχα δικαιολογούν τη μη παραχώρηση του ονόματος Μακεδονία, γιατί απλά δεν αντέχουν στην κριτική μιας σοβαρής, υπεύθυνης, διπλωματικής διαπραγμάτευσης του ζητήματος.
Ίδιους λόγους και ίδια επιχειρήματα μπορούν να αντιπαραθέσουν και οι άλλοι, με δόση ψευδών ή απατηλών υπερβολών.
Η παραχώρηση του ονόματος ενός συγκεκριμένου χώρου της ελληνικής επικράτειας είναι αδιαπραγμάτευτη, καθόσον όπως τονίζουμε και παραπάνω η μεταξύ τους σχέση είναι υπαρκτική, άρα, όταν παραχωρούμε το όνομα, σημαίνει ότι παραχωρούμε και το χώρο που έχει το συγκεκριμένο όνομα.
Το όνομα χωρίς τον χώρο είναι ανύπαρκτο καθώς και ο χώρος χωρίς το όνομα είναι επίσης ανύπαρκτος.
Το όνομα και ο χώρος της Μακεδονίας και κάθε άλλης ελληνικής επαρχίας, και κάθε σπιθαμής ελληνικής γης, ανήκουν στα ιερά της φυλής και του γένους των Ελλήνων. Δεν παζαρεύονται δεν παραχωρούνται, δεν ανταλλάσσονται. Άλλη μια φορά το υπογραμμίζουμε, είναι αδιαπραγμάτευτα.
Ο χωρισμός εθνικού μας χώρου και ονόματος είναι πράξη προδοσίας, που δεν τροφοδοτείται και δεν στηρίζεται από κανέναν ρεαλισμό.
Εξάλλου δεν είναι πρέπον στη χώρα που γεννήθηκε και ανδρώθηκε και καθαγιάστηκε ο ρεαλισμός να επιχειρούν να μας κάνουν μαθήματα ρεαλισμού προκειμένου να ενδώσουμε σε τούτη την προδοσία.
Την πατρίδα μας, συνολικά με το όνομά της, δεν διαπραγματευόμαστε και δεν τα εκχωρούμε για κανέναν λόγο «ρεαλιστικό ή πολιτικό».
Γι’ αυτά ζούμε, γι’ αυτά πεθαίνουμε.
«… απάντων τιμιώτερον και σεμνώτερον εστίν Πατρίς»
Βρισκόμαστε μπροστά στη μεγάλη ώρα του αιώνιου ελληνικού ρεαλισμού
«Νυν υπέρ πάντων ο αγών».